Vandaag deel twee van mijn bezoek aan de tandarts.
Kies één is eruit en het gat zo ver dicht gegroeid dat ik weer kan kauwen.
Nu dus tijd voor kies twee.
Vol vertrouwen schoof ik de tandarts stoel in, kies één was een makkie en kies
twee zou nog eenvoudiger zijn.
Ik had al spijt dat ik meer dan een jaar met "zere"kiezen rondliep.
De verdoving sloeg gelijk in, de hele bovenkaak gevoelloos.
Mijn mond zover open dat er een tennisbal in paste,
de tandarts ging met zijn gereedschap in de weer, er klonk luid gekraak
en even dacht ik aan het scheuren van mijn trommelvlies, maar nee,
met veel gekraak brak mijn kies in drie stukken, deel één hield de tandarts in zijn
knijptang, deel twee en drie bleven zitten waar ze zaten, in mijn bovenkaak.
De tandarts vloekte niet, dus raakte ik niet in paniek.
Een heel scala aan gereedschap werd uit plastic steriele zakjes getrokken,de boor kwam eraan te pas,
eindelijk kwam er nog een stukje kies uit.
Het laatste stukje dook verder in zijn holletje,boog zijn hoofdje en bleef zitten waar ie zat.
Nu moest de kaak chirurg eraan te pas te komen.
Nog steeds vol goede moed (alles was nog verdoofd) gingen buuf (ondersteuning)
en ik op weg.De eerste domper kwam direct, niks niet om één uur, wachten op een gaatje in het schema,
ik wilde nog vertellen dat ik al een mega gaatje in mijn mond had maar dat durfde ik toch niet.
Om half twee was daar dan dat gaatje, helaas was het heel klein want na een nieuwe verdoving ging de kaakchirurg weer weg. Geduldig keek ik om mij heen, stiekem las ik de gegeven op de computer, mijn tong raakte verdoofd, ik wilde wel even in de spiegel kijken, toch maar niet, stel dat de chirurg net binnen zou komen en ik daar met mijn tong tegen de spiegel stond,wat moest die man wel denken.
Na twintig minuten ging maar neuriën en een beetje stampen op de grond, misschien waren ze mij wel vergeten. Mijn hele tong en onderkaak waren ondertussen verdoofd, het neuriën lukte niet meer zonder dat de flieber op mijn vest drupte. Ik hield ondertussen wel een behandel kamer bezet, wat zou dat wel niet kosten? Gelukkig kwam er na een half uur een assistente, nee, ze waren mij niet vergeten, "nee,nee, dacht ik, twee kopjes koffie en een paar koekjes, en ik maar eigen bijdrage betalen.
Ik vertelde de chirurg nog dat mijn bovenkaak waar het stukje nog zat niet verdoofd aan voelde, maar daarvoor had hij geen tijd. "ik doe toch niet zoveel,was zijn commentaar". Ik dacht nog......hier gaat iets fout,heel erg fout! En,ja,hoor!!! Na drie minuten pulken gaf meneer de chirurg het op.!!!
DRIE MINUTEN!!! Een half uur om een verdoving in de verkeerde kaak in te laten werken, uren later kwijlde ik nog op mijn vest, parkeergeld, een eigen bijdrage van heb ik jou daar, en DRIE MINUTEN van de chirurg zijn tijd.
Het stukje wordt ingekapseld of afgestoten. Als het wordt afgestoten dan komt het los en kan het verwijderd worden, Dat zei hij !! Ik ben toch zeker malle eppie niet! Geen kaakchirurg meer in mijn mond, hij gaat ze,n geld maar over de rug van een andere onnozele verdienen.
Mocht ik ooit weer bij de kaak chirurg komen, dan lik ik lekker aan zijn spiegel en ga spelletjes spelen op zijn computer, en ik slurp lekker stiekem aan het lachgas, eigen schuld dikke bult!
