Vandaag ging met mijn oudste dochter naar de orthopedisch chirurg, ze heeft al langere tijd last van haar heupen. We hebben eerst maar even genoten van een broodje, daar zijn we best goed in, genieten, vooral met eten. Al snel was ze aan de beurt en gingen we onderweg naar de röntgen afdeling. Ook hier konden we de lol wel van in zien, bijna de verpleger tussen de deur, gieren.
Achter het beschermende schermpje kon ik mooi de foto bekijken, vol verbazing viel het mij op dat je niet alleen bot ziet maar ook omringend gebied ( vlees klinkt zo on eerbiedig) als een contour, snel vroeg ik mijn dochter ook even te kijken, we zitten aardig op een lijn dus woorden waren niet nodig.
Gierend rolden we het verkleed hokje weer in. Weer terug bij de orthopeed waren we nog steeds in de giechel modus. Heup dysplasie was de conclusie, we gingen er niet serieus op in, het vervolg is een mri in het mcl en door verwijzing naar een expert. Ik zag al het beeld van een spreidbroek voor me, de arts benoemde nog de ernst van de situatie maar we registreren niet. Buiten het ziekenhuis nemen we afscheid.
Onderweg naar Oude Mirdum voor mijn andere dochter zinkt het nieuws in, heup dysplasie.
Ineens wordt ik overvallen door de waarheid, heupdysplasie, een zware operatie en lang revalideren,
misschien keer twee. Misschien ook niet, hoop ik. Mijn stoere chick zei gelijk, eerst school afmaken.
Ik denk aan mijn boven verdieping, trap lopen is geen optie. Ik wil gelijk oplossingen verzinnen, dat is zinloos. Nu wil ik mijn moeder bellen, hoe bizar, ze is al bijna vijf jaar dood, ik wil haar bellen en haar stem horen, ze moet mee naar de operatie, ik wil niet alleen, mijn kind heeft haar moeder nodig en ik ook.
Gelukkig gaat het gevoel weer weg, afwachten en leven met de dag, alles is mogelijk en ligt nog open. Ik haal diep adem en denk aan de contouren, ook alleen kan ik lachen.
