Mijn broer heeft geen rimpels!

Mijn broer woont in België, zijn vriendin woont in Duitsland.
Als hij iets nodig heeft in Nederland dan komt hij langs, hij logeert
dan bij mijn vader.
Zo ook zondag, rond zes uur gaat de telefoon, mijn vader,
of ik ook iets van mijn broer gehoord heb.
Nee, mijn broer probeert mij regelmatig te bereiken via skype maar deze keer
niet. Ik moet eerlijk toegeven, ik doe het geluid van de computer uit en kijk snel weg
als mijn broer inlogt, dat is niet aardig. Ik wil een excuses aandragen maar doe dat toch even
voor wie mijn blog leest en mijn broer niet kent. Mijn broer heeft hersenletsel,dat is natuurlijk triest,lastig
en daar kan hij niets aan doen, het gevolg is dat hij alles,alles,alles, meerdere keren verteld,verteld,met heel veel herhalingen en daarbij niet altijd de juiste woorden kan vinden en deze dan met veel woorden omschrijft.
Ook daar kan hij niets aan doen, ik ook niet,anders zou ik er wel iets aan doen.
Mijn vader vraagt zich af of hij rekening moet houden met het eten, gelukkig kan ik hem gerust stellen, nee,dat hoeft niet, eet gerust, mocht hij nog komen.... dan kan hij een pizza halen....of chinees.
Een uurtje later bel ik terug (bijzonder,hoe soms mensen je leven beheersen) nee,nog niets gehoord of gezien, Ik bel niet zegt mijn vader nog dapper, dan zegt hij straks, ouwe,je bent in de war, ik kom volgende week. (wie heeft er nu hersenletsel,letsel) Nog voor ik antwoord kan geven komt de Dodge van mijn broer
het grasveld op gereden en velt bijna onze basketbal standaard, hij is er!gezellig.
Hij komt binnen en begroet iedereen joviaal, voor mij heeft hij een leertje meegenomen voor het hangertje van mijn moeder, voor Dylan deodorant in mijn favoriete geur, meteen afreken. Hij zit krap bij kas, als hij genoeg geld heeft zal het rollen, en betaald hij alles.Binnen een krap uur verteld hij drie keer hetzelfde verhaal en drinkt twee biertjes, we lachen met hem en we lachen om hem, eigenlijk lachen we hem ook uit maar dat maakt voor hem geen verschil. Ik kijk hem aan en dan zie ik het.....hij heeft géén rimpels!!!!
Ik kijk nog eens goed, hij is twee jaar ouder dan mij maar heeft echt geen rimpels, dat kan door twee dingen komen, veel bier of geen zorgen, of allebei, ja, dat denk ik, allebei!
Mijn broer leeft zijn leven, hij houd geen rekening met anderen, leeft met de dag (of halve dag en halve nacht) doet wat ie doet en hij lacht, hij rookt,hij drinkt,en iedereen lacht met hem mee.
Omdat hij al die dingen zo goed doet heeft hij geen rimpels! 

En mijn broer zijn lachende hoofd staat nu al 15 minuten voor mijn neus want hij probeert mij te bereiken via skype (gratis) Nee, ik voel mij NIET schuldig. Ach, ik zeg toch maar even dag, wie weet is er iets.

Eten met Tess

Deze vrijdag eten Tess en ik samen, bloemkoolschotel.
Dit hebben we maandag ook gegeten en is één van Tess haar favorieten,
Wat er over is eten we dus weer als Tess weer thuis is, vrijdag dus!
Makkelijk voor mij en duidelijk voor Tess.
Vanavond eten we samen, Dylan gruwelt van bloemkool (en vele andere "groenten")
hij maakt dus zelf pizza, zijn vrijdag avond maaltijd.

Tess ruilt nog even de borden om (er zit een scheurtje in één)
ook het bestek komt precies, alléén platte handvaten.
Tess wil rechts uit de schaal,ik neem dus links.
3 happen verder (ik het dubbele) vind Tess de bloemkool
niet warm genoeg,ze doet haar bord in de magnetron, héél
langzaam neem ik nog een hap, zodra ik klaar ben wil
Tess namelijk niet meer eten.
Tess neemt nog twee happen en zegt, "ik ben vol",
de rest bewaar ik voor morgen!
Ik neem nog een paar happen, onze maaltijd is ten einde.

Het was heerlijk!, zegt Tess.
Ik knik, ja,het was heerlijk en zo lekker vlot.

Een hectische week

Een hectische week, ik ben rusteloos en verdrietig.
Dat rusteloos heeft een voordeel....ik krijg veel gedaan!
Ik heb nog nooit zo vroeg Tess haar taxi vervoer aangevraagd.
De was is gedaan, het huis schoon, ik heb zin om naar het werk te fietsen
(alleen het weer zit niet mee en vandaag had ik ineens vrij)
Ik ben voor mijn vader naar het gemeentehuis geweest en heb een kies laten
trekken (dat was geen keuze )
Ik heb maanden achterstallige post weggewerkt (niet weggegooid)
Vandaag ben ik begonnen in een boek en ik heb al dertig bladzijden gelezen.
Dat kon omdat ik vandaag ineens veel rustiger was en ook minder verdrietig,
vraag me niet waarom of hoezo want ik heb géén idee!
Het voelt goed.
Gisteravond ben ik naar mijn vader geweest, de vele vrije dagen brengen mijn ritme
in de war, vanavond ga ik niet, en dat vind ik fijn.
Ik ben thuis samen met Dylan, het huis voelt ontspannen, lekker de kachel hoog en met
de voeten op de bank.
Ik moet leren genieten van wat ik heb,niet van wat ik zou willen.
Morgen nog een vrije dag en geen plannen.

Fiets

Vandaag ging ik op de Fiets!
Eerst heb ik nagedacht, op de buien radar gekeken, met mijn vinger omhoog in de lucht gevoelt waar de wind weg kwam, nog eens nagedacht, gekeken of mijn fiets rij klaar was, en toen, toen heb ik besloten.........
ik ga op de fiets!!
Ik wilde steeds al op de fiets en ik ben ook al één keer op de fiets geweest.
7,5 kilometer. Ik denk dat ik meer moet bewegen, voor mijn conditie,voor  
"spek"reductie, om benzine te sparen en ook voor het milieu.

Het zonnetje scheen en ik ging heerlijk,
Ja, ik ga vaker fietsen héérlijk, zonnetje
in het gezicht, wind in de rug,kwakende eendjes op de achtergrond,en deze keer werd ik niet ingehaald door een bejaarde dame met trap ondersteuning.
Toen ik om vijf uur naar buiten keek dacht ik ineens iets anders,
S..T, het regent !!!
Gelukkig ben ik stoer, de uitnodiging van twee collega,s sloeg ik af,
ik ga fietsen!!
Enigszins nat van de regen maar flink bezweet kwam ik thuis, dit ga ik vaker doen!

Knap lastig.

Donderdag avond ben ik alleen nog naar de meneer met de gave geweest, ik wilde ook zelf nog even een paar dingen vragen. We deden de kaarten, het was heel bijzonder en zo confronterend.
De avond was geweldig, wat een bijzondere man, veel stof tot nadenken. Eigenlijk wist ik wel hoe ik in het leven sta,wat mijn doel is. De weg er naar toe is echter een gevecht. Positief blijven is een goede optie.
Onderweg naar huis heb ik genoten, van het gesprek, de waarheden, mogelijkheden, en de strijd, iemand om mee te delen zonder oordeel, zonder oplossingen, gewoon een luisterend oor.
De volgende ochtend kwam de klap, de tranen en het besef, ik kon alleen nog denken in onmogelijkheden.
Wat moet ik doen? Waar kan ik heen? Hoe moet het verder?

Ik weet het nog niet, dóór, dat moet, de moed niet verliezen, positief zijn, geloven in mogelijkheden.
Ik ben nog steeds in een dip, een dag als moederdag doet daaraan natuurlijk ook geen goed.

Gelukkig heb ik ook tips gekregen, sporten en iemand zoeken om mee te kunnen praten, dat is concreet, daar kan ik iets mee en dat ga ik ook doen. Ondertussen ben ik blij naar deze meneer geweest te zijn, ook al voel ik me als overreden door een wals. Er is hoop!

Modern communiceren

Met mijn zoon verloopt de communicatie stroef.
Hij valt in de categorie man, ik in die van vrouw,
veel dingen die hij doet of zegt , beluister ik met opgetrokken wenkbrauwen,
alsof hij een buitenaardse taal spreekt.
We zijn allebei taalvaardig, helaas spreken we niet dezelfde taal.
Eerlijk, vaak begrijp ik geen woord van wat hij bedoelt.
Omdat ik hem niet snap en dat wel graag wil, en, omdat het mij
frustreert dat ik niet begrijp wat hij zegt, wordt ik boos, boos op hem en mijzelf.
Dat bevorderd onze communicatie niet, we schreeuwen, verwijten of gooien met deuren.
Ik zou beter moeten weten, non verbaal mopper ik na, ik rol met mijn ogen, schud met mijn hoofd
en doe vast nog meer niet zo pedagogische dingen waarbij ik hoop dat hij het niet door heeft.
Heel fout!
Iemand met bepaalde gaven gaf een tip, communiceren via schrift.
Ja, en hmm, knikten mijn zoon en ik, ja, dat zou kunnen.
Ik geef toe, ik zag er geen mogelijkheid toe, Mijn zoon en ik naar elkaar schrijven!
Mijn zoon houd niet van schrijven,trouwens hij schrijft onleesbaar, zo praat hij ook.

Maar, tot mijn verbazing en eigenlijk ook trots, begon mijn zoon een gesprek via skype!
Ik wist niet dat dit kon maar je kunt elkaar dus een berichtje toesturen.
Goed, inhoudelijk ging het over een nieuwe hobby en wel motorcross, dus niet mijn
"vrouwen"dingen, zoals wat houd je bezig en waarom doe je wat je doet, maar, ik snapte hem wel.
Hij werd ook boos en typte gvd, omdat ik het niet hoorde,stoorde het ook minder, ik stuurde een
kotsende smile, waarop hij weer reageerde.
We kwamen tot goede afspraken en uiteindelijk kwam mijn zoon naar boven om mij een kus en knuffel te geven. Ach, inhoudelijke raakte het geen doel maar ik moet toegeven, het moderne communiceren is zo gek nog niet.

Tussen de lijnen.

Ik vind het leven even moeilijk, ik denk dus veel en kom tot weinig.
 ik las een verhaal over het leven, het leven is een film, je leeft het niet zelf,
volgens mij wordt je dan geleefd. Dat zou kunnen kloppen.
Het begon met de verjaardag van mijn vader, het cadeau kon zijn waardering niet
krijgen, of wel, dan was mijn interpretatie fout. Maakt ook niet uit, ik was de enige die daar over nadacht.
De ochtend kwamen we door, ivm het overlijden van de buurvrouw was de bbq bij ons, ik taxi mijn vader en broer heen en weer en de avond was gezellig.

Tom en Tess zijn een paar dagen weg, het is rustig in huis en dat vind ik fijn. Ik werk en Dylan red zich thuis.
Ook Stacy komt nog even thuis, Tess is er ook weer en dan denk ik weer dat het gezellig hoort te zijn.
Ieder doet zijn/haar ding, ik ben toch niet zo blij en leg mij er dan makkelijker bij neer.

Ik wil duidelijkheid, wat wordt er van mij verwacht? Het lezen tussen de lijnen wil ik niet meer,dat kost veel energie en denkwerk,trouwens het werkt ook niet,het blijft gissen.

Stacy vind het leven niks, school niks,kamer niks,te weinig geld, was ik maar weer vijf, geen zorgen gewoon leven. Vijf wordt je niet meer, je zou terug kunnen kijken,genieten van wat eens zo mooi was.
Toen je vijf was keek je naar wat je had,niet naar wat je niet hebt,daarvan had je nog geen weet.
Als je kunt kijken naar wat je hebt dan realiseer je je hoe groot de berg met hebben is, hoe positiever je kijkt hoe groter de berg is. Stacy kan dat niet, nu nog niet. Ooit zal ze terug kunnen kijken en zien hoeveel bezit ze heeft. Volgens mij maakt ze haar rugzak verschrikkelijk zwaar,dingen waar ze ooit weer afscheid van zal moeten nemen om haar rugzak te kunnen blijven dragen.
Ook mijn rugzak lijkt zwaarder, ik probeer mijn dochter mee te nemen op sleeptouw, even tot ze zelf weer verder kan.