Hij valt in de categorie man, ik in die van vrouw,
veel dingen die hij doet of zegt , beluister ik met opgetrokken wenkbrauwen,
alsof hij een buitenaardse taal spreekt.
We zijn allebei taalvaardig, helaas spreken we niet dezelfde taal.
Eerlijk, vaak begrijp ik geen woord van wat hij bedoelt.
Omdat ik hem niet snap en dat wel graag wil, en, omdat het mij
frustreert dat ik niet begrijp wat hij zegt, wordt ik boos, boos op hem en mijzelf.
Dat bevorderd onze communicatie niet, we schreeuwen, verwijten of gooien met deuren.
Ik zou beter moeten weten, non verbaal mopper ik na, ik rol met mijn ogen, schud met mijn hoofd
en doe vast nog meer niet zo pedagogische dingen waarbij ik hoop dat hij het niet door heeft.
Heel fout!
Iemand met bepaalde gaven gaf een tip, communiceren via schrift.
Ja, en hmm, knikten mijn zoon en ik, ja, dat zou kunnen.
Ik geef toe, ik zag er geen mogelijkheid toe, Mijn zoon en ik naar elkaar schrijven!
Mijn zoon houd niet van schrijven,trouwens hij schrijft onleesbaar,
Ik wist niet dat dit kon maar je kunt elkaar dus een berichtje toesturen.
Goed, inhoudelijk ging het over een nieuwe hobby en wel motorcross, dus niet mijn
"vrouwen"dingen, zoals wat houd je bezig en waarom doe je wat je doet, maar, ik snapte hem wel.
Hij werd ook boos en typte gvd, omdat ik het niet hoorde,stoorde het ook minder, ik stuurde een
kotsende smile, waarop hij weer reageerde.
We kwamen tot goede afspraken en uiteindelijk kwam mijn zoon naar boven om mij een kus en knuffel te geven. Ach, inhoudelijke raakte het geen doel maar ik moet toegeven, het moderne communiceren is zo gek nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten