Ik vind het leven even moeilijk, ik denk dus veel en kom tot weinig.
ik las een verhaal over het leven, het leven is een film, je leeft het niet zelf,
volgens mij wordt je dan geleefd. Dat zou kunnen kloppen.
Het begon met de verjaardag van mijn vader, het cadeau kon zijn waardering niet
krijgen, of wel, dan was mijn interpretatie fout. Maakt ook niet uit, ik was de enige die daar over nadacht.
De ochtend kwamen we door, ivm het overlijden van de buurvrouw was de bbq bij ons, ik taxi mijn vader en broer heen en weer en de avond was gezellig.
Tom en Tess zijn een paar dagen weg, het is rustig in huis en dat vind ik fijn. Ik werk en Dylan red zich thuis.
Ook Stacy komt nog even thuis, Tess is er ook weer en dan denk ik weer dat het gezellig hoort te zijn.
Ieder doet zijn/haar ding, ik ben toch niet zo blij en leg mij er dan makkelijker bij neer.
Ik wil duidelijkheid, wat wordt er van mij verwacht? Het lezen tussen de lijnen wil ik niet meer,dat kost veel energie en denkwerk,trouwens het werkt ook niet,het blijft gissen.
Stacy vind het leven niks, school niks,kamer niks,te weinig geld, was ik maar weer vijf, geen zorgen gewoon leven. Vijf wordt je niet meer, je zou terug kunnen kijken,genieten van wat eens zo mooi was.
Toen je vijf was keek je naar wat je had,niet naar wat je niet hebt,daarvan had je nog geen weet.
Als je kunt kijken naar wat je hebt dan realiseer je je hoe groot de berg met hebben is, hoe positiever je kijkt hoe groter de berg is. Stacy kan dat niet, nu nog niet. Ooit zal ze terug kunnen kijken en zien hoeveel bezit ze heeft. Volgens mij maakt ze haar rugzak verschrikkelijk zwaar,dingen waar ze ooit weer afscheid van zal moeten nemen om haar rugzak te kunnen blijven dragen.
Ook mijn rugzak lijkt zwaarder, ik probeer mijn dochter mee te nemen op sleeptouw, even tot ze zelf weer verder kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten