Na de tweede basketbal wedstrijd van het seizoen voelde ik lopend van het veld een pijntje in mijn hak. Ik denk altjd, dat overkomt mij niet maar deze keer werkte deze gedachte niet....... links een zere knie, recht hielspoor, bah! Ik heb een wens, een klein wensje, ik wil "gewoon"basketballen. Oke, ik wil dan ook een beetje goed zijn, zo niet de beste, ik wil heel graag winnen, eigenlijk iedere wedstrijd, en dit alles met veel plezier, en dan plezier voor het hele team, inclusief coach. Dat moet toch haalbaar zijn? Op de maandag na de zaterdag van de wedstrijd had ik wel al door dat het zo toch echt niet zou lukken. Dus, héél bijzonder, ik belde de huisarts ! Diclofinac, moest wonderen verrichten maar toch heb ik gelijk maar gevraagd om een verwijsbrief voor een second opinion voor mijn knie.Deze keer ging alles goed en kwam ik bij de goede arts terecht. Natuurlijk heb ik nog getwijfeld, na de diclo voelde de knie ook best wel een beetje oké.
Ik kwam binnen bij een leuke jonge arts, deed mijn verhaal, hij knikte, bevestigde, vertelde dat hij het begreep, en zo zaten we dus op één lijn, ik en de trauma chirurg ! Gewoon op één lijn!
Hij begreep best dat het seizoen voorbij moet zijn voordat je onder het mes kan, sport is heel belangrijk, ook als je niet meer heel jong bent en geen topsport doet. Hij snapte ook best dat pijn in je knie heel vervelend is en een belemmering is voor het sporten,.............................................................. ja, hij wilde wel een prikje geven.
YES!!! YES!!! Een prikje, ik kreeg een prikje in mijn knie !!
Om mijn enthousiasme wat te temperen vertelde hij nog wel dat er geen garanties zijn, een educated guess, zo noemde hij het. educated guess, whatever ! Ik ga ervoor !
Ik heb nog nooit een patiënt gehad die zo blij is met een prikje vertelde hij de assistente, ik kon hem wel zoenen maar dat hoort natuurlijk niet.
Na het prikje was de pijn voorbij, YES deze dokter kan toveren.
Dolgelukkig heb ik hem bedankt, en de assistente en alle mensen achter de balie, ik heb iedereen die langs kwam met een grote grijns een prettig weekend gewenst, ik kon zonder mij vast te houden in de auto stappen, ik hoefde niet met mijn hand mijn been op te tillen om te schakelen, wat, ik heb de koppeling plat getrapt, heerlijk, geen pijn! Thuis ben ik de trap op gehuppeld, drie treden omhoog,twee naar beneden, YES.
Steeds weer heb ik even gecheckt, geen pijn. Ik heb s,nacht duizend keer gedraaid, dat kan, geen pijn.
De volgende ochtend was ik nog steeds euforisch, iedereen in de sporthal mocht het zien Sandra zit, Sandra staat, met losse handen!! HAHA, wil je het nog eens zien??
Ik heb in de wedstrijd niet heel veel gespeeld, even vergeten dat ik nog wel hielspoor heb, ook dat is pijnlijk. Jammer, maar ik ben nog steeds blij want mijn knie is pijnvrij.
Die ervaring ben ik toch maar weer rijker, ik ben een gelukkig mens.
Nu morgen naar de fysio voor de hielspoor, dan kan ik echt weer basketballen en worden we natuurlijk kampioen!
