Ruim drie maanden wonen we nu in Leeuwarden.
We wonen hier mooi, niet groot of luxe maar rustig, niet dat er niets gebeurd, dat in het minst.
De scheiding is rond, de overname van het huis nog niet, dat laat lang op zich wachten, slim bedacht om een auto in te willen financieren, helaas dat werkte niet en nu kan Tom de hypotheek niet rond krijgen, dat is balen want ik wil alles graag geregeld hebben, gelukkig lig ik daar er niet wakker van.
Ik heb mijn plek gevonden, dit is mijn huis. De spullen die er staan zijn van mij, niet veel , genoeg zodat het prettig is. Ik sport en hoop binnenkort te horen dat ik een aangepaste rolstoel krijg, dan wordt het basketballen nog mooier en vooral sneller. Dan ben ik echt een minder valide sporter! Hoe blij kun je zijn met deze titel waar ik alleen mijn knieën heb hoeven op te blazen.
Rondom Dylan is de zorg enorm, gelukkig is school coulant er wordt mee gedacht en ook nog in oplossingen, problemen zijn er genoeg. Dylan gaat niet naar school, dat is lastig, hij is leerplichtig en moet naar school. Hij heeft er geen verklaring voor. Steeds duidelijker wordt het dat hij toch wel een groot probleem heeft of ontwikkeld, leg de vinger er maar eens op.
natuurlijk is hij bekeken en besproken, zonder duidelijke conclusie, dat is lastig en nog meer ongrijpbaar. Systeem therapie moet duidelijk scheppen maar dan is een frequentie van eens per week of om de week niet genoeg. Ondertussen wordt mijn frustratie, onmacht en verdriet steeds groter, wat kan ik doen en nog meer wat moet ik doen.
Als ik het beste voor mijn zoon wil, zal ik hem heel erg los moeten laten, dan zal ik de zorg uit handen moeten geven en hopen (met overtuiging) dat ik doe wat goed uitpakt. Dylan moet ergens opgenomen worden waar ze kunnen ontdekken wat er met hem aan de hand is. Dan spreekt mijn ziel, mijn emotie, tegen, misschien kan hij niet omgaan met de scheiding? Zal hij zich afgewezen voelen?
Had hij maar een vader, een "echte" een vader met liefde voor zijn zoon, met begrip en passie,
illusie heeft geen doel, deze vader heeft hij niet.
Ik zal strijden met hem, naast hem voor en achter hem, het doet pijn , liefde kan heel veel pijn doen.
Gelukkig is er naast dit veel rust in huis en dat is goed, verdriet is groot herstel snel dat moet ook anders krijgt het de overhand, tijd heelt niet alle wonden, maar het maakt dat inzicht groter wordt en dat geeft mij weer rust. We komen er wel.
Voor nu nog een mooie afsluiter van Tess.
Op weg naar de intocht van Sinterklaas vertel ik mijn 19 jarige Tess die niet meer in Sinterklaas geloofd waar de goed heilig man op de boot stapt waarop haar antwoord is, "ja, dat is die in Leeuwarden komt, die op tv komt uit Spanje". Mijn hart maakt een sprongetje van geluk, hoe mooi kan geloven toch zijn!! Het bestaat niet maar is er toch!
Dat geeft hoop.
