Tranen van kerst

De laatste dag van 2019, weer een jaar voorbij.

Eerste kerstdag begon om 7:00uur, Tess was ziek.
Ze sliep al bij mij maar wilde liever naar huis.
Eenmaal thuis was ik ook al niet zo fit.
Lieve Labrador Boy kwam spelen, ik had mij er zoo op verheugd.
Lekker ontspannen wandelen.

De brunch ging niet door.
S middags hebben Stacy en ik nog gewandeld.
Helaas werd ook het koken en eten niets.

Kerst blijft lastig.
Ik heb kinderen en ben niet alleen.
Wel ben ik eenzaam, ook Stacy is eenzaam.
Samen hebben we het goed maar de tranen zijn er ook.
Eenzame tranen van kerst.

Tweede kerstdag begon beter.
Lieve Boy, Cora en Mila.
Zoveel liefde en warmte.
Heerlijk wandelen, mooi weer.

Toch nog lekker koken en eten.
Kerst is voorbij, stap een in de feestdagen.

Volgend jaar maar iets organiseren.
Dat moet ik toch kunnen.
Tranen en een lach met kerst.
Misschien wel omdat ik dan gewoon dronken ben!

Knagende ziel

Gister was mijn dag. Vandaag is het jou dag.
Mijn dag was een mooie dag, vriendinnen, kadootjes,berichtjes en gezellig uit eten.
Koffie en gebak,zittend aan mijn "grote" tafel. Ik voelde me geliefd.
Zoveel gelachen, gewoon plezier, plezier in het leven.

Vandaag denk ik aan jou. Verdriet dat je er niet bent.
Maar ook liefde voor je keuze, voor wie je was, voor wat je ons bracht.

Het blijft mij verwonderen hoe de pijn zich binnen dringt.
Het zeurende gevoel. Het zit niet in mijn hoofd.
Ook niet in mijn lijf. Het is iets knagende, ik ervaar het maar kan het niet
plaatsen. Het zit in je ziel, daarom zal het ook nooit verdwijnen denk ik.
Je ziel is wie je bent en blijft voor altijd wie je bent.

Ja, zo is het natuurlijk, simpel eigenlijk!

Tijd is een dingetje

Vandaag is mijn jongste kind 20 jaar geworden.
Verjaardagen blijven met "mixed emotions".
Ik wandel vroeg met de hond, even tijd voor mijzelf.
Als ik daarna op de stoel van mijn vader koffie drink
wordt ik geraakt door emotie.
Mijn ouders zulle er niet zin, weer niet.

Ik maak croissantjes. Neem nog meer koffie en bedenk hoe
dankbaar ik ben dat mijn zoon 20 geworden is.

Afgelopen week was ik met Tess op "vakantie", we waren
bij Emmen. Op de weg erheen rijden we langs Odoorn,
daar woonde een lotgenootje van Dylan, Daniel, mooie
lieve Daniel, ik denk nog vaak aan je.

We hadden de honden natuurlijk mee.
Wat ging het super!! Lieve Mila, voor het eerst
op vakantie.

Een chalet midden in de bossen. Ik had gehoopt op koud
knisperend weer. Dat was er niet maar het was mooi en koud
en nat.

Wandelen, winkelen en de dierentuin.
Genieten was het.
Het bed was wel wat klein klaagde Tess.
Daar had ze gelijk in.
Tess in de midden van het bed, knuffels rechts,
ik links. Ja, het bed was wel wat klein.

Vrijdag kwamen we weer thuis.
Dylan had keurig opgeruimd, de vaatwasser was gedraaid
en ook de wasmachine ging op volle toeren.
Nu nog leegruimen en was ophangen leren Dylan!
Offf, zou hij "gewoon", slimmer zijn dan ik?

Vandaag was een mooie dag, lieve vriendinnen maken
deze dag gezellig!!

Morgen weer een gewone werkdag, even bijkomen.
Nog even dan zijn de "feestdagen", er weer.
Wat gaat de tijd toch snel.

Pluk de dag

De wekker gaat, een werkdag.
Gelukkig ben ik van het gelijk opstaan, geen gesluimer.
Ik doe de wekker uit en ook de reserve wekker op mijn telefoon
die een kwartier later staat.
Ik heb een snelle routine en 15 minuten later loop ik met de
hond door de nog donkere straten. Hond en ik kunnen dit vlekkeloos
en geroutineerd.
Wat is het nog stil op straat, ook regent het.
Twintig minuutjes dan zijn we weer thuis.
Hond gaat na een bak brokken weer slapen.
Ik pak mijn spullen.
Als ik per ongeluk omhoog kijk valt mij op dat de batterij uit
de klok toch echt bijna leeg is. verdorie.
Vanavond maar even een nieuwe zoeken.
Dan gaat er toch een lampje branden, bij mij.
Ik kijk op de telefoon, vijf uur!!!
Ik ben vergeten de tijd op mijn wekker te veranderen!!!
Pluk de dag!

Hoe dan

Hoe dan...
Ik blijf het niet begrijpen.

Hoe kun je ...

Ik heb al vaker gehoord en ook geleerd
dat geschiedenis zich herhaald.

Zelf ben je opgegroeid zonder vader.
Jou vader heeft jou verlaten.
Jij weet hoe dat voelt.
Deed het pijn?

Jij verliet jou kinderen.
Dat doet pijn!!!

Waarom? Waarom wil jij je kinderen niet zien?
Waarom hebben zij geen sleutel van het huis
waar ze opgegroeid zijn.
Waarom wil jij niet weten wie ze zijn,
wat ze lekker vinden, waar ze blij van worden.
Ze hebben jou genen, dragen jou verleden.
Een verleden die ze niet begrijpen.
Wat hebben ze jou misdaan?

Het houd mij steeds meer bezig.
Ik zie hun pijn, onbegrip en desillusie.
De afstand wordt steeds groter, de boosheid ook.

Je bent ze kwijt.
Niet omdat zij daarvoor hebben gekozen.
Jij hebt dat gedaan.
Waarom?

Het doet mij ook verdriet.
Eigenlijk meer dan ik kan begrijpen.

Je mag boos zijn op mij.
Ik ben bij jou weg weggegaan.
Ik heb de keuze gemaakt,
ik wil de consequenties wel dragen.

Ik zoek naar antwoorden.
Jij hebt de antwoorden.

Zorg om zorg

Het speelt al een poosje,
zorg.
Zorg rondom de zorg.
In mijn beleving begrijpen de
medewerkers die de zorg rondom Tess
moeten leveren niet
wat ze moeten leveren
hoe ze dat moeten leveren
of, ,,, hoe vaak hoe veel
gewoon HOE!!

En weer ben ik boos
en gefrustreerd.
HOE moeilijk kan het zijn?

Gesprekken zijn tijd verspilling,
Ja zeggen,nee doen.
Ondertussen heb ik het idee dat er
in de personeelskamer nog
ontzettend om gelachen wordt.
Domme ouder met illusies.

De ene medewerker mag niet iets doen wat de ander
niet zou of wil doen.
Dan wordt die medewerker leuker gevonden. (huh???)
Dus.... de lat wordt gelegd bij de meest luie ongemotiveerde
medewerker?
Je mag wel een huisdier, een hulpvraag rondom het huisdier
is geen hulpvraag van de client maar van het huisdier. (huh?)
24 uurs zorg is geen zorg van 24 uur, dus, na half elf geen zorg.
(huh?)

Je snapt het, ik begrijp er niets van.
Nu ga ik verhaal halen.
Ik wil dingen begrijpen.

Dat vinden ze NIET leuk.
Ook dat begrijp ik niet.

Wat valt er nog veel te leren hé?
Ik ben er klaar voor!!

Voorbij

Het is voorbij!
Super trots ben ik op mijn meiden,
wat hebben ze alles goed en vooral stoer doorstaan.
Ik ben ook trots op mijzelf, ook ik heb het goed
doorstaan.
Gister ging Tess weer naar huis.
Vandaag kwam de allerliefste Ingrid,
we hebben het hele huis gepoetst.
Heerlijk!!
Het huis is weer van mij.
Het was ook gezellig, dat weer wel.

Onder het mes

Zo zijn er weer wat weken voorbij, niet bij te houden die tijd.

Volgende week gaan beide meiden onder "het mes".

Ik zie er nogal tegenop.

Ik ben niet zo de "zorg' moeder.

Het moet gebeuren en we komen er wel doorheen.

Toch houd het mij ook bezig.

Ik ben "alleen" moeder, alleen en ook moeder.

Daar vind ik het lastig worden.

Deze meiden hebben ook nog een andere ......

Ja, een andere wat?

Een andere verwekker.

Ja, dat.

Als ik het zo bedenk weet ik ineens ook waarom

ik de zorg alleen draag.

Verwekker klinkt zo enorm ver weg, zo niet betrokken.

En zo is het.

Het komt goed.

De tijd gaat door, heel snel.

Op zoek

Ik worstel nog steeds.
Ik ben op zoek, hoe,wat,waarom en hoe nu verder.
En dat terwijl het leven "gewoon"doorgaat.
Ik lijk steeds meer op mijn moeder, ik deel steeds meer met mijn vader.

Ik begrijp mijzelf niet, dat hoort toch niet op mijn leeftijd?
Dan ben je toch blij en gelukkig dat alle onzekere jaren voorbij zijn?
Heb je je leven op orde?

Misschien voel ik mij niet alleen jong in leeftijd maar is ook mijn
ontwikkeling gewoon "achter".

Ik ga op onderzoek!!!

Dat komt niet uit de lucht.
Ik ga in therapie.
JAAAAA therapie.
Hoe dat komt daar kom ik op terug, het begon al,,,,,,,,bijzonder?

Bij huisarts voor de verwijs brief.
"Ben je angstig"?
"Nee, ik heb niets om angst voor te hebben".
"Eet je goed"?
"Ja, heel goed".
"Ben je vermoeid"?
"Ja, soms wel".
"Dus eigenlijk ben je zorg moe"?
Ik kan de smile met verbaasde ogen niet vinden maar zo zag ik er
waarschijnlijk uit. HUH???
"Ja, dat zou je kunnen zeggen".
Ik ( huisarts) stuur een verwijsbrief naar Syneada.
Dat is mooi.

Terwijl ik op zoek ben naar de deurkruk zegt de huisarts nog,
"sterkte, en mocht ik iets kunnen doen"
Verbaasd draai ik mij om, "wat zou u doen dan"?
"Uh, stammelt het mensje nog.
Ach, ze kan er ook niets aan doen.

Thuis bel ik Syneada.
Ze hebben de brief net ontvangen.
Toch mooi, digitalisering.

We kunnen u een nieuwe therapievorm aanbieden!!!
"Oh, en dat houd in"
"U kunt online een agenda bijhouden en een dagboek over hoe u zich voelt".
"Oh, geen face to face contact"?
"ja, ook wel, u kunt face-timen met de behandelaar".
( ik val van mijn stoel)
"Dus, als ik in de groene ster op zoek ben naar een mooie boom kan ik daarover
face-timen met mijn behandelaar"?
"Laat maar".

We besluiten dat ik toch beter gewoon op bezoek kan komen.
Ik klim weer op mijn stoel.
Er is toch iets mis met mijn ontwikkeling!

Ik ga op zoek!!!
Het moet niet gekker worden.

Pijn

Mijn gedachten malen.

De meeste dingen gaan over mijn kids.

Drie prachtige jong volwassen mensen.

Ze hebben hun eigen leven en het is niet aan mij.

Toch gaat mijn leven over hun, liefde is immens.

Ik heb mijn leven op de rit.

Pijn lag naast de deur, stiekem te wachten.

Mijn dappere zoon probeert zijn leven op de rails

te krijgen. Daar komt best wat bij kijken.

Ook ons verleden komt aan bod.

Daar ligt de pijn en de boosheid en het verdriet.

Een gesprek, een andere bril, ziekte en een mooi verhaal.

Opnieuw, dat wat al zo ver weg leek.

Ik zie en voel dezelfde de pijn en verdriet.

Hoe kun je het achter je laten?

Zonder oordeel.

Ieder heeft zijn eigen gekleurde bril.

Sommigen hebben ook verpletterende zeven mijls laarzen.

Ablatie 2

Morgen is het zover, ablatie twee.
In januari was ik bij de cardioloog, twee a drie maanden zei ze.
We zijn er zes verder maar nu gaat het gebeuren.

Ik heb me er weinig mee bezig gehouden en ook
nu pas mijn tas ingepakt.
Toch houd het me wel bezig.
De ingreep viel verleden keer wel mee.
Het roesje was naar en het duurde ook erg lang
voordat ik weer enigszins bij de tijd was.

Ik laat het maar over mij heen komen.
Als het resultaat net zo goed is als verleden keer
dan doe ik  het ervoor,

Aankomende week up date!!

Kak in Bak

Dagelijks loop ik met mijn trouwe mechelaar Cora op de groene ster.
Samen gaan we er heen, dat moet ook wel Cora kan niet auto rijden.
Ik loop zo,n zes kilometer en Cora vele meer. Soms lopen we samen alleen,
vaak ook met vele andere baasjes en honden.
Aan de kant waar de honden los mogen lopen zitten  ook veel vissers,
ze hebben camouflage kleding aan en zitten in leger tenten.
Ik snap het allemaal niet, waarom vis je in een honden losloop gebied.
Als de honden langs de hengels lopen en hier en daar een hapje aas proeven
is het gescheld niet van de lucht.
En die camouflage kleding? volgens mij zien die vissen alleen onderwater.
De honden zijn er ook niet van onder indruk.
Als Cora en ik samen alleen lopen ga ik de vissers uit de weg, eigenlijk vind ik het vervelende lui,
ik wil niet uitgescholden worden.
Buiten het losloop gebied kun je natuurlijk wel een bekeuring krijgen.
niet alleen voor loslopen waar dat niet mag maar ook......
hondenpoep hoor je op te ruimen, ik kan mij daar goed in vinden.
Iedereen vind het smerig, poep onder je schoenen.
Of, in het gras waar je net je picknick mand neer wilt zetten.
Al mopperend op de vissers die eigenlijk in "ons" gebied zitten
denk ik daar over na.
De vissers zijn soms, regelmatig, nou je eigenlijk best wel vaak, meerdere dagen
met hun tentjes op dezelfde plek.
Hoe doen zij dat eigenlijk?
Worden ze ook bekeurd?
Ruimen zij ook op?
Nou, ik weet zeker van niet, als de honden mensen wc papier zien roepen ze al naar elkaar,
Pas Op!! Kak!! Kak hoort in de bak, ook van vissers in camouflage!!
Of...… zouden ze daarom camouflage dragen?
Weer iets geleerd!

Roots

Het blijft lastig, gedachten, waarom en waarom niet, hoe en wat.
Hoe verder, terwijl verder gewoon doorgaat.
Stilstaan bestaat niet.

2018 had er ook niet kunnen zijn.
Kerst, oud en Nieuw 2017 het ging voorbij.
Opruimen en regelen, schilderen.
Strijd met de nieuwe huurder, het lijkt lang lang geleden.

2018, een nieuw jaar.
Een jaar zonder ouders.

Nu voelt het als een diepe put.
Ik weet niet meer hoe ik daar kwam, dat was gewoon gebeurt.
Het was ook niet naar, het was er gewoon.

Er was een weg naar boven, een levens les.
Toch voelde het niet als leven.
Dat was het denk ik ook niet, het was overleven en leren.

Ik was er bij maar ook niet.
Dat voelt als positief.
Ik was eenzaam maar niet alleen.

Het was mijn pad, niemand kon echt helpen.
Ik moest er door.

Ik ben gestopt met school.
Het doel was weg.

Ik ben meer gaan werken.
Dat moest ook wel om financieel onafhankelijk
te kunnen zijn.

Ik heb veel gevoeld, ik heb niet alles begrepen.
Voelen vanuit je ziel geeft verwarring.
Het voelt ook goed.

Mijn huis is mijn haven.
Daar ben ik veilig.

Een deel van mijn moeder en een deel van mijn vader zijn bij mij.
Wortels zijn soms diep verankert,maar ze zijn er altijd!!