Hoe dan...
Ik blijf het niet begrijpen.
Hoe kun je ...
Ik heb al vaker gehoord en ook geleerd
dat geschiedenis zich herhaald.
Zelf ben je opgegroeid zonder vader.
Jou vader heeft jou verlaten.
Jij weet hoe dat voelt.
Deed het pijn?
Jij verliet jou kinderen.
Dat doet pijn!!!
Waarom? Waarom wil jij je kinderen niet zien?
Waarom hebben zij geen sleutel van het huis
waar ze opgegroeid zijn.
Waarom wil jij niet weten wie ze zijn,
wat ze lekker vinden, waar ze blij van worden.
Ze hebben jou genen, dragen jou verleden.
Een verleden die ze niet begrijpen.
Wat hebben ze jou misdaan?
Het houd mij steeds meer bezig.
Ik zie hun pijn, onbegrip en desillusie.
De afstand wordt steeds groter, de boosheid ook.
Je bent ze kwijt.
Niet omdat zij daarvoor hebben gekozen.
Jij hebt dat gedaan.
Waarom?
Het doet mij ook verdriet.
Eigenlijk meer dan ik kan begrijpen.
Je mag boos zijn op mij.
Ik ben bij jou weg weggegaan.
Ik heb de keuze gemaakt,
ik wil de consequenties wel dragen.
Ik zoek naar antwoorden.
Jij hebt de antwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten