Het blijft lastig, gedachten, waarom en waarom niet, hoe en wat.
Hoe verder, terwijl verder gewoon doorgaat.
Stilstaan bestaat niet.
2018 had er ook niet kunnen zijn.
Kerst, oud en Nieuw 2017 het ging voorbij.
Opruimen en regelen, schilderen.
Strijd met de nieuwe huurder, het lijkt lang lang geleden.
2018, een nieuw jaar.
Een jaar zonder ouders.
Nu voelt het als een diepe put.
Ik weet niet meer hoe ik daar kwam, dat was gewoon gebeurt.
Het was ook niet naar, het was er gewoon.
Er was een weg naar boven, een levens les.
Toch voelde het niet als leven.
Dat was het denk ik ook niet, het was overleven en leren.
Ik was er bij maar ook niet.
Dat voelt als positief.
Ik was eenzaam maar niet alleen.
Het was mijn pad, niemand kon echt helpen.
Ik moest er door.
Ik ben gestopt met school.
Het doel was weg.
Ik ben meer gaan werken.
Dat moest ook wel om financieel onafhankelijk
te kunnen zijn.
Ik heb veel gevoeld, ik heb niet alles begrepen.
Voelen vanuit je ziel geeft verwarring.
Het voelt ook goed.
Mijn huis is mijn haven.
Daar ben ik veilig.
Een deel van mijn moeder en een deel van mijn vader zijn bij mij.
Wortels zijn soms diep verankert,maar ze zijn er altijd!!
