Goed gesprek

Vandaag deed ik wat ik al lang geleden had moeten doen, ik ging naar de orthopeed.
In Maart had ik al een verwijsbrief maar "het kwam er steeds niet van", nu dus wel.
Om acht uur moest ik op de röntgen afdeling een foto laten maken en om half negen mocht ik langskomen bij de orthopeed, Dr Schimmel, dat voorspeld weinig goeds......maar ik had al pret.
Op de röntgen begon het gezellig, je kunt namelijk moeilijk een foto van de verkeerde knie maken als allebei de knieën op de foto moeten, als ik al een paar reserves had dan hoefden deze twee niet op de foto.
Om half negen werd ik verwacht bij Dr Schimmel. Een "oudere"man, hij had mijn opa kunnen zijn dacht ik.
Bedachtzaam voelde hij aan mijn knieën, hij streek er eens overheen en omheen, "deze man heeft echt een liefde voor knieën", ik moest al een beetje lachen, "wanneer heb je pijn"? , "als ik ren,spring,de trap af loop,
door mijn knieën zak of laag zit en weer omhoog moet komen,de dag na trainen,hardlopen of een wedstrijd".
"overbelast", mompelt de goede man, ik geef hem mijn grootste grijns, "ik basketbal op laag niveau,ik ren niet sneller dan een bejaarde met een rollator,daar kan het niet aan liggen"! Ik hoor de man denken,............. hoe pak ik dit aan. Ik wil geen valse hoop geven zegt Dr Schimmel. Ik lach weer vriendelijk, ik wil geen valse hoop, ik wil basketballen ! De man gooit het over een andere boeg, ben je bij de fysio geweest ? Of bij de sportarts? Ja,hoor, zeg ik vrolijk, bij de fysio, en daarom zit ik nu hier !
"Ik wil geen kijkoperatie doen, het is niet je meniscus of kruisbanden, waarschijnlijk is het kraakbeen achter je knieschijf oneven". Ik beaam, nee,geen kijkoperatie, herstel zal zeker te lang duren en trouwens totaal onzinnig. Vriendelijk opper ik, MRI ??? Ja, dat lijkt deze lieve vriendelijke bedachtzame dokter dan ook de beste optie, hij zal een verwijsbrief schrijven en dan krijg ik een oproep. Als hij mijn opa was geweest hadden we een afscheid knuffel gedaan, nu geven we elkaar een hand en lachen vriendelijk, hij schud eens zachtjes met zijn hoofd en ik huppel naar de balie, dat kan ik namelijk nog wel ondanks mijn zere knieën!

Basketbal

In augustus ben ik weer begonnen met basketballen, dit had ik niet zelf bedacht,ik werd gevraagd door een coach van "vroeger",één seizoen, misschien konden ze dan vanuit de midden moot kampioen worden.
Eigenlijk weet ik nog steeds niet wat mij heeft doen beslissen echt weer te gaan basketballen.
Ik denk dat het intuïtie was,of eigenlijk wil ik dat graag geloven, verstandelijk heb ik geen moment gedacht dat mijn invloed groot genoeg zou kunnen zijn om een team naar het kampioenschap te helpen.
Ik, mentaal voel ik me jong en kan ik nog rennen als toen ik zeventien was,mijn knieën denken daar anders over, als ik een poosje op voor mij volle snelheid ren,poosje is dan toch wel zo,n twintig meter,denkt mijn hart dat ik al meerdere kilometers te snel ren en en voert mijn hartslag op tot "overdrive", een duidelijk hint om vooral iets rustiger aan te doen. Duss, nu neem ik diclofinac vóór de wedstrijd, ibuproven vóór de training, soltalol (voor mijn hartritme) vóór de training én voor de wedstrijd !.Ik kan op maandag niet gewoon lopen,zitten en staan, op dinsdag gaat dat alweer beter en kan ik dus weer trainen, op woensdag heb ik vocht in mijn knieën, loop ik s,avonds samen met mijn loopmaatje vijf kilometer en donderdag en vrijdag herstel ik voor de wedstrijd van zaterdag. Regelmatig vragen mensen waar ik het voor doe,...........
Dat ga ik hier vertellen. Dit team bestaat uit twaalf vrouwen en een coach,een man, de leeftijden lopen uitéén van iets in de twintig tot in de vijftig, met en zonder kinderen, verschillende kleuren,typen,banen,slank,iets minder slank,snel,minder snel,je kunt het zo gek niet bedenken, één ding delen ze in ieder geval, basketbal !
Wat nou zo geweldig is !!??, door de diversiteit aan persoonlijkheden en talenten hebben ze alles in huis wat ik nodig heb!! Om kwart over zeven op dinsdag avond staan we paraat, de afgelopen wedstrijd wordt geevalueert, je mag iets zeggen maar het moet niet, de aankomende wedstrijd besproken, hoe laat,waar,wie rijd,wie heeft tenues en wie de ballen en wie wil er nog iets zeggen, (moet niet,mag) daarna wordt er getraind en we trainen echt, gewoon de volle anderhalf uur met hier en daar een kleine pauze. Er wordt gelachen,gepraat,gemopperd,geduwd en getrokken, soms doet het pijn maar meestal niet.
Dan wordt er gedoucht,dat doe ik lekker thuis en ook dat mag. En waar ik nou zo blij van wordt?
We hebben een app een basketbalgroepsapp, als je even niet oplet mis je zo 68 berichten, was je verleden keer je schoenen vergeten,dan wordt je daar nu aan herinnert,zo kun je nog eens nalezen,wie,wat wanneer en hoe, er komen soms zoveel berichtjes dat je door de bomen het bos niet meer ziet en door het bos de bomen niet, ik vind dat leuk,als ik het niet meer leuk vind zet ik de app uit, dat mag!!
Als ik naar een wedstrijd heb gereden krijg ik de dinsdag erna een plastic zakje met geld, rij geld, hoe gaaf is dat!! Als ik vind dat ik een bruine huiskleur heb dan ben ik bruin,een andere keer ben ik weer wit. Soms gooi ik de bal vaak door het netje (dat is nl de bedoeling) en soms doet een ander dat. Als ik een gekke bal gooi en die komt niet aan dan roep ik sorry, en spelen we gewoon door. Gewoon te gek !!
En nu heb ik dus plezier, heel veel plezier en daar moet ik soms van huilen want ik heb al heel lang, veel te lang, niet gewoon zo eenvoudig zoveel plezier gehad. Verleden week moesten we praten, er is een speelster met een mentale blessure, dat is heel vervelend, ik laat mij er verder niet over uit maar ik ben heel blij dat "het"is opgelost en ik nog steeds met veel plezier kan basketballen. Dus, daar doe ik het voor, met zere knieën en een hart op hol. Ik ren samen  vrouwen op een veld heen en weer en probeer een bal door een netje te gooien. "gewoon", voor de lol.