Tom

Tom, deze is voor jou. Niet omdat ik je zwart wil maken (dat ben je trouwens al, mocht je dat niet weten) maar omdat ik mijn verhaal op papier wil zetten. Ik denk niet dat je het leest, ik schrijf het en dat is voor mij genoeg.

21 jaar geleden kwam je oudste kind op de wereld, het kind wat je 9 maanden en 12 dagen daarvoor had gecreëerd.
Het kind wat je zo wenste, waar je zo naar uitkeek, je oogappel, het kind dat je vader maakte, wat je naam zou dragen,wat je lief had.

Ik schrijf alles in de verleden tijd. Dat doet pijn hé?
Ik weet niet of het jou pijn doet, maar dat moet bijna wel.
Misschien is het mijn pijn, de pijn die ik voel voor mijn kinderen en ook voor jou.

Er was een tijd dat jij de belangrijkste man in het leven van dit meisje was, dat had toch zo moeten blijven ? Waar ging het fout?
Mijn vader is altijd belangrijk gebleven, soms had ik hem meer nodig dan andere keren,ik hou van hem, kan boos op hem zijn, advies vragen en geld lenen. Wat kan jou dochter? wanneer ben je er voor haar?
Als het te laat is?

Ik wenste zo vaak een vader voor mijn kinderen, iemand die ook al begrijpt hij ze niet onvoorwaardelijk van ze houd, tot de maan en terug, die voor ze vecht, voor ze opkomt en in ze geloofd. Jij bent zo bepalend in hun leven. Nu is dat gevoel niet positief. Hoe voelt dat bij jou?

Je kunt iedere dag opnieuw beginnen Tom, iedere dag opnieuw lief hebben, oogst wat je zaait, soms duurt het lang en is het hard werken, maar wie weet, er is tenslotte maar één zaadje nodig om te groeien.

Voor mij is het nog niet voorbij, ik heb zo veel vragen, ik kan het niet begrijpen. Ze zeggen wel eens, tijd heelt alle wonden, dat is niet waar. Ik wens je kracht toe om je leed te dragen.

Mijn kinderen kan ik liefde geven, ik geloof in ze en heb vertrouwen, ik houd van ze van wie ze zijn.
Ik ben de helft van wat ze nodig hebben.

De pijn van de waarheid.

Bijna drie weken geleden ben ik verhuisd, met mijn zoon, twee honden en de papegaai, mijn dochter woont in de weekenden en vakanties ook bij mij, mijn andere dochter in de buurt. (ipv één keer eet ze nu vaker thuis) Wennen bleek niet nodig, ik ben nooit per ongeluk verkeerd gereden of heb ook maar gedacht dat ik nog in het "andere"huis woonde. Het is goed, heel goed!.
Dylan fietst naar de winkel en naar vrienden, ik heb hem nog nergens hoeven brengen of halen.
Met Stacy ga ik sporten, op de fiets erheen en weer terug. Met Tess kan ik vissen in het kanaal, meer dan 100 meter zal het lopend niet zijn.
De papegaai klets vrolijk en blij, hij zingt het hoogste lied, ook de honden zijn relaxt, we sluiten aan bij een honden wandel groep, ze hebben de tijd van hun leven.

Ook de waarheid kwam ook de hoek kijken, de waarheid van het vaderschap. Dylan ging één nacht slapen bij zijn vader, ipv de drie weken die in het convenant staan. Wat moet hij tenslotte ? Zijn vader weet niet wat met hem te doen, hij heeft daar toch niets? Nee, dat klopt hij heeft er niets!!
Stacy mag haar 21 ste verjaardag niet in zijn huis vieren, dat geeft rommel, nu viert hij dus niets, wij wel, het feest gaat door!!! Andere locatie, zelfde mensen ( min één)
Geen vragen, hoe was je weekend, in welke klas kom je, hoe gaat het met je, niets helemaal niets.
De kinderen halen hun schouders op, hij zei altijd al nee. Ik moet even slikken.

Het doet pijn, heel veel pijn. De pijn van de waarheid. Ik heb kinderen op de wereld gezet die groot worden zonder vader die er voor ze is. Hij bestaat, woont dichtbij, maar is er niet.
Mijn vader benoemde de clue, "er is toch ook niemand die aan hem vraagt hoe het gaat, hoe zijn weekend was?! Ik wil van alles zeggen, invullen en bedenken, het heeft geen zin, dit is de waarheid, dit is het.

Stacy huilt bittere tranen, "ik weet het maar hoop toch op iets anders". Ik ook, ik ook.
Er zijn lieve mensen met goede oplossingen, mijn dochter wordt 21 en dat gaan we vieren!!

De waarheid doet nog pijn, de keuze was goed. Wij gaan verder met ons leven, regelmatig zullen we de pijn ervaren dat is niet "zomaar"voorbij, in dit huis voeren rust en liefde de boven toon, er zijn voor elkaar. Er valt nog veel te leren en te verwerken maar de eerste stappen staan!!