Tom

Tom, deze is voor jou. Niet omdat ik je zwart wil maken (dat ben je trouwens al, mocht je dat niet weten) maar omdat ik mijn verhaal op papier wil zetten. Ik denk niet dat je het leest, ik schrijf het en dat is voor mij genoeg.

21 jaar geleden kwam je oudste kind op de wereld, het kind wat je 9 maanden en 12 dagen daarvoor had gecreëerd.
Het kind wat je zo wenste, waar je zo naar uitkeek, je oogappel, het kind dat je vader maakte, wat je naam zou dragen,wat je lief had.

Ik schrijf alles in de verleden tijd. Dat doet pijn hé?
Ik weet niet of het jou pijn doet, maar dat moet bijna wel.
Misschien is het mijn pijn, de pijn die ik voel voor mijn kinderen en ook voor jou.

Er was een tijd dat jij de belangrijkste man in het leven van dit meisje was, dat had toch zo moeten blijven ? Waar ging het fout?
Mijn vader is altijd belangrijk gebleven, soms had ik hem meer nodig dan andere keren,ik hou van hem, kan boos op hem zijn, advies vragen en geld lenen. Wat kan jou dochter? wanneer ben je er voor haar?
Als het te laat is?

Ik wenste zo vaak een vader voor mijn kinderen, iemand die ook al begrijpt hij ze niet onvoorwaardelijk van ze houd, tot de maan en terug, die voor ze vecht, voor ze opkomt en in ze geloofd. Jij bent zo bepalend in hun leven. Nu is dat gevoel niet positief. Hoe voelt dat bij jou?

Je kunt iedere dag opnieuw beginnen Tom, iedere dag opnieuw lief hebben, oogst wat je zaait, soms duurt het lang en is het hard werken, maar wie weet, er is tenslotte maar één zaadje nodig om te groeien.

Voor mij is het nog niet voorbij, ik heb zo veel vragen, ik kan het niet begrijpen. Ze zeggen wel eens, tijd heelt alle wonden, dat is niet waar. Ik wens je kracht toe om je leed te dragen.

Mijn kinderen kan ik liefde geven, ik geloof in ze en heb vertrouwen, ik houd van ze van wie ze zijn.
Ik ben de helft van wat ze nodig hebben.