Op de rails

Belgie was een aanslag op mijn energie en emotie.
Het verblijf met Dylan was mooi, fijn en bijzonder, steeds weer kijk en luister ik vol verbazing naar dit kind.
Zo anders, zo ongrijpbaar voor mij, ik kan nog veel van hem leren,hij ook veel van mij,mocht hij dat willen.

Mijn broer blijft me verbazen, ik kan er niets mee. ik was boos,verdrietig en verbaasd, toch moet ik om hem lachen,hij vertederd mij. Ik laat het los, hij is mijn broer en ik houd van hem, wat er nog van hem is en wat er van hem geworden is.

Het was goed.

Vervolgens werd mijn oudste kind 19 jaar. Het kind dat van mij moeder maakte.
Ze woont niet thuis en wilde haar verjaardag niet thuis vieren, dat is oké.
Ik heb haar ontbijt gebracht, ik moest haar zien en feliciteren, daarna heb ik mijn lekkerste
taart gehaald. S,avonds gingen we lekker uit eten, Stacy vier vriend+dinnen, pake, Tom en ik,
we aten in de E 10, het wokpaleis, het had beter Eet 14, kunnen heten, WAT een FABRIEK! Maar ik moet toegeven, het was voortreffelijk! Gelachen hebben we ook, wat heb ik toch een mega maffe puber, heerlijk.
(Deze begrijp ik ook nog vaker wel dan niet)

Ondertussen is school begonnen, Dylan fietst iedere dag naar school en nu, twee weken verder, heb ik hem nog geen één keer hoeven brengen!!!!  Kritisch kijk ik naar hem, wanneer stort hij in??
Ik ga binnen kort geloven dat het echt is. Mijn stoere kerel, GOGOGO!

Met Tess gaat dat helaas niet op, ze is erg dun, ze klaagt. Geen nieuwe school,geen nieuwe omgeving,toch is het opstarten zwaar. Ik gun haar zoveel meer, blijheid. Het heeft tijd nodig
Aankomend weekend gaan we samen logeren in een pipo wagen, Ik mama-loe!

Ik ben begonnen met start to run, samen met mijn loopmaatje, wat kan een lijf miserabel in elkaar steken!
Als drie weken loop ik achterstevoren de trap af, knieën als die van een olifant.
Daarbij ben ik weer begonnen met basketballen en daar doe ik het allemaal voor!
Wat kan het leven leuk zijn, door één avond in de week anderhalf uur rond te rennen als een blinde kip, meer schoten te missen dan te raken, vervolgens avond aan avond op de bank te hangen met in ijs ingepakte knieën. Vraag me niet waarom, vraag me niet wat ik er leuk aan vind, ik weet het niet, misschien is het gewoon nostalgie, het heeft één voordeel, het voelt als het op de rails hebben van mijn leven!!