Morgen gaan Dylan en ik kijken, een appartement, drie hoog en................. twee slaapkamers.
Dylan is blij, dicht bij school, in Leeuwarden en een hok voor zijn scooter.
Ik ben kritisch, mooi uitzicht, wandel gebied, dicht bij Dyl zijn school, TWEE slaapkamers.
Dat betekend dat ik moet delen als Tess thuis is. Ik vind klein en delen niet erg maar...
een klein "eigen"plekje (nee, niet de wc) een bezemkast ??
Zullen de honden niet blaffen, overlast? Goed, ik vind het spannend, lastig dat kiezen en besluiten.
Ondertussen kijk ik rond in het huis wat mijn thuis niet meer is, "mijn"huis, waar ik woonde met mijn ouders, mijn liefste hond, waar de spullen uit mijn jeugd op zolder liggen, waar straks drie slaapkamers leeg zijn, geen geruzie geen gelach geen pubers, niks. Waar ik ook niet meer zal zijn om
het te zien horen en voelen. Verdrietig ben ik wel om wat er was en niet meer is. Het voelt als winnen en verliezen, als falen maar ook weer niet, verdriet en geluk, loslaten en omarmen.
Spannend, ja dat is het, spannend.
Vandaag zat Dylan bij mij buiten, opeens begon ik te zingen, "een eigen huis een plek onder de zon en een hangmat voor op het balkon, waar ik dan kan slapen in de avond zon".
Dylan kijkt mij aan en lacht................daar doe ik het dus voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten