SOCIALISATIEVERSLAG
Verleden tot Heden.
Ik ben geboren in Leeuwarden als tweede kind in een traditioneel gezin, mijn vader was
vrachtwagen chauffeur en mijn moeder werkte deeltijd in een slagerij, ik heb
een twee jaar oudere broer.
Ik kwam net als mijn broer twee maanden te vroeg ter wereld.
Mijn ouders waren nog erg jong, we woonden in het huis dat
bij de drukkerij van mijn opa hoorde.
Na mij, hebben mijn ouders nog een zoontje gekregen, ook hij
werd te vroeg geboren en stierf enkele uren na zijn geboorte.
We hebben enkele jaren in dit huis gewoond, toen ik drie was
zijn we verhuisd naar een flat drie hoog.
Deze wijk staat nu bekend als “achterstandswijk”, ik moet
zeggen, ik heb er goede herinneringen aan. Ik speelde met de buurkinderen en
kon bij de buren terecht als mijn moeder niet thuis was. Kleur deed er niet toe, ik kwam voor het
eerst in aanraking met “bruine” kinderen en ze waren oké . De mama’s van deze
kinderen konden ook nog eens heel lekker koken!
Hier ging ik ook naar de kleuterschool, dit ging zonder
problemen, mijn broer zat ook op deze school en al snel liepen we samen naar
school. Ik ontwikkelde mij cognitief en motorisch goed, ik hield van knippen,
kleuren en knutselen, buitenspelen was favoriet want dingen moesten wel een
beetje up tempo.
De overstap naar de basisschool was makkelijk gemaakt. Hier
vond ik het niet meer zo leuk, de juf bepaalde, en het tempo moest in mijn
beleving flink omhoog. Ik was slordig en druk. In de tweede klas mochten vier
leerlingen naar een andere klas om hun eigen leerlijn te volgen, de “oude” klas
was te groot, ik hoorde bij de vier “uitverkorenen” en het leven werd weer
aangenaam voor mijzelf en mijn omgeving.
Op mijn achtste zijn we nogmaals verhuisd, van de flat naar
een “gewoon” huis. Ik was daar erg gelukkig, we mochten er zonder toezicht
buiten spelen, het was aan de rand van Leeuwarden, in mijn beleving lag de
wereld aan mijn voeten. Ook mijn nieuwe basisschool beviel goed, men was er
minder strikt en leerlingen mochten zich binnen hun eigen mogelijkheden
ontwikkelen.
Ik kon goed sporten en deed dit ook volop, wedstrijd zwemmen
en atletiek. Hier had ik ook mijn vrienden groep. Op school was ik geliefd
omdat ik mezelf durfde zijn en opkwam voor anderen.
Ik ging met Havo advies naar de Mavo, mijn ouders vonden dit
geen probleem. Ik wilde al mijn tijd aan sporten besteden en haalde de mavo dan
ook zonder problemen. Ik had op de Mavo leuke vrienden omdat de meesten uit een
dorp kwamen ging ik buiten school niet veel met deze vrienden om.
Op het voortgezet onderwijs, ging ik nadenken over wie ik
was en wilde zijn. Was ik eigenlijk wel
iemand??
Op mijn zeventiende ging ik als uitwisseling student naar
Amerika.
De reden dat ik naar Amerika ging was mijn frustratie over wat ik moest en de normen van de maatschappij. Ik was een “braaf” kind, ik ging
naar school haalde redelijk goede cijfers, sportte op hoog niveau en was erg
zelfstandig en zelfredzaam. In Amerika voelde ik mij vrij, ik woonde in een
leuk gezin met drie andere kinderen. Ik werd geprezen om wie ik was en de
talenten die ik liet zien.
Na terug komst, mijn
vader had ondertussen een huis gebouwd in Beetgum, heb ik havo examen gedaan,
daarna ben ik weer terug gegaan naar Amerika. Ik ging daar naar een junior
college waar ik twee jaar heb gestudeerd en gebasketbald. Na mijn “ graduation
“, kon ik gaan basketballen en studeren aan de Universiteit van Kansas. Op de
Universiteit van Kansas heb ik social work gestudeerd.
Uiteindelijk ben ik toch terug gegaan naar Nederland. Ik
wilde niet meer bij mijn ouders wonen en heb een huisje gehuurd in Leeuwarden.
Ik kreeg een baan in de zorg en mijn Amerikaanse vriend kwam naar Nederland.
In deze periode kreeg ik een betere band met mijn moeder, ik
had geleerd dat ik er mocht zijn en mijn eigen leven kon en mocht leven. Ik ben
de confrontatie aangegaan en tot mijn verbazing begreep mijn moeder wat ik
wilde en ook niet wilde.
Er volgde nogmaals een verhuizing, deze keer naar Sint Jacobi
parochie, ik trouwde met mijn Amerikaan, we werden ouders van twee meiden. Ik had een
baan in de zorg ,mijn jeugddroom. Het huis werd te klein en nu vertrokken we
naar Beetgum, het dorp waar ook mijn ouders woonden, binnen dezelfde straat
zijn we nogmaals verhuisd, naar het huis van mijn ouders. Hier werd ook onze
zoon geboren.
Onze dochter bleek een autistische stoornis te hebben, mijn
onregelmatige werk gaf veel onduidelijkheid,
ik veranderde van baan, en kreeg een baan in de kinderopvang.
Alles was mooi en goed.
In oktober 2005 kwam aan er een donkere wolk boven ons
zonnig bestaan. Onze zoon werd ziek, kanker!! We leefden in een andere
dimensie. Dit proces heeft veel genomen en ook gegeven.
Mijn broer kreeg een ernstig ongeluk en lag in België in
coma.
Jaren van (over)leven volgen, de impact is enorm. Onze
oudste dochter ziet het leven niet meer zitten.
Na ruim twee jaar is
ons mannetje klaar met zijn behandeling, de onrust is voorbij, het blijft nog
even spannend. Mijn broer leeft, hij woont weer op zijn heuvel in de Ardennen.
Het leven is voor altijd veranderd.
Rustige jaren volgen, we drijven weer mee op de golven van
de maatschappij.
Na een prachtige
vakantie samen met mijn moeder horen we dat mijn moeder alvleesklier kanker heeft met
uitzaaiingen. Ik neem samen met mijn vader de zorg op mij. Na zeven maanden is
zorgen en werken niet meer te combineren, ik ga de ziektewet in. In Maart
overlijd mijn moeder, de oma van mijn kinderen. Het leven voelt als
onrechtvaardig. Het proces tijdens de ziekte en het overlijden
van mijn moeder heeft mij erg geraakt, ik heb het goed begeleid en daar mijn
hart in gevolgd, het was goed. Verstandelijk blijf ik met veel vragen.
In Mei gaan we de as van mijn moeder uitstrooien op Kos.
Mijn vader gaat niet mee en op het laatste moment besluit mijn man ook dat hij
niet mee gaat. Daar ga ik, de as van mijn moeder in mijn rugzak, drie
verdrietige beschadigde kinderen aan mijn zij. Het is zwaar, verdrietig, mooi
en bijzonder, de zon schijnt.
Bij thuiskomst vertel ik mijn man dat we gaan scheiden, I am
better of alone. Het duurt nog even,
mijn dochter gaat verhuizen, mijn tweede dochter midweek wonen. Mijn
toekomstige ex houd hoop en ik bikkel door. In 2015 ga ik naar NLP begeleiding,
hoe moet ik verder? De scheiding wordt een feit, ik laat alles achter en
vertrek met mijn zoon naar Leeuwarden.
Dat alles achter laten was misschien niet slim, het was
juist. Het leven werd niet moeilijker, het is aanvaardbaar, sommige dingen kun
je niet in woorden uitleggen.
Ik ben meer gaan werken en weer minder gaan werken, meer
gaan zorgen, dingen weer loslaten, mijn leven leek een chaos, dat was het ook.
Ik zoek losse eindjes, knoop dingen weer aan elkaar, de meeste draadjes zijn
zinloos, ik gooi ze weg. Ik zie het licht en dan weer niet, volgens mij leef
ik. Dat wil ik ook maar soms ook niet. Een vriendin stelt een limiet, na twee
jaar de balans opmaken. Ik ben anderhalf jaar verder. Wat gister zwart was is
vandaag grijs, the future is orange. Ik werk, ga naar school en deel mijn geluk
en liefde met mijn kinderen. Ik heb vrienden laten gaan en vrienden gemaakt. Ik
weet het zeker, ik ben er klaar voor!!
