Dat was zweten!!

SOCIALISATIEVERSLAG

 Verleden tot Heden.

Ik ben geboren in Leeuwarden als tweede kind  in een traditioneel gezin, mijn vader was vrachtwagen chauffeur en mijn moeder werkte deeltijd in een slagerij, ik heb een twee jaar oudere broer.

Ik kwam net als mijn broer twee maanden te vroeg ter wereld.

Mijn ouders waren nog erg jong, we woonden in het huis dat bij de drukkerij van mijn opa hoorde.

Na mij, hebben mijn ouders nog een zoontje gekregen, ook hij werd te vroeg geboren en stierf enkele uren na zijn geboorte.

We hebben enkele jaren in dit huis gewoond, toen ik drie was zijn we verhuisd naar een flat drie hoog.

Deze wijk staat nu bekend als “achterstandswijk”, ik moet zeggen, ik heb er goede herinneringen aan. Ik speelde met de buurkinderen en kon bij de buren terecht als mijn moeder niet thuis was.  Kleur deed er niet toe, ik kwam voor het eerst in aanraking met “bruine” kinderen en ze waren oké . De mama’s van deze kinderen konden ook nog eens heel lekker koken!

Hier ging ik ook naar de kleuterschool, dit ging zonder problemen, mijn broer zat ook op deze school en al snel liepen we samen naar school. Ik ontwikkelde mij cognitief en motorisch goed, ik hield van knippen, kleuren en knutselen, buitenspelen was favoriet want dingen moesten wel een beetje up tempo.

De overstap naar de basisschool was makkelijk gemaakt. Hier vond ik het niet meer zo leuk, de juf bepaalde, en het tempo moest in mijn beleving flink omhoog. Ik was slordig en druk. In de tweede klas mochten vier leerlingen naar een andere klas om hun eigen leerlijn te volgen, de “oude” klas was te groot, ik hoorde bij de vier “uitverkorenen” en het leven werd weer aangenaam voor mijzelf en mijn omgeving.

Op mijn achtste zijn we nogmaals verhuisd, van de flat naar een “gewoon” huis. Ik was daar erg gelukkig, we mochten er zonder toezicht buiten spelen, het was aan de rand van Leeuwarden, in mijn beleving lag de wereld aan mijn voeten. Ook mijn nieuwe basisschool beviel goed, men was er minder strikt en leerlingen mochten zich binnen hun eigen mogelijkheden ontwikkelen.

Ik kon goed sporten en deed dit ook volop, wedstrijd zwemmen en atletiek. Hier had ik ook mijn vrienden groep. Op school was ik geliefd omdat ik mezelf durfde zijn en opkwam voor anderen.

Ik ging met Havo advies naar de Mavo, mijn ouders vonden dit geen probleem. Ik wilde al mijn tijd aan sporten besteden en haalde de mavo dan ook zonder problemen. Ik had op de Mavo leuke vrienden omdat de meesten uit een dorp kwamen ging ik buiten school niet veel met deze vrienden om.

Op het voortgezet onderwijs, ging ik nadenken over wie ik was en wilde zijn. Was ik eigenlijk wel      iemand?? 

 

Op mijn zeventiende ging ik als uitwisseling student naar Amerika.

De reden dat ik naar Amerika ging was mijn frustratie over wat ik moest en de normen van de maatschappij. Ik was een “braaf” kind, ik ging naar school haalde redelijk goede cijfers, sportte op hoog niveau en was erg zelfstandig en zelfredzaam. In Amerika voelde ik mij vrij, ik woonde in een leuk gezin met drie andere kinderen. Ik werd geprezen om wie ik was en de talenten die ik liet zien.

 Na terug komst, mijn vader had ondertussen een huis gebouwd in Beetgum, heb ik havo examen gedaan, daarna ben ik weer terug gegaan naar Amerika. Ik ging daar naar een junior college waar ik twee jaar heb gestudeerd en gebasketbald. Na mijn “ graduation “, kon ik gaan basketballen en studeren aan de Universiteit van Kansas. Op de Universiteit van Kansas heb ik social work gestudeerd.

Uiteindelijk ben ik toch terug gegaan naar Nederland. Ik wilde niet meer bij mijn ouders wonen en heb een huisje gehuurd in Leeuwarden. Ik kreeg een baan in de zorg en mijn Amerikaanse vriend kwam naar Nederland.

In deze periode kreeg ik een betere band met mijn moeder, ik had geleerd dat ik er mocht zijn en mijn eigen leven kon en mocht leven. Ik ben de confrontatie aangegaan en tot mijn verbazing begreep mijn moeder wat ik wilde en ook niet wilde.

Er volgde nogmaals een verhuizing, deze keer naar Sint Jacobi parochie, ik trouwde met mijn Amerikaan,  we werden ouders van twee meiden. Ik had een baan in de zorg ,mijn jeugddroom. Het huis werd te klein en nu vertrokken we naar Beetgum, het dorp waar ook mijn ouders woonden, binnen dezelfde straat zijn we nogmaals verhuisd, naar het huis van mijn ouders. Hier werd ook onze zoon geboren.

Onze dochter bleek een autistische stoornis te hebben, mijn onregelmatige werk gaf veel  onduidelijkheid, ik veranderde van baan,  en  kreeg een baan in de kinderopvang.

Alles was mooi en goed.

In oktober 2005 kwam aan er een donkere wolk boven ons zonnig bestaan. Onze zoon werd ziek, kanker!! We leefden in een andere dimensie. Dit proces heeft veel genomen en ook gegeven.

Mijn broer kreeg een ernstig ongeluk en lag in België in coma.

Jaren van (over)leven volgen, de impact is enorm. Onze oudste dochter ziet het leven niet meer zitten.

Na ruim twee jaar  is ons mannetje klaar met zijn behandeling, de onrust is voorbij, het blijft nog even spannend. Mijn broer leeft, hij woont weer op zijn heuvel in de Ardennen. Het leven is voor altijd veranderd.

Rustige jaren volgen, we drijven weer mee op de golven van de  maatschappij.

 Na een prachtige vakantie samen met mijn moeder horen we  dat mijn moeder alvleesklier kanker heeft met uitzaaiingen. Ik neem samen met mijn vader de zorg op mij. Na zeven maanden is zorgen en werken niet meer te combineren, ik ga de ziektewet in. In Maart overlijd mijn moeder, de oma van mijn kinderen. Het leven voelt als onrechtvaardig.   Het proces tijdens de ziekte en het overlijden van mijn moeder heeft mij erg geraakt, ik heb het goed begeleid en daar mijn hart in gevolgd, het was goed. Verstandelijk blijf ik met veel vragen. 

In Mei gaan we de as van mijn moeder uitstrooien op Kos. Mijn vader gaat niet mee en op het laatste moment besluit mijn man ook dat hij niet mee gaat. Daar ga ik, de as van mijn moeder in mijn rugzak, drie verdrietige beschadigde kinderen aan mijn zij. Het is zwaar, verdrietig, mooi en bijzonder, de zon schijnt.

Bij thuiskomst vertel ik mijn man dat we gaan scheiden, I am better of alone.  Het duurt nog even, mijn dochter gaat verhuizen, mijn tweede dochter midweek wonen. Mijn toekomstige ex houd hoop en ik bikkel door. In 2015 ga ik naar NLP begeleiding, hoe moet ik verder? De scheiding wordt een feit, ik laat alles achter en vertrek met mijn zoon naar Leeuwarden.

Dat alles achter laten was misschien niet slim, het was juist. Het leven werd niet moeilijker, het is aanvaardbaar, sommige dingen kun je niet in woorden uitleggen. 

Ik ben meer gaan werken en weer minder gaan werken, meer gaan zorgen, dingen weer loslaten, mijn leven leek een chaos, dat was het ook. Ik zoek losse eindjes, knoop dingen weer aan elkaar, de meeste draadjes zijn zinloos, ik gooi ze weg. Ik zie het licht en dan weer niet, volgens mij leef ik. Dat wil ik ook maar soms ook niet. Een vriendin stelt een limiet, na twee jaar de balans opmaken. Ik ben anderhalf jaar verder. Wat gister zwart was is vandaag grijs, the future is orange. Ik werk, ga naar school en deel mijn geluk en liefde met mijn kinderen. Ik heb vrienden laten gaan en vrienden gemaakt. Ik weet het zeker, ik ben er klaar voor!!