Afgelopen nacht heb ik beter geslapen, bijzonder, bloggen helpt dus waarschijnlijk.
Ik heb niet op de wolk gezeten in de zon met bungelende benen (dat denk ik tenminste)
wel was het heerlijk warm tussen mijn schapenvachtjes, misschien bungelden mijn benen wel naast het bed, ook daar ben ik mij niet bewust van. Eigenlijk wel jammer, wat had ik graag op die wolk gezeten.

Ik denk veel na over de dood, ik praat daar ook over. Ik ben niet bang om dood te gaan, soms verlang ik ernaar, ik weet dat het mijn tijd nog niet is. Toch houd het mij bezig en heb ik mijn zaakjes al geregeld, ik zeg dan dat dat is om alles in de hand te houden, en dat is dus niet waar.

Bij mijn moeder had zij op mijn verzoek de grote lijnen aangegeven, ik heb daar een invulling aan gegeven omdat ik het afscheid bijzonder wilde maken, uit liefde, dat was wat ik nog kon doen. In een stijl die mijn moeder verdiende, met liefde die haar toekwam.

Voor mijzelf heb ik het geregeld om geen zorg te zijn voor anderen, ik wil ook eerst, om niet het verdriet te hoeven voelen, niet weer en niet nog meer.

Daar ligt ook een zere plek, zorg, ik ben het zorgen zó moe, natuurlijk heeft een moeder altijd wel een beetje zorg, doet mijn kind "het" volgens het boekje ? Rolt, kruipt, praat, zindelijkheid, lopen, alles moet op tijd, volgens het boekje, verlaat je kind het consternatie buro dan neemt school het over, zwemdiploma, lezen,rekenen, ga maar door.

Zelfs een zorg intensief kind viel bij mij nog onder gebruikelijke zorg.
Helaas ging dat niet over en kwam er nog een zorg bij, mijn kleine mannetje, kanker.
Ik kon hem er niet tegen beschermen, ook mijn andere kinderen kon ik niet beschermen, leven werd overleven, gelukkig werd er ook zorg gedeeld, het zorgteam was geweldig. Alle bijzondere momenten waren heel bijzonder, dit zijn de mooie herinneringen aan een moeilijke tijd.

Waar mijn jongste kind vocht voor zijn leven wilde mijn oudste kind niet meer.

Dit alles is jaren achter de rug, mijn broer heeft zijn ernstige ongeluk overleefd, mijn zoon is gezond, mijn middelste dochter leeft haar leven in een gelukkige omgeving passend bij wie ze is, mijn oudste dochter zoekt haar weg, die ze zeker zal vinden.

Toch voelt bij mij de zorg niet minder, ik vecht voor de rechten van mijn zoon, niet alles is wat het lijkt, hij wil het wel zo doen lijken en ik doe daaraan mee, achter de schermen wordt gezorgd

Mijn vader doet erg zijn best en dat werpt vruchten af, hij leeft zijn leven, niets is meer hetzelfde maar nu, bijna twee jaar na het overlijden van mijn moeder, durf ik te geloven dat we hem nog lang mogen houden, lief hebben en koesteren. Hij mist zijn vrouw elke dag en ook het overlijden van zijn zus is een rauw verdriet.

Ik kan alles niet loslaten, ik wil mijn gezin bij elkaar houden, ik ben gelukkig als we op zondag met elkaar eten, op de dagen dat iedereen thuis is, mijn krampachtige strijd om alles in goede banen te lijden kosten te veel energie. Wanneer is alles weer gewoon? Ik wil garantie, garantie van het leven, ik wil winnen !!


Gossie, wat zou ik graag met bungelende benen alles eens van boven af bekijken.
Op een dag zal ik het los kunnen laten, dan ga ik naar Amerika, werken op de boerderij, in de zon en in de regen, zonder zorg.
 

Stairway to heaven

S,avonds kan ik moeilijk in slaap komen, mixed emotions.
Ik leef het leven, dat hoort ook zo.
Ik mis iets.

Ik blijf proberen te ontdekken wat het is,
het voelt als levensvreugde,
Waar moet ik dat zoeken?

Als ik het vond kon ik proberen of dat is wat
ik mis.

Ik zou graag even naast mijn moeder zitten,
samen op een wolk, voorbij drijven en naar
beneden kijken.

In de zon,met bungelende benen,
lachend, om al die mafkezen op aarde,

Ja, en dan.....,dan zou ik het weten!

Trots en gelukkig

Op het moment dat mijn mooie,stoere dochter op dit paard zat spatte het geluk en de liefde eraf, zo mooi zo bijzonder, het gevoel van trots en van liefde is niet te beschrijven.

Een drukke hectische week, gesprekken op school, met pedagogen en maatschappelijk werk, ik ben er zó klaar mee! Altijd weer de dingen die al zo bekend zijn, laat mijn gehandicapte kind "gewoon" gehandicapt zijn. Waarom moet ze voldoen aan de norm van onze maatschappij? Ze leeft in haar eigen wereld, soms met een overlap naar die van ons, vaak ook niet. Ik wordt door mijn dochter gemanipuleerd, natuurlijk, zou jij dat niet doen? Tess en ik weten dat allebei en we genieten ervan ! Een verbaasde blik, ach ik snap het ook wel, zij snappen er niets van!

De cito toetsen zijn afgelopen, niet dat het zenuwslopend was, de schoolkeuze stond voor meester al vast,
voor ons eigenlijk nog niet, wij dachten dat Dylan nog keuze had na het maken van de cito.
We hoeven niet zelf te denken en/of te beslissen, gelukkig is Dylan in dat op zicht niet moeilijk,............................ oké. Dan doen wij ook niet moeilijk. De open dag was zaterdag, Dylan loopt een rondje door school en zijn conclusie,..........hier ga ik dus volgend schooljaar heen.................... hoe lang duurt dat eigenlijk nog en waarom ga ik dan nu nog naar school? Tsja, omdat iemand dat zo bedacht heeft!

Tess heeft mij behoed voor een intensief weekend, zaterdag en zondag basketbal, heerlijk, lieve Tess, goed gedaan, genieten voor ons beiden!

 De nieuwe week kan beginnen.

Even niet

Vandaag wil ik even niet!
Niet moeder zijn van bijzondere kinderen, zit ik nog maar net bij vriendin Inge, telefoon, zoon (even niet lief)
net opgehangen,telefoon, dochter (ook even niet lief) tussen al het voor mij zinloze gewauwel versta ik nog net AA, ja,zeg ik en hang op. Terug in de auto van een 15 minuten winkel sessie, vier gemiste oproepen en een ingesproken bericht.BAH! denk ik hard grondig. Ook de tweede koffie ronde breng ik door bij Inge, de telefoon ligt in de auto. Thuis probeer ik even snel de mail te checken maar helaas ik ben ontdekt en al snel zit dochter naast mij en liggen er twee honden vreselijk in de weg onder mijn stoel. Ook Dylan komt nog even met mededelingen waar ik niets van snap, dat maakt weinig uit want tevreden loopt hij nog steeds tegen mij pratend weer weg, Ja,oke!! roep ik hem nog na.
Onderweg naar de shiatsu therapeute gaat de telefoon, Tess, ze verteld iets over kleren die ze kwijt was maar nu weer terug heeft,mooi!! kan ik nog uitbrengen en gelukkig kan ik door mijn frustratie het knopje van het raam niet vinden anders had ik op de terug weg mijn telefoon moeten zoeken.
De shiatsu mevrouw epileert eerst mijn wimpers, dat doet pijn en bekoeld mijn woede, nu terug in de zen modus. Nog een kopje koffie bij een collega, ik moet haar tafel nog bewonderen, hij is mooi.
Thuis heeft dochter twee gebeld dat ik nog met haar uit eten zou, om mij de mond te snoeren roept ze gelijk, ik betaal! GGRR, de honden en kat moeten eerst naar de dierenarts,dus het wordt laat probeer ik als excuus, nou dat geeft niets!
De kat past niet meer in de tas en Tess verteld mij over iedereen die misschien wel een katten tas of mandje zou kunnen hebben, of we zouden er een kunnen kopen want die andere is ook door Dylan gebruikt voor zijn leguanen. Ja,handig, als we alle tijd hadden gehad maar niet als we er binnen tien minuten moeten zijn!
De kat in het honden tuigje gehesen, toch nog op tijd komen we aan bij de dieren arts.
Gelukkig zijn onze beestjes braaf en kletst Tess niet de dierenarts de oren van het hoofd.
Dan nog even uit eten met Stacy, ze heeft natuurlijk niet gereserveerd, want voor haar is altijd plek.
Na een half uur krijgen we een tafeltje, het eten is heerlijk ! Stacy betaald en nodigt mij uit voor een kopje koffie bij DE, dat moet ik dan wel even betalen maar ach, mijn humeur is weer oké,dus ik heb het ervoor over. De kilo die ik was afgevallen zit er weer bij maar ach, leef het leven!!! (ja, ik leef)