Even niet

Vandaag wil ik even niet!
Niet moeder zijn van bijzondere kinderen, zit ik nog maar net bij vriendin Inge, telefoon, zoon (even niet lief)
net opgehangen,telefoon, dochter (ook even niet lief) tussen al het voor mij zinloze gewauwel versta ik nog net AA, ja,zeg ik en hang op. Terug in de auto van een 15 minuten winkel sessie, vier gemiste oproepen en een ingesproken bericht.BAH! denk ik hard grondig. Ook de tweede koffie ronde breng ik door bij Inge, de telefoon ligt in de auto. Thuis probeer ik even snel de mail te checken maar helaas ik ben ontdekt en al snel zit dochter naast mij en liggen er twee honden vreselijk in de weg onder mijn stoel. Ook Dylan komt nog even met mededelingen waar ik niets van snap, dat maakt weinig uit want tevreden loopt hij nog steeds tegen mij pratend weer weg, Ja,oke!! roep ik hem nog na.
Onderweg naar de shiatsu therapeute gaat de telefoon, Tess, ze verteld iets over kleren die ze kwijt was maar nu weer terug heeft,mooi!! kan ik nog uitbrengen en gelukkig kan ik door mijn frustratie het knopje van het raam niet vinden anders had ik op de terug weg mijn telefoon moeten zoeken.
De shiatsu mevrouw epileert eerst mijn wimpers, dat doet pijn en bekoeld mijn woede, nu terug in de zen modus. Nog een kopje koffie bij een collega, ik moet haar tafel nog bewonderen, hij is mooi.
Thuis heeft dochter twee gebeld dat ik nog met haar uit eten zou, om mij de mond te snoeren roept ze gelijk, ik betaal! GGRR, de honden en kat moeten eerst naar de dierenarts,dus het wordt laat probeer ik als excuus, nou dat geeft niets!
De kat past niet meer in de tas en Tess verteld mij over iedereen die misschien wel een katten tas of mandje zou kunnen hebben, of we zouden er een kunnen kopen want die andere is ook door Dylan gebruikt voor zijn leguanen. Ja,handig, als we alle tijd hadden gehad maar niet als we er binnen tien minuten moeten zijn!
De kat in het honden tuigje gehesen, toch nog op tijd komen we aan bij de dieren arts.
Gelukkig zijn onze beestjes braaf en kletst Tess niet de dierenarts de oren van het hoofd.
Dan nog even uit eten met Stacy, ze heeft natuurlijk niet gereserveerd, want voor haar is altijd plek.
Na een half uur krijgen we een tafeltje, het eten is heerlijk ! Stacy betaald en nodigt mij uit voor een kopje koffie bij DE, dat moet ik dan wel even betalen maar ach, mijn humeur is weer oké,dus ik heb het ervoor over. De kilo die ik was afgevallen zit er weer bij maar ach, leef het leven!!! (ja, ik leef)