Afgelopen nacht heb ik beter geslapen, bijzonder, bloggen helpt dus waarschijnlijk.
Ik heb niet op de wolk gezeten in de zon met bungelende benen (dat denk ik tenminste)
wel was het heerlijk warm tussen mijn schapenvachtjes, misschien bungelden mijn benen wel naast het bed, ook daar ben ik mij niet bewust van. Eigenlijk wel jammer, wat had ik graag op die wolk gezeten.

Ik denk veel na over de dood, ik praat daar ook over. Ik ben niet bang om dood te gaan, soms verlang ik ernaar, ik weet dat het mijn tijd nog niet is. Toch houd het mij bezig en heb ik mijn zaakjes al geregeld, ik zeg dan dat dat is om alles in de hand te houden, en dat is dus niet waar.

Bij mijn moeder had zij op mijn verzoek de grote lijnen aangegeven, ik heb daar een invulling aan gegeven omdat ik het afscheid bijzonder wilde maken, uit liefde, dat was wat ik nog kon doen. In een stijl die mijn moeder verdiende, met liefde die haar toekwam.

Voor mijzelf heb ik het geregeld om geen zorg te zijn voor anderen, ik wil ook eerst, om niet het verdriet te hoeven voelen, niet weer en niet nog meer.

Daar ligt ook een zere plek, zorg, ik ben het zorgen zó moe, natuurlijk heeft een moeder altijd wel een beetje zorg, doet mijn kind "het" volgens het boekje ? Rolt, kruipt, praat, zindelijkheid, lopen, alles moet op tijd, volgens het boekje, verlaat je kind het consternatie buro dan neemt school het over, zwemdiploma, lezen,rekenen, ga maar door.

Zelfs een zorg intensief kind viel bij mij nog onder gebruikelijke zorg.
Helaas ging dat niet over en kwam er nog een zorg bij, mijn kleine mannetje, kanker.
Ik kon hem er niet tegen beschermen, ook mijn andere kinderen kon ik niet beschermen, leven werd overleven, gelukkig werd er ook zorg gedeeld, het zorgteam was geweldig. Alle bijzondere momenten waren heel bijzonder, dit zijn de mooie herinneringen aan een moeilijke tijd.

Waar mijn jongste kind vocht voor zijn leven wilde mijn oudste kind niet meer.

Dit alles is jaren achter de rug, mijn broer heeft zijn ernstige ongeluk overleefd, mijn zoon is gezond, mijn middelste dochter leeft haar leven in een gelukkige omgeving passend bij wie ze is, mijn oudste dochter zoekt haar weg, die ze zeker zal vinden.

Toch voelt bij mij de zorg niet minder, ik vecht voor de rechten van mijn zoon, niet alles is wat het lijkt, hij wil het wel zo doen lijken en ik doe daaraan mee, achter de schermen wordt gezorgd

Mijn vader doet erg zijn best en dat werpt vruchten af, hij leeft zijn leven, niets is meer hetzelfde maar nu, bijna twee jaar na het overlijden van mijn moeder, durf ik te geloven dat we hem nog lang mogen houden, lief hebben en koesteren. Hij mist zijn vrouw elke dag en ook het overlijden van zijn zus is een rauw verdriet.

Ik kan alles niet loslaten, ik wil mijn gezin bij elkaar houden, ik ben gelukkig als we op zondag met elkaar eten, op de dagen dat iedereen thuis is, mijn krampachtige strijd om alles in goede banen te lijden kosten te veel energie. Wanneer is alles weer gewoon? Ik wil garantie, garantie van het leven, ik wil winnen !!


Gossie, wat zou ik graag met bungelende benen alles eens van boven af bekijken.
Op een dag zal ik het los kunnen laten, dan ga ik naar Amerika, werken op de boerderij, in de zon en in de regen, zonder zorg.