Afgelopen woensdag was de trouwdag van mijn ouders, 50 jaar geleden gaven ze elkaar het JA woord.
50 jaar!!! Bijzonder! Een zwarte dag voor mijn vader, hij was triest.
Het zette mij aan het denken. 50 jaar, zou er feest zijn geweest ?? Mijn moeder was voor! Mijn vader................ hmm, hij houd niet van feest. Ik denk niet dat hij triest was omdat er geen feest was.
Dan had ik ook na moeten denken over een cadeau. Ik denk dan aan een leuke reis, tijdens de huwelijks datum, dan hoeft een feest weer niet, mijn vader blij maar mijn moeder niet ( ze voldeed aan verwachtingen)
Trouwens mijn vader houd niet van reizen. Alhoewel ze de laatste jaren al wel eens met een busreis waren geweest dus daar lagen nog opties. Mijn vader had ook niets nodig, hij is niet van materieel en ook niet zo van geld. Dan wijken mijn gedachten even af, zijn princess (waterkoker) is stuk, als ik voorstel een nieuwe te halen zegt hij,"nee hoor, ze lekt maar een beetje". En dat is dan weer waar.
Als ik bij mijn vader kom zegt hij, "één telefoontje, verder niets". Kijk, dat is triest. Mijn ouders waren erg jong toen ze trouwden, oké, moesten trouwen, maar, er was wél feest, er waren wél gasten.dat moest waarschijnlijk ook! Op de dienst van mijn moeder waren er ook mensen, een aula vol.
Mensen die ons steunden, mensen die afscheid namen van mijn moeder, mensen die zeiden, we zullen er ALTIJD zijn, máár, dat wordt misschien verwacht,gezegd, maar niet bedoelt.
Ik weet het niet. Ik begrijp wel dat dit voor mijn vader een rouwdag was, één van de vele !
Niet omdat hij 50 jaar geleden was getrouwd maar omdat hij nu zijn vrouw mist.
Deze dag is weer voorbij volgend jaar is het weer "gewoon, gewoner ", nu gaan we verder met iets minder verwachtingen. We doen een bbq en een borrel, proost moeder ! op jullie trouwdag, proost vader ! op deze rouwdag, wij zijn er voor je met ons velen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten