Ablatie

De behandeling is achter de rug!!
Dinsdag ochtend half negen moest ik mij melden in het MCL. Ik had goed geslapen en verbaasde mij over het uitblijven van zenuwen, IK WAS ER KLAAR VOOR!!
Eerst nog even bloedprikken.
Een grappige stagiaire uit België wees mij het bed, natuurlijk, bij het raam op een kamer voor vier, en raad eens???????.....................drie MANNEN!
Ik kreeg een prachtig jasje, zes maten te wijd, toen ik de knoopjes op de rug had was de lol compleet. Stacy en ik lachen om de giechelende stagiaire, de stagiaire om ons. We konden zo in een aflevering one flew over the cuckoo,s nest. Bloeddruk en temperatuur check!!
Om half tien kon het feestje beginnen. Prachtige grappige mannen begonnen aan de voorbereiding,
wat een gehannes, draadjes en plakkers overal, koud was het ook, alles moest uit, BRRR, gelukkig mocht ik mijn sokken aan houden. ( sexy)
Helaas kon ik niet mee kijken, ik kreeg een roesje, de mannen waren niet te vermurwen, helaas.
Ik weet nog dat ik moest hoesten, dat werd gelijk afgestraft met een stoot dormicum, nu weet ik niets meer. Ik ontdekte dat ik nog leefde op de verkoever, laat mevrouw de Bruin nog maar even liggen hoorde ik, ze heeft veel dormicum gehad. Dat heb ik geweten, uren later was ik nog looney.
Om kwart voor vier was ik weer op zaal, het hielp niets, ik hoorde alles maar mijn ogen wilden niet open. Voordeel... de 6 uren die ik nog op mijn rug moest blijven liggen gingen snel voorbij.
Tegen twaalf uur, natuurlijk, wilden mijn ogen opeens wel open. De mannen op zaal deden de ogen dicht enne.......hun mond open. Allerkoeien wat kunnen mannen snurken!!! Hele bossen zagen ze om.
Om het uur deed ik een rondje zaal. De uren kropen voorbij. De afgebonden lies deed niks pijn maar het voelde wel heel apart. Ook van mijn hart voelde ik niets.
De volgende ochtend net toen ik weer wat slaperig werd gingen de lampen aan. Infuusnaald verwijderd, druk verband eraf, bloeddruk en temperatuur en opstaan. Voor je knippert is het bed afgehaald voor de volgende patiënt. Vroege uit check daar in het mcl. Ik kreeg nog een broodje en koffie, nu nog wachten op de dokter. Net toen ik naar huis wilde gaan en luid verkondigde dat hij mij kon bellen kwam de dokter binnen. Alles was goed gegaan, 10 dagen rustig aan en tot over twee maanden, nou dat had hij wel op de voicemail in kunnen spreken.
Mij verwonderend over het feit dat ik mijn hart niet voel zit ik thuis. en nu? Niks dus.
Tien dagen niks is wel heeeeeel lang, heeel lang. s, middags ging mijn hart zijn gang weer, het was mooi geweest. Gatver, dat was balen. Het litteken weefsel moet nog gevormd, dus..
Vele uren later is mijn hart weer stil, heel stil. Bijzonder zoveel stilte in mijn hart.
Ik moet er toch echt even aan wennen.