Het verhaal van Cora

In mijn jeugd had ik één wens, een hond. Ik voelde mij vaak eenzaam, ondanks de vrienden die ik had,
ik kan die eenzaamheid niet uitleggen en dat is nu ook niet belangrijk.
Mijn zoon is ook eenzaam, ondanks de vrienden om hem heen, hij heeft iets mee gemaakt wat ongrijpbaar is en zeker niet te begrijpen. Hij is geen prater, hij kan het ook niet uitleggen, we zouden hem niet begrijpen.

Ik ben een denker, ik kijk naar mijn kind en zie zijn pijn, ik wil hem zo graag helpen maar heb de middelen niet.Ik denk na.....wat kan ik wel?

 Dan, voel ik de liefde voor mijn dieren, non verbaal, ze doen niets...... ik lees,ze liggen te slapen, ik ervaar hun warmte, ik kijk, ze kijken op, verder niets.

Ik weet wat mijn zoon nodig heeft, al heel lang herken ik de behoefte van mijn zoon.
Zal ik het doen? zal ik eraan toegeven?

Op een dag zegt hij, "ik denk dat ik een hond nodig heb, een mechelse herder".
Ik zie,voel,ervaar zijn pijn, zijn onmacht ,zijn verdriet.
Ik wil hem geven wat hij nodig heeft.

Opeens komt alles samen, het moet zo zijn, JanWijtze en Griet,Meneer Jan, en Cora, Cora de mechelaar.
Het lijkt te mooi om waar te zijn maar deze keer is het echt.

Nu is er Dylan, Dylan en zijn mechelaar, Cora.