Rauw

Ik heb al langere tijd niet geschreven, dat heeft een reden.
Ik denk............. ik denk veel.
Wat wil ik? waar sta ik? hoe ga ik naar waar ik heen wil?
Waar wil ik eigenlijk heen?
Ik weet wel wat ik wil maar niet hoe ik er moet komen.
Ik voel me verantwoordelijk of......neem ik verantwoordelijkheid?
Wanneer is "het" teveel?

Ik ga naar een coach, nee geen basketbal coach, een sportcoach is een makkie, ren en je rent,spring en je springt,lekker veilig. Niet nadenken gewoon doen. Nu ga ik naar een ander soort coach, een "personal ",
coach. Ik help hem (hij is bezig met zijn opleiding) hij helpt mij. Ik praat en huil, hij luistert en reikt tissues aan, hij knikt ook en zegt dingen als, oh ja? is dat zo? waarom dan?

En dan ga ik weer naar huis, ik denk, wat is er gezegd ? Wat zei hij en wat zei ik, wat betekend dat dan?
Ik probeer ook te voelen, wat doet het met mij, waarom, moet ik daar iets mee.
Het lijkt allemaal heel verwarrend maar als ik denk en voel zie ik niet alleen meer een  verwarde chaos, ik
zie een klein begin. Ik ontrafel hier en daar een stukje, dat geeft inzicht, dan zit er een knoopje, het ontrafelen van een knoopje doet ook pijn.

Wie was ik?
Wie ben ik?
Wie wil ik worden?

Nu ik het doel zie, wil ik verder, ik wil scoren, ik doe het voor mijzelf !

Voor nu voelt het rauw, het polijsten kan beginnen, het moet beginnen,  eigenlijk denk ik, nee, weet ik zeker dat ik er klaar voor ben, misschien heet dat verwerken, er aan werken en er doorheen werken.
daar zal ik over na denken, werken is het in ieder geval.