Gister werd Tess geopereerd, haar verstandskiezen werden onder narcose getrokken.
Tess was goed voorbereid, zowel door de anesthesist als door de tandarts die de taak ging verrichten,
natuurlijk hebben Tess en ik ook veel gepraat over hoe de dag zou kunnen lopen, dat alles lang duurt, dat ze niet mocht eten en hoe alles eruit zou zien.
Tess had goed geslapen en zo gingen we redelijk ontspannen op weg. Tess haar buik had wel een beetje honger maar gelukkig gaf dat geen problemen. Op tijd arriveerde we op afdeling C, de dagopname.
Tess kreeg een kastje en een bed toegewezen en het wachten kon beginnen. Na een uurtje was er het opname gesprek.Ja, Tess wist wat er ging gebeuren en nee, er waren geen bijzonderheden. Nu wachten op het telefoontje uit de operatie kamer. Helaas geen koffie maar Tess mocht ook niets dus was ik solidair, Kijkend naar de nootjes in mijn tas zei Tess, "eet maar op hoor, die lust ik toch niet".
Heerlijk zo,n Tesske! eindelijk was het zover, Tess mocht zich omkleden en zo gingen we met Tess als patiënt over de gang, het werd al een beetje spannend maar Tess kon nog best een grapje maken.
Op de pre operatie kamer zou het infuus geprikt worden, helaas was men de emla zalf vergeten, hier had het fout kunnen gaan maar stoer liet Tess zich prikken zonder zalf. Een maal op de operatiekamer werd alles wel veel, te veel, koud, veel mensen, lampen en heel veel spullen. Tess werd lekker onder een warme deken gelegd, nogmaals werd er uitgelegd wat er zou gaan gebeuren, Tess haar lieve tandarts nam de tijd, ze ging dromen over dolfijnen, langzaam rolt er een traan over haar wang.
Tess slaapt. Snel ga ik koffie halen en een broodje, nu wachten op een telefoontje van de uitslaap kamer. Als het telefoontje komt zit ik al in de wachtkamer van de uitslaapkamer. Tess wordt al een beetje wakker, dikke stille tranen, Tess haar tranen en mijn tranen. Tess heeft pijn, gelukkig krijgt ze snel pijnstillers, ze wordt een beetje rustiger. Het is achter de rug, ik praat zachtjes en wrijf over Tess haar arm, dapper kind, wat hou ik van je. Tess is misselijk van het ingeslikte bloed, het duurt lang voordat ze terug mag naar de zaal. Ook daar blijft Tess misselijk, ze slaapt huilt en spuugt, wat een ellende. Voor mij duurt de middag lang, de één na de ander mag naar huis. Tess krijgt zofran tegen de misselijkheid, ze krijgt gelijk jeukende uitslag, er wordt gebeld en overlegd, gelukkig wordt het niet erger. Opeens zegt Tess, "ik wil naar huis", gelukkig, ik wil ook naar huis, ik wil Tess op de bank ik wil koffie !! Dat naar huis duurt nog lang, infuus verwijderen, overeind zitten, weer spugen, uiteindelijk gaan we, op de afdeling zijn de meeste lichten gedoofd. Ook onderweg is Tess nog misselijk, pas thuis knapt het op.
Ik ben kapot, wat een lange intense dag, wat een emotie, ik ben zo trots op mijn Tess, lieve stoere Tess, van heel dichtbij zag ik haar Lijden, onbegrip en eenzaamheid, ik was erbij, hield haar vast, veegde haar tranen weg en stond met lege handen, ik kon niet geven wat mijn kind nodig had, ik begreep niet wat ze nodig had. Haar stille tranen snijden door mijn ziel.
Het herstellen kan beginnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten