Lang geleden

Soms heb je dat, doen dingen niet hun ding.
Zo ging het met mijn blog, ik kon er wel op maar niet in, geen nieuwe berichten dus.
Natuurlijk heb ik gegoogeld en gezocht, nieuwe wachtwoorden en een mail, helaas,
gelukkig heb ik dan nog altijd een laatste troef....., INGE!!!
Het is gelukt, Inge heeft mijn blog gered, nu kan ik weer berichten.

Tussen mijn laatste bericht en nu is er weer veel gebeurt in mijn hoofd en in mijn leven.

Eerst een systematische werk avond, JAAAA..., da,s best lastig, iets met een systeem
en dat samen met werk, op een avond.  ??????????????
Samen met "coach', Jan ging ik op weg, deze avonden horen bij zijn opleiding en hij dacht/vond mij
een geschikte kandidaat,  waarbij mij het woord doelwit toepasselijk leek maar ik ging wel uit vrije wil.

Als je bekend bent met familie opstellingen dan kan er nu een lichtje gaan branden.
Met drieëntwintig mensen zaten we in en halve hele grote cirkel.  Als je iets "in" wilde brengen mocht je een gekleurd matje pakken ( braaf,braaf, ik nam een kleurtje)

Het feest kon beginnen.

De inbrenger verteld kort iets over zichzelf en verteld vervolgens zijn/haar vraag.
Dit kan bestaan uit, waarom voel ik mij eenzaam, waarom kan ik geen afstand doen van.....,
ik ben verdrietig,boos etc maar weet niet waarom, zo kan dat gaan over alle systemen waarin wij mee draaien in dit leven.
De inbrenger kiest mensen uit het publiek die vervolgens een rol gaan spelen maar niet weten welke,wie wat of waar. De dame die dit leid stelt aan de "spelers"vragen als wat voel je, wat gebeurt er ? Vervolgens ontpopt zich een tafereel wat aan de inbrenger inzicht geeft in zijn/ haar leven.

Heel bijzonder en zo simpel! Toneelstuk van het leven! En je hoeft er niets voor in te studeren!

Als ik graag iets wil kom ik nooit aan de beurt, ik win geen bingo, loterij, prijzen via facebook,
geen gouden handdruk, geen mazzel.
Op de vraag, "wie wil er iets inbrengen"? steken mensen snel hun hand op. Ik kijk om mij heen en denk, hun inbreng is vast belangrijk, ik ben alleen heel nieuwsgierig. Dus, ik steek mijn hand maar een heel klein stukje omhoog. Bij de derde ronde let ik even niet op mijn hand, deze komt net iets hoger dan de keer daarvoor en voor ik kan knipperen zegt de dame met de leiding, "kom maar".

AAAHHH, ik,ik ben aan de beurt. liever had ik de bingo,loterij,prijs of gouden handdruk.

Ik ben braaf, heel braaf, met mijn gekleurde matje schuifel ik naar voren, dat schuifelen komt overigens door mijn zere voet.Ik neem plaats in de regisseursstoel en mijn toneelstuk kan beginnen.

Ik ben Sandra Simpson, getrouwd, drie kinderen, 47, kom uit Beetgum. Natuurlijk vraag de leiding naar mijn naam, nee, niet Sandra,dat is vrij normaal.  Simpson,  ik ben getrouwd met een Amerikaan.
OOh, Amerikaan, waar komt hij vandaan ? Uh, Amerika ? Nee, Waar komt hij oorspronkelijk vandaan? Gelukkig is Tom niet aanwezig en dus durf ik het wel te zeggen, Afrika.                    
 Afrika ??
waar uit Afrika? 
Dat weet ik niet en Tom ook niet, Tom is Amerikaan BASTA!

Twee mensen mocht ik kiezen, ik koos een man en vrouw. Ik kreeg drie kleine stukjes papier, deze gaf ik aan drie mensen, ze mochten het papiertje niet lezen, ik wel, Nederland, Amerika, Afrika,
de "spelers"bewogen zich door de ruimte en gingen ergens staan. Nu begon het stuk, wat voel je? wat gebeurt er? De man stond voor mij, de vrouw erachter, de vrouw liep rond, ze leek onrustig, de man stond stijf stil, Amerika en Nederland stonden in de buurt, Afrika stond heel dicht bij de man.
Bij de vraag, wat voel je ? Zei de man dat hij het héél erg warm had!! Ik viel bijna van mijn stoel, van verbazing en van het lachen, die man was Tom!!! Hij stond voor Afrika!! Ik was de vrouw!
Ik koos nog drie mensen, de kinderen. Op de vraag aan "Tom" of hij om wilde kijken draaide hij zijn hoofd met de meest vreselijke blik, alsof er een bedorven zeemeermin achter hem stond !! Oh en hij was ook wat moe en zijn pink deed zeer !!! Hoe ik mij voelde als enige blanke binnen ons gezin,     als het zwarte schaap !!!!  Ik had vreselijk veel pret maar ja ik kon daar natuurlijk niet zitten te proesten van het lachen, het was ook pijnlijk, vooral het deel van de kinderen, wat ik wilde meenemen uit deze sessie was nog een vraag, een les voor mijzelf, een duidelijke les, wat een sukkel ik ben geweest en dat ik moet maken dat ik weg kom uit deze situatie.

Bijzonder, anders kan ik het niet noemen, ik keek naar een deel uit mijn leven, een situatie, eigenlijk de situatie. Het deed pijn maar was ook grappig, weer een les geleerd!!

Mooi ook hoe het publiek zo,n sessie beleefd en mee leeft, het creëert een band, ik heb nog fijn na gepraat met mensen die ik niet ken en die mij niet kennen maar die even deel hebben uitgemaakt van mijn leven.