"Coming Back To Life"

"Coming Back To Life"

Where were you when I was burned and broken
While the days slipped by from my window watching
And where were you when I was hurt and I was helpless
'Cause the things you say and the things you do surround me

While you were hanging yourself on someone else's words
Dying to believe in what you heard
I was staring straight into the shining sun

Lost in thought and lost in time
While the seeds of life and the seeds of change were planted
Outside the rain fell dark and slow
While I pondered on this dangerous but irresistible pastime

I took a heavenly ride through our silence
I knew the moment had arrived
For killing the past and coming back to life

I took a heavenly ride through our silence
I knew the waiting had begun
And headed straight ...into the shining sun

Snelle Jelle

Gister de laatste basketbal wedstrijd, het had zo mooi kunnen zijn.
Eigenlijk was het dat ook, Drachten, negen uur s, avonds, één scheids die constant voor "lopen'
floot (de bal moet eerst de grond raken) als de fluit ging riepen we in koor, LOPEN!!! Best grappig,
het is dat je tijdens het rennen niet kunt eten en drinken maar chips en cola berenburg was op zijn plaats geweest! Een prima wedstrijd waarin iedereen zijn "ding"deed, een gewonnen wedstrijd.

Basketballen kan ik gelukkig zonder denken, ik sjok heen en weer en doe mijn ding, beetje babbelen af en toe rebounden ( de bal pakken als ie mis gaat) en een beetje scoren. Het was leuk en gezellig.

In mijn state of mind gaat het fout als ik dan stop, al mijn gedachten en emoties nemen een vlucht, buitelen over elkaar en tetteren in mijn hoofd. Vreemd spul die hersenen.
Na het douchen moet ik eerst de buitenlucht in, grr.

Het voelt alsof ik een snelle Jelle heb gegeten ( uit de reclame), ik wil naar ijsland schaatsen
(helaas geen ijs of schaatsen) of de oceaan over zwemmen, ( geen oceaan)
Rennen kan ik niet meer en schreeuwen of schelden ongepast (ik heb mij ondertussen aangepast)
grr.

Er zijn geen opties, slikken en doorgaan.
De coach geeft ons een drankje, later geeft hij mij een knuffel, k.. emoties, natuurlijk moet ik huilen.
Gelukkig speel ik in een team vol lieverds, knuffels zijn goed.

Het snelle Jelle effect is weg, gelukkig, het is een rot gevoel en honger heb ik al allerminst.

Morgen een nieuwe dag, nieuwe kansen, nieuwe emoties.

Drie woorden

Ineens komt alles in een stroomversnelling, de openbaring via Facebook.
Het gaat niet goed met Tom, hij is niet "happy", wat een mooie week had moeten zin met zijn trouwdag en verjaardag is een desillusie, zijn vrouw wil niet langer bij hem zijn (dat ben ik)

Zijn eigen deel van het verhaal is hem ontgaan. De impact op zijn kinderen ook.
Als zijn doel empathie was dan heeft hij dat bereikt. En dat op zijn verjaardag, triest.

Dat deze week voor mijn vader, de kinderen en mij een rouw randje heeft, is hem ook
ontgaan. Morgen is de sterfdag van mijn moeder.

Vier jaar geleden, na het overlijden van mijn moeder heeft Tom de scheidingsakte al getekend,
waar Tom dacht dat het wel goed zou komen ging het voor mij echt fout.
Ik was altijd in ons huwelijk al eenzaam, samen maar alleen. Nu was mijn pijn en eenzaamheid zo rauw, pijn tot in het diepste van mijn ziel. Geen arm om mij heen.
Lieve vrienden waren de steun en warmte die ik zo nodig had, mijn vader en kinderen steunden op mij.

Om de as te verstrooien gingen we naar Kos, het zo geliefde eiland van mijn moeder.
Waar we met zijn vijven zouden gaan ging jij op de valreep niet mee.
En daar ging ik met mijn kinderen, verscheurd door verdriet, de kinderen droegen hun rugzak vol
bagage, bagage van het leven, jij had daar ook een trauma bij gedaan, dat wist ik toen niet maar nu wel. Ik droeg mijn rugzak en de urn.

Het was een bijzondere, mooie week, met plezier en verdriet, gelukkig waren we alle vier niet alleen, en ook niet eenzaam. Pijn deed het wel, veel pijn, het was ook zwaar maar bovenal voelde ik de liefde voor mijn kinderen, mijn vader, en natuurlijk ook voor mijn moeder .

Hier besefte ik de waarde van een bloedband, iets delen zonder woorden, daar waar harten in elkaar overgaan.
Ook terug was er niets, leegte, geen woorden, geen verhaal, niets, helemaal niets.

Ik heb het nog geprobeerd, vier lange jaren heb ik gestreden. Nu is het op, mijn hart doet pijn, mijn ziel huilt. Mijn ogen zien wat belangrijk is en daar wil ik open voor staan, ik wil leven, mijn leven.

Ik wil lachen, vrienden om mij heen, ik wil mijn leven in liefde delen met zij die mij dierbaar zin.
Drie woorden zijn genoeg, het is oke!

Midlife crisis

Tom is morgen jarig, ik vertel dit aan Dylan, ik wil niet horen: "Ik heb geen cadeautje omdat jij niks hebt gezegd!". Heb jij iets ? vraagt Dylan, "nee, ik wil best iets kopen maar weet niet wat."
Dylan:" hij zit vast in een midlife crisis, koop een motor!".
Tuurlijk schat, ik zal morgen even op pad.

Makkelijk praten

Destructive thoughts and emotions undermine the very causes of peace and happiness. If you think clearly about it, it makes no sense to think you’re seeking happiness, if you do nothing to restrain angry, spiteful, and malicious thoughts and emotions.

Vandaag was dit de wijsheid van de Dalai Lama.
Een prachtige man, prachtige wijsheden.

Toch moest ik er vandaag even over nadenken.
Natuurlijk is het waarheid, negatieve gedachten laten weinig ruimte voor een gevoel van geluk.

Makkelijk praten voor die Dalai dacht ik gelijk, blijkgevend van mijn negatieve emoties.
Deze man lacht vriendelijk is de rust zelve en spreekt dagelijks rustig en wijs over wat wijsheid is en hoe het moet worden gehandhaafd.

In mijn "goede"emotionele toestand ben ik het altijd met hem eens, vandaag dacht ik,"ja, dat is lekker!"
Deze man leeft een lekker rustig leven, hij heeft onderdak, rust ruimte tijd om te mediteren, wordt beschermd, geprezen, krijgt eten en drinken, hij kan zich terug trekken als hij even geen zin mee heeft, geen social media, oproepen via zijn mobiel.
Hij heeft vast geen ADHD,er, autist, ex kanker kind, emotioneel instabiele gedrags lastige partner !!
Zo kan ik het ook!! Genoeg wijsheid !!!

Ik heb wel destructive thoughts, wat, wil ik wel met een honkbal knuppel er eens even flink oplos meppen, ik wil mijn longen uit mijn lijf schreeuwen en schelden en vloeken en op de grond spugen.
Mijn emoties zitten van mijn tenen tot mijn haarpunten, en ze zijn niet happy. 

DUS, Dalai, hoe los je dat dan op???  Nou, nou, kom maar op!!

Nou, dat zal ik dus wel zelf moeten doen en ik heb de oplossing, want ik ben dan nu wel boos en verdrietig en destructive maar niet gek.
Ik geef eerst alle ruimte aan mijn "negatieve"emotie, vervolgens ga ik weer op zoek naar happiness,
want ik weet heus wel dat er na regen weer zonneschijn komt.
EN, Dalai, als het nooit zou regenen dan droogt de grond uit en gaat alles DOOD.
Dus !!

Ik ben boos,verdrietig, niet happy. Ik ga niet op zoek naar geluk of happiness, ik ben lekker boos, en straks, ooit, is dat weer voorbij en dan ben ik gewoon weer mijn happy zelf, lekker puh!!

Het komt goed

Afscheid

Héél lang heb ik getwijfeld,  ik weet het zeker, ik neem afscheid.
Afscheid van een luide boze stem, tandpasta op de spiegel, het aanzien van eten en drinken tegelijk,eeuwige geluidjes, boosheid en kortzichtigheid, eigen belang eerst.
Ook van een huis wat geen thuis meer is, eenzaamheid, verwachtingen en verplichtingen.

Afscheid doet pijn maar geeft ook opluchting en ruimte, adem, geluk en wijsheid.
Het opent deuren naar een nieuwe dimensie, die van mij!

Ik moet nog veel denken,regelen en doen, soms raak ik nog verward in "oude" denkpatronen,
de dingen van alle dag roepen mij dan snel weer tot de orde. Er veranderd niets tot de echte verandering door gevoerd is, daar wordt ik iedere dag aan herinnert.

Alles heeft tijd nodig en ook dit proces, ik merk dat de tijd steeds meer dringt, als je de ogen eenmaal open hebt is het best moeilijk ze weer te sluiten.
Ik voel mij tevreden, trots en sterk, ik ga het redden, met de kinderen de beesten en vrienden om mij heen. Vrienden wees vooral welkom!! Ik heb jullie gemist en nodig!!!!

De kinderen zijn blij, het afscheid kan niet snel genoeg komen. De dieren weten van niets dat krijg je met hersenen zo groot als een walnoot.
En Tom, die snapt het  niet, nu niet en misschien nooit niet. Eigenlijk maakt het hem niet uit, hij schud zich uit en gaat door alsof er niets gebeurt.