Acceptatiemodus!

Het was weer zover, bleepbleep, niets vermoedend kijk ik op mijn telefoon, mijn nekhaar gaat overeind, shit!
Mijn hond heeft geblaft, en wordt gecorrigeerd (dat dan weer wel) maar het geluid dringt door, irritant, zwaar irritant, nagelbijtend  haaruittrekkend irritant. En behalve dat, die papegaai!!! vreselijk!!! Dat beest praat niet alleen maar hij fluit ook nog!! Schandalig!
Nou dat is niet het enige, hij boert, haalt zijn neus op en laat scheten, vreselijk.
Nee, buurvrouw, u hoeft ze niet te laten afschieten maar.......doe er iets aan!!

Hij zit in de acceptatie modus...... a c c e p t a t i e m o ... DUS , dus als je het achterste voren leest,
hij zal het accepteren.
Dat is mooi, dan heb ik geen sores meer. Kan ik genieten van mijn woonplek, mijn hond en mijn papegaai.
En ik maar denken dat mijn leven vreselijk is. Gelukkig sta ik weer met beide benen op de grond.
Ik heb een woon plek ( oke een eigen bed zou mooi zijn) een hond een papegaai, een auto (eh, die moet wel even gemaakt) een lolstoel, vrienden, drie lastige kinderen een baan, nou ja en nog wel meer ( vooral gedoe)

De buurman heeft wel een huis, een auto en een baan en heel veel sores, een blaffende buurhond, pratende buurpapegaai en een vreselijke buurvrouw met vreselijke kinderen.

Ik denk dat hij mij net een oplossing heeft geboden,
ik ga in de acceptatiemodus. Mooi woord trouwens acceptatiemodus,
daar moet je toch echt leraar voor zijn, leerraar, ook een moooi woord!!

Ik ga slapen ( op mijn bank) het wordt vast een mooi weekend!!!!

Sing away the blues!!

Goed of juist

Dilemma,s die komt iedereen tegen in het leven.
De een meer dan de ander maar dat heeft er ook mee te maken hoeveel je denkt, over jezelf en over de ander en de consequenties die het heeft.

Ik denk veel, over één en ander en over consequenties, dat maakt kiezen soms lastig.
Meestal ga ik voor wat mijn hart mij ingeeft.

Door de omstandigheden en door de keuze die de ander maakt ga ik dit bijstellen. Deze keer kies ik niet voor wat sociaal juist is maar wat goed is voor mij.

Natuurlijk wel een wel overwogen keuze, niet uit rancune, niet omdat het mij iets opleverd  maar....
(even de was ophangen en het juiste woord zoeken) omdat het recht doet aan mij, aan wie ik ben, omdat ik ook de ander niet help en trouwens dat hoef ik ook niet.

Lieve Dylan,
Jij bent de kanttekening. Ik wil niet dat jij betrokken raakt. Ik maak keuzes voor jou en mij.
Ik weet niet altijd of mijn keuze juist is. Soms zie je de uitkomst pas later.
Mocht je dit later allemaal lezen weet dan dat jij en je zussen mijn drijfveer zijn, de liefdes van mijn leven. Jij bent de man in mijn leven, lieve mooie bijzondere zoon, ik ben trots op je!!

Bitter

Een prachtig weekend, vele basketball overwinningen, met het team en ook voor mijzelf.
Vriendelijke vrolijke vrienden, rolstoel helden. Het gezamelijk etentje was voor mij niet weggelegd, weer niet. Iets met kind en hond en er alleen voor staan.

Nog een mooie dag, een moeder dag. Vroeg op pad, ook de weelde van kunnen doen wat je graag doet is verwend worden.
Toch op tijd naar huis,  niet gezellig eten met vrienden, thuis met de kids, het is tenslotte moederdag en plicht roept.
Nog snel een paar boodschappen en dan ..................de onaangename verassing. Kids zijn al voorzien van eten door de man die ze verwekt heeft, hun vader.    Mac donalds, ook dat nog.
Onderdrukken van je schuld gevoel? Ik kan het me bijna niet indenken. Plicht gevoel? Hmmm.

Het voelt als treiteren!!! Bewust? Onbewust? Mijn pijn was duidelijk en herkenbaar, voor mij.

Een bitter einde van een mooi weekend.

Morgen komt de zon weer op. Een paar radlers en wat eten doet wonderen.
Nu ga ik slapen dan hoef ik niet te bedenken.....waarom?

Hulptroepen

Een week met vele vrije dagen, Tess op de boerderij en Dylan vakantie.
De dagen zijn mooi en goed, dat komt niet door mij maar door de zon, een prettige Dylan,
goede omstandigheden. Nee, ik heb nog geen nieuwe woonplek, ik slaap nog steeds drie nachten per week op de bank.Mijn krakkemikkig lijf vind dat niet altijd even prettig maar het is wat het is en er zijn mensen die onder minder, veel mindere omstandigheden moeten slapen.

Ik heb gekeken naar een huis, met de meerwaarde van een tuin hield het op. Toch nog maar even afwachten en rondkijken. Misschien is wachten tot Dylan volgend jaar zijn diploma  heeft ( of niet) een betere optie.

De weekeinden zijn soms lastig te organiseren. Ik wil graag sporten en dan vooral basketballen.
Bij rolstoel basketbal neemt dat veel tijd in beslag omdat er meerdere wedstrijden op een dag zijn.
Gelukkig blijft Tess zich voortvarend ontwikkelen, ze kan gerust een dag thuis blijven, ze past dan ook goed op Lea en gaat met haar wandelen. Ik hoef mij niet zorgen te maken of ze drinkt,blowd of zwanger raakt, de enige overeenkomst met andere pubers is dat Tess erg lui is en veel uitslaapt.

Ook met Dylan gaat het thuis goed, al hoewel ik met hem nog wel wat meer moeite heb. Wie neemt hij mee naar huis? Wat doet ie en waarom? Gelukkig krijg ik regelmatig een app van hem, dan weet ik even dat hij binnen bereik van wifi is ( voor wat dat waard is) De communicatie is minimaal, het gaat over eten of over geld.

Dan zijn er nog de honden waar voor gezorgt moet worden. Ze zijn niet van mij maar om één of andere gekke reden zijn ze toch mijn zorg.

Dan komen de hulp troepen in beeld, ik heb er niet veel, in de meeste gevallen ben ik de hulp en eindig met de troep. Nu gaat het top!! Ik kon mee naar de wedstrijd rijden met een basketbal maatje, Tess mocht een dagje naar Janny en Andre, Lea was bij een vriendin, Stacy paste op Cora.
Kijk!!! Check check!! Dat was fijn.

Morgen nog een mooie dag voor de boeg! Tess thuis Dylan thuis, honden thuis.
LET IT GO LET IT GO LET IT GO!!!!!!!!!!!

Ik naar Amersfoort, met drie mannen!!!