Een prachtig weekend, vele basketball overwinningen, met het team en ook voor mijzelf.
Vriendelijke vrolijke vrienden, rolstoel helden. Het gezamelijk etentje was voor mij niet weggelegd, weer niet. Iets met kind en hond en er alleen voor staan.
Nog een mooie dag, een moeder dag. Vroeg op pad, ook de weelde van kunnen doen wat je graag doet is verwend worden.
Toch op tijd naar huis, niet gezellig eten met vrienden, thuis met de kids, het is tenslotte moederdag en plicht roept.
Nog snel een paar boodschappen en dan ..................de onaangename verassing. Kids zijn al voorzien van eten door de man die ze verwekt heeft, hun vader. Mac donalds, ook dat nog.
Onderdrukken van je schuld gevoel? Ik kan het me bijna niet indenken. Plicht gevoel? Hmmm.
Het voelt als treiteren!!! Bewust? Onbewust? Mijn pijn was duidelijk en herkenbaar, voor mij.
Een bitter einde van een mooi weekend.
Morgen komt de zon weer op. Een paar radlers en wat eten doet wonderen.
Nu ga ik slapen dan hoef ik niet te bedenken.....waarom?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten