Ballon

Super, is het gegaan, de eerste week was even afzien en tanden bijten,daarna ging alles als een trein zonder vertraging. Natuurlijk is dat niet blijvend, ik denk altijd, "nu vasthouden", ondertussen weet ik allang dat dat een illusie is. Rustig en alert blijven werkt beter.
Na kamp kon Tess de draad niet meer oppakken, moe.
Op maandag ochtend zei mijn hart, thuis houden, toch laat ik mijn verstand spreken en dus gaat Tess met de taxi naar school. Op maandag een huilende Tess aan de telefoon, op dinsdag gemoeds knagende berichtjes, op woensdag was ik er klaar mee en heb Tess op gehaald. Donderdag klassen avond, het was leuk en gezellig en een moment om mijn hart te luchten, ik, de moeder van Tess vindt !!!!!  Zo, dat is gezegd,netjes en beleefd maar zo zal het zijn, mijn hart heeft gesproken!

Ook bij Dylan op school heeft het eerste gesprek plaats gevonden, wéér een nieuwe begeleider vanuit Leyndensteyn de school voor langdurig zieke kinderen, een nieuwe begeleider binnen de school en natuurlijk een nieuwe leerkracht ( twee). Een goed gesprek, de begeleider vanuit Leyndensteyn weet wat ze wil en dat valt bij mij in goede aarde, iedereen denkt en doet mee, super!

Mijn energie niveau was toch wel weer wat gezakt, op het werk vind ik de kids helemaal geweldig,ze zijn zo lief,grappig en volop in ontwikkeling,prachtig, maar het samen werken met een enkele collega brrrrr. Niet overgevoelig zijn san, rust rust rust!!! Nou binnenkort eerst maar een weekje vakantie dan.

zo,ging ik op weg naar Eelde naar een goede vriendin waar ik mee kan lachen en huilen en waar ik geniet van rust. Ikheb leuke kleren gekocht, niet de, mijn doe maar ruim komfie en warme fuzzy fonzy look maar lady like, HAHA. Ben benieuwd wanneer ik het draag maar ik vind het geweldig.

Weer thuis liep mijn opgeblazen ballon weer snel leeg, Stacy moest verhuizen, (ADHD binnen een dag dus), Tess naar basketball,Dylan kite surfen, hoe krijg je dat voor elkaar???
Nou het is gelukt maar dat betekend wel dat de lucht in mijn ballon met een enorme vaart door de lucht vloog, een drie dubbele salto maakte,een ander halve schroef en over de landing zal ik maar niets verklappen maar het ging mal. De man die ook in dit huis woont en genetisch de vader is van drie kids heeft z,n plooien in het gezicht de eerste zes weken op onweer staan, daar ben ik van overtuigd.

Gelukkig, morgen, nieuwe dag,nieuwe kansen, en dat op maandag!!

Zen

Eindelijk is het gelukt! ik ben op de camping aangekomen.
Tess en Dylan zijn thuis en Tom heeft een wedstrijd, een
thuis wedstrijd, Tess mag mee, Dylan blijft gewoon thuis,
hij wilde wel met mij mee en dat mocht ook, het vriendje
wat hij nodig heeft om zich te vermaken mocht niet mee,
helaas,jammer,daar had deze moeder even geen zin in.
Nu ben ik hier dus alleen, dat vind ik niet erg, zo kunnen mijn
hersencellen even hun plek opzoeken en opladen.
Ik lees,denk,speel patience en kijk tv.

Tess heeft vrijdag afscheid genomen van de groene groep,
met taart zonder emotie , bijzonder en mooi, zo eenvoudig
kan het leven zijn.
Het wonen gaat geweldig, om eerlijk te zijn denk ik dat het
beter gaat dan thuis, dat is lastig om te zeggen maar wel de
waarheid. Nu moet ik mij dan beter voelen en niet schuldig
Ik voel mij niet meer schuldig, mijn dochter woont op een goede
plek, waar ze blij is. Ik ga nu genieten van de weekenden dat ze thuis is
en van de midweken waarbij ik mijn energie kan sparen.

School is een ander verhaal, dat telt voor alle drie de kids.
Stacy weet wat ze wil en heeft er zin in, als Stacy alle remmen
los gooit kunnen we haar niet meer volgen, als de rest van de klas de tas
nog uitpakt om te beginnen pakt Stacy alweer in, verbaasd kijkt ze om zich heen
"snappen jullie het nog niet?"

Tess, kijkt verbaasd om haar heen, huh, wat gebeurt er allemaal?
Zover ben ik nog niet, en eigenlijk wil ik het ook niet, doe maar rustig
aan dan komt het ook allemaal wel goed.

Dylan is weer een ander verhaal, wat willen jullie allemaal van mij?
Hij wil "spelen", ijshockeyen,kite surfen, willy wortelen (uitvinden)
toekomst is de volgende dag.

Ik houd gewoon van mijn kinderen, zo bijzonder, zo uniek,
ze zijn wie ze zijn, ze redden het wel, op hun eigen manier,
ze voegen hun talenten toe aan de maatschappij.

Mijn lieve vriendin Griet gaf me een schilderij,

Het raakt me enorm en ik moest huilen, voor mij, mijn kleuren.
Ik kan het nu niet uitleggen,maar het zegt veel.

 

Ik ook

          

Ook vandaag verdriet.
Dat kan ook bijna niet anders, hoe kan ik van jou verwachten dat je blij bent, zoveel verandering in je leven. Zo vermoeiend, kun je wel even relaxen zoals thuis? Je hebt niet een "eigen" kamer, geen tv, Ipad, waarmee je thuis heerlijk op bed ligt, muziek, voetbal. Moet ik met de leiding praten ? Dat je meer rust nodig hebt. Moet ik met juf overleggen? Kon jij mij maar vertellen hoe het met je gaat, wat je voelt en hoe je dingen beleefd, kon ik maar iets voor je doen. Zou ik een goede moeder zijn als ik thuis bleef en er voor jou zou zijn? Zou ik het dan aan kunnen? Zou ik me niet zo depressief voelen?
Zouden we dan allebei gelukkig zijn? Lieve,lieve Tess, wat kan ik doen, wat moet ik doen?
Weet dat ik van je houd!!! Jij bent liefde!!!!

Moeilijk

Tess heeft het zwaar, ik dus ook.
Tess stuurt berichtjes waaruit ik opmaak
dat het niet zo lekker gaat.
Gister avond heeft ze gebeld, ze praatte wat flauwtjes,
het was goed gegaan, ze wist niet of ze vrijdag wel ging,
ze was duizelig.
Mijn moeder hart doet pijn, ik wil haar wel halen, alles terug draaien,
ik weet dat dat niet kan, in ieder geval niet nu, het moet een kans
hebben, een kans van slagen.
Vanavond belde ze met een begeleider, tranen, Tess heeft het wel fijn maar vind
het moeilijk, een ander ritme, andere regels, alles anders.
Ik begrijp het zó goed, ben ook uit mijn ritme, terwijl ik weet wat er gaat komen.
Ik maak maar wat grapjes, vertel over Lea, zeg dat ik het óók moeilijk vind.
Na 15 minuten moet ik het gesprek beëindigen, anders komt er geen einde
aan ons gesprek zonder woorden.
Dag lieve dappere Tess, kus en knuffel van je moeder.

loslaten

Stoere Tess, god wat ben je lief, wat houd ik veel van jou,stoere dappere lieverd!!!

Bewonderenswaardig hoe Tess zich vanmiddag heeft gehouden, ja, het was spannend, nee, niet de boerderij, school.Ik kan dat alleen maar beamen. Morgen gaat Tess met de taxi, Tess weet niet waarheen, ja, naar een juf met de naam, Titia, ik weet net zoveel. Gelukkig snappen de medewerkers op de boerderij de spanning, ze gaan bellen met de taxi chauffeur of ze Tess naar de klas brengt, zo niet....,dan gaat er iemand van de boerderij mee, SUPER!!
De leidinggevende riep mij bij het afscheid nog na, "je mag altijd bellen!", ervaringsdeskundige, dat voelt goed.

Mijn zoon bleef vanmiddag spelen in de stad, dat kan nu hij op de fiets is, keurig belde hij met de mededeling, ik blijf nog even hier, het is zó leuk.
Ik ben blij, voor hem, gossie, wat wordt ie groot.

En ik? Ik moet loslaten, ook ik moet mijn leven leven.
Genieten van mijn vrijheid.
Het voelt nu nog wat dubbel,
loslaten en vast willen houden,
controle,
Dat wat ik wilde,krijg ik nu,
ik  blijf het proberen,
op een dag zal ik het kunnen,
loslaten!

Tess

Zo ga ik Tess "wegbrengen", tot vanochtend was ik best ontspannen.
Het wordt nu spannend, Tess is onrustig, en niet "fit", dat snap ik.
Ik probeer rustig te blijven maar pik Tess haar onrust toch op.
Heb ik alles goed geregeld? Gaat het goed komen?
Ik ga er maar vanuit. We gaan voor een mooie goede toekomst voor Tess!