Tess en Dylan zijn thuis en Tom heeft een wedstrijd, een
thuis wedstrijd, Tess mag mee, Dylan blijft gewoon thuis,
hij wilde wel met mij mee en dat mocht ook, het vriendje
wat hij nodig heeft om zich te vermaken mocht niet mee,
helaas,jammer,daar had deze moeder even geen zin in.
Nu ben ik hier dus alleen, dat vind ik niet erg, zo kunnen mijn
hersencellen even hun plek opzoeken en opladen.
Ik lees,denk,speel patience en kijk tv.
Tess heeft vrijdag afscheid genomen van de groene groep,
met taart zonder emotie , bijzonder en mooi, zo eenvoudig
kan het leven zijn.
Het wonen gaat geweldig, om eerlijk te zijn denk ik dat het
beter gaat dan thuis, dat is lastig om te zeggen maar wel de
waarheid. Nu moet ik mij dan beter voelen en niet schuldig
Ik voel mij niet meer schuldig, mijn dochter woont op een goede
plek, waar ze blij is. Ik ga nu genieten van de weekenden dat ze thuis is
en van de midweken waarbij ik mijn energie kan sparen.
School is een ander verhaal, dat telt voor alle drie de kids.
Stacy weet wat ze wil en heeft er zin in, als Stacy alle remmen
los gooit kunnen we haar niet meer volgen, als de rest van de klas de tas
nog uitpakt om te beginnen pakt Stacy alweer in, verbaasd kijkt ze om zich heen
"snappen jullie het nog niet?"
Tess, kijkt verbaasd om haar heen, huh, wat gebeurt er allemaal?
Zover ben ik nog niet, en eigenlijk wil ik het ook niet, doe maar rustig
aan dan komt het ook allemaal wel goed.
Dylan is weer een ander verhaal, wat willen jullie allemaal van mij?
Hij wil "spelen", ijshockeyen,kite surfen, willy wortelen (uitvinden)
toekomst is de volgende dag.
Ik houd gewoon van mijn kinderen, zo bijzonder, zo uniek,
ze zijn wie ze zijn, ze redden het wel, op hun eigen manier,
ze voegen hun talenten toe aan de maatschappij.
Mijn lieve vriendin Griet gaf me een schilderij,
Het raakt me enorm en ik moest huilen, voor mij, mijn kleuren.
Ik kan het nu niet uitleggen,maar het zegt veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten