Candles

Vandaag, 51 jaar geleden kwam ik op aarde. Iedereen happy, tenminste daar ga ik maar vanuit.
Nu zit ik aan tafel in het huis van mijn ouders, alleen, mijn vader is in het proces van sterven.
No happiness today.
Ik heb koffie, en een broodje, ik ben tenslotte jarig, en ik ben, tenslotte.

En ik ben ook verdrietig en boos.
Mijn vader,die wacht.
Die gister gevallen is, die ik naar boven gezeuld heb.
Die blauw aanliep, uitgemergeld op bed ligt.
Ik zit naast hem en wacht tot hij weer energie heeft om
in bed te kruipen.
De keuze die hij maakt om te wachten.
Ik buig mijn hoofd, ik wil het niet zien en heb tegelijkertijd respect
voor de kracht van mijn dappere vader.

De keuze die mijn broer maakt.
Daar heb ik geen respect voor, ik kan dat niet, wil het ook niet.
Mijn grote broer, waar ben je??

Ik ben boos op jou,
Jij laat je vader in de steek.
Je laat mij in de steek.
Genoeg excuses, vreselijk Peter, strottenhoofd kanker,
ik was daar, ik heb je gezien, ik stuur je berichtjes.
Ik belde het ziekenhuis en zelfs je buurvrouw.
Je nichtje bood aan je op te halen.
STILTE
Oorverdovende stilte.

En nu......
Nu wacht jou vader op jou.

En ik....
Ik wacht ook op jou.

Als je er straks bent,
kus ik je en knuffel ik je.
Mijn hart huilt om jou, om pappa
om mij en mijn kinderen.

Ik steek kaarsjes aan,
voor ons
voor het leven en het sterven.

Lijden

 Mijn dochter belt, mam, Pake is slecht hoor.
 Ik vraag even door.
 Dan besluit ik er naar toe te rijden.
 Pake is slecht, hij hijgt,praat raar en is boos.
 Nee, geen dokter en wij zijn gek,
 wat een vragen en wat een gezeik.

Ik kijk naar mijn dappere kind, ze huilt, ze heeft immens verdriet.
Ik kijk naar mijn vader........

Twee mensen, lijden.
Eigenlijk drie.

Dat lijden houd mij bezig.

Lijden heeft verschillende facetten.
Mijn dochter en ik lijden bij het zien van mijn vader, haar pake.
Wetend dat we hem los moeten laten.
Ik lijd ook voor mijn kinderen en mijn dochter voor mij.

Welk lijden lijd mijn vader?
In het euthanasie verzoek beschreef hij lijden als niet meer
zelfstandig kunnen zijn.
Daarin is hij al ver maar hij woont nog in zijn huis, slaapt nog in
zijn bed. Hij heeft de regie.

Hij vervolgt zijn weg naar het afscheid, het afscheid van zijn
dierbaren.
Van het leven op aarde.
Hij bewandeld het pad naar zijn geliefde en zijn zoontje.

Ik zag mijn moeder gaan, met uitgestrekte armen en een lach
op haar gezicht.
Ik volgde haar zo ver als ik mocht gaan.
Dat was geen lijden, dat was liefde.

Wij lijden maar zullen hem laten gaan in liefde.

Keuze of lot

Waarom heeft de één zo een ander leven dan de ander, wat is het doel?
Is het leven een lot of zijn er keuzes, wat bepaal je zelf en hoe kun je invloed uitoefenen?
Op sommige momenten vraag ik mij dat af.
Mijn vader heeft een traumatisch leven gehad, dat vind ik, want ook daar kun je je iets over afvragen.
Hij heeft ook een mooi leven gehad, samen met mijn moeder en ons, zijn gezin.
Nu is mijn vader ziek, heel ziek, binnen nu en een paar weken gaat hij naar mijn moeder.

Daar.......aan de andere kant..........

 En ik ga hem missen.
 Mijn vader.
 Mijn jeugd herinneringen.
 Met wie kan ik ze nog delen.
 Met wie praat ik nog over mijn moedertje.
 Met wie deel ik de zorgen over mijn broer.
 Mijn leven pak ik wel weer op.
 Ik zal weer lachen.
 Ik zal nog steeds lief hebben, leven en beleven.
 Een stukje in mijn hart zal sterven,
 sterven met jou.

Dan is mijn vraag nog niet opgelost,
keuze of lot?
Kies je voor het Lot?
Wordt het dan een lot uit de loterij of het lot.

Ik vind het lastig,
Kun je je lot weggooien en dan kiezen?

Mijn vader zal sterven, net als wij allemaal trouwens.
Hij heeft gekozen of het lot heeft bepaald, in dit proces maakt dat niets meer uit.
Hij neemt zijn trauma mee, zijn liefde voor ons zal er nog zijn.
Ik laat zijn trauma ook los, het is tenslotte niet van mij.

Mijn angst is dat de weg naar het einde een pijnlijk proces wordt, dat kan....
Als het lot gunstig is zal mijn  vader zijn keuze dat voor zijn.

Keuze of Lot.

  

Prut

Vandaag was een mooie dag met een ontevreden einde. Ik lag nog midden in vreemde dromen toen de wekker afging, dat is prut, nu weet ik niet hoe de droom zou eindigen. Gelukkig registreren mijn hersenen nog niet echt, ik volg mijn routine, rij naar het werk en drink koffie. De bengeltjes en engeltjes rollen binnen, zij maken mij blij, wat zijn ze puur en onbevangen, ze doen en zeggen met en zonder woorden in alle eerlijkheid. Het prachtige baby meisje spuugt vol overgave in mijn mouw, met dezelfde overgave krijg ik haar prachtigste lach. Een peuter verteld dat mijn "tont"te groot is voor de glijbaan, ze zal mij wel naar beneden duwen.

Mijn Tess is ziek, mijn lieve collega,s pakken de laatste loodjes en ik ga met Tess naar huis. Ik wandel met haal lieve Lea en ga naar mijn eigen huis.
Mijn maatje komt zoals iedere maandag eten voordat we naar trainen gaan. Haar auto heeft een raar rood lampje, ze belt de ANWB. Wachttijd een uur. Dat geeft niet,  we "bespreken" alles en nemen nog thee. We zijn maar iets te laat op de training.

Nu begint prut, om één of andere reden denk ik tijdens de training, voor mij is dat not done, ik kan dan niet meer basketballen. Ik wordt nog net niet chagrijnig, zo jammer, ik hoef niets, gewoon heen en weer rijden en zorgen dat de bal komt waar ie hoort. Mijn hersenen doen hun eigen ding, analyseren, Zo niet nodig tijdens basketballen.

Leren wordt em vandaag ook niet meer, dan maar doen waar ik goed in ben, douchen, eten, drinken en slapen.

Morgen een nieuwe dag, nieuwe kansen en mogelijkheden.
En trouwens, basketbal is helemaal niet zo belangrijk en leren kan altijd nog. Al komt het tentamen wel heel snel dichterbij.

Voor Inge

Jij weet als geen ander dat ik moet schrijven, wat houd mij bezig en waarom.Ik schrijf ook omdat ik er plezier in heb. Wat heb je mij vaak gevraagd, wanneer schrijf je weer? Wat houd je bezig?

Eigenlijk heb ik dat heel lang niet geweten. Twee jaar lang. Ik leefde wel, ik streed, ik vocht en overleefde. Er gebeurde van alles. Ik werkte aan een "nieuw"begin. Ik deed dat op de enige manier die ik ken.
Een wijze vrouw zei een tegen mij, "je moet niet zwemmen tegen de stroom, je moet je mee laten voeren op de golven. Ik heb er maar tien jaar over gedaan om het te begrijpen, te geloven en toe te kunnen passen.

Ik wilde een eigen plek, ik wil mijn leven leven. Daar heb ik dingen voor achter gelaten, ik nam mee wat waardevol is, dat waar ik voor leef. Mijn kinderen en dieren, enkele dingen van emotionele waarde. Wat heb ik mijzelf in de afgelopen jaren vaak vervloekt, domdomdom, ik had het slimmer aan moeten pakken. Nu weet ik dat ik luisterde naar de verkeerde mensen. Volg je hart!!!

Mijn hart leidde mij langs de afgrond, ik heb mijn moeder gesmeekt mij te halen. Ze deed het niet.
Ik stuiterde maar door,zoekend. Eenzaam maar nooit alleen.

Als donderslag bij heldere hemel kwam de omslag.
Een appje, facebook, good karma, vriendinnen. Eindeloos wachten, vrezen, hoop en wanhoop.
Zittend op mijn balkon zei een vriendin; "San, het is voorbestemd", dat was het!!

Nu heb ik mijn huisje. Inge, jij en ik, wij gingen kijken en wat voelde het perfect. Perfect voor mij.
Alles viel op zijn plek, op mijn plek.

Ik weet nu wat onrust met je doet, ipv 24 uur in een dag zijn het er maar 20, je rent vliegt en draaft, zonder resultaat.   Ik laat het achter mij.

Nu woon ik in mijn huis, mijn plek, dat waar ik zo naar verlangde. Rust, plezier, ik kan genieten van wat ik graag doe. Ik heb TIJD, tijd om te genieten.
Nu kan ik het leven weer aan.

Nieuwe uitdagingen staan voor de deur.
Ik houd je op de hoogte want daar is nu weer ruimte voor.

Liefs voor jou, Inge, mijn trouwste volger. Je vriendschap is mij dierbaar!!