Candles

Vandaag, 51 jaar geleden kwam ik op aarde. Iedereen happy, tenminste daar ga ik maar vanuit.
Nu zit ik aan tafel in het huis van mijn ouders, alleen, mijn vader is in het proces van sterven.
No happiness today.
Ik heb koffie, en een broodje, ik ben tenslotte jarig, en ik ben, tenslotte.

En ik ben ook verdrietig en boos.
Mijn vader,die wacht.
Die gister gevallen is, die ik naar boven gezeuld heb.
Die blauw aanliep, uitgemergeld op bed ligt.
Ik zit naast hem en wacht tot hij weer energie heeft om
in bed te kruipen.
De keuze die hij maakt om te wachten.
Ik buig mijn hoofd, ik wil het niet zien en heb tegelijkertijd respect
voor de kracht van mijn dappere vader.

De keuze die mijn broer maakt.
Daar heb ik geen respect voor, ik kan dat niet, wil het ook niet.
Mijn grote broer, waar ben je??

Ik ben boos op jou,
Jij laat je vader in de steek.
Je laat mij in de steek.
Genoeg excuses, vreselijk Peter, strottenhoofd kanker,
ik was daar, ik heb je gezien, ik stuur je berichtjes.
Ik belde het ziekenhuis en zelfs je buurvrouw.
Je nichtje bood aan je op te halen.
STILTE
Oorverdovende stilte.

En nu......
Nu wacht jou vader op jou.

En ik....
Ik wacht ook op jou.

Als je er straks bent,
kus ik je en knuffel ik je.
Mijn hart huilt om jou, om pappa
om mij en mijn kinderen.

Ik steek kaarsjes aan,
voor ons
voor het leven en het sterven.