Lijden

 Mijn dochter belt, mam, Pake is slecht hoor.
 Ik vraag even door.
 Dan besluit ik er naar toe te rijden.
 Pake is slecht, hij hijgt,praat raar en is boos.
 Nee, geen dokter en wij zijn gek,
 wat een vragen en wat een gezeik.

Ik kijk naar mijn dappere kind, ze huilt, ze heeft immens verdriet.
Ik kijk naar mijn vader........

Twee mensen, lijden.
Eigenlijk drie.

Dat lijden houd mij bezig.

Lijden heeft verschillende facetten.
Mijn dochter en ik lijden bij het zien van mijn vader, haar pake.
Wetend dat we hem los moeten laten.
Ik lijd ook voor mijn kinderen en mijn dochter voor mij.

Welk lijden lijd mijn vader?
In het euthanasie verzoek beschreef hij lijden als niet meer
zelfstandig kunnen zijn.
Daarin is hij al ver maar hij woont nog in zijn huis, slaapt nog in
zijn bed. Hij heeft de regie.

Hij vervolgt zijn weg naar het afscheid, het afscheid van zijn
dierbaren.
Van het leven op aarde.
Hij bewandeld het pad naar zijn geliefde en zijn zoontje.

Ik zag mijn moeder gaan, met uitgestrekte armen en een lach
op haar gezicht.
Ik volgde haar zo ver als ik mocht gaan.
Dat was geen lijden, dat was liefde.

Wij lijden maar zullen hem laten gaan in liefde.