Vandaag was ik niet blij,toch had ik mijn pilletje gehad.
Ik weet hoe het komt, het leven is niet eerlijk, daar kan niemand iets aan veranderen, maar het is wel waar. Hoe kan ik reageren als mijn vader verteld het leven niet te willen leven, alweer is hij betrokken bij kanker, iemand zo dierbaar zo dichtbij. Ik kan zijn gevoel alleen maar beamen, en ja,ik snap het best. Ik kan zo weinig voor hem doen,praten en er zijn. Afgelopen weekend ging hij naar Assen, naar de motor races, racen tegen kanker, Dylan is er vaste VIP gast. Vol bewondering spreekt hij uit wat hij heeft ervaren, zo bijzonder, een ervaring zonder woorden, zo mooi, deze kinderen delen iets wat geen woorden heeft maar een groot samenhorigheid, en ze hebben plezier, kunnen genieten.
Zonder woorden weet ik wat hij heeft ervaren, het brengt hem heel dicht bij zijn gevoel, dingen die hij heeft ervaren, dat doet pijn maar voelt ook goed. Het brengt ook herinneringen boven die hij niet wil herbeleven, dat gebeurt wel. Hij is bang voor de toekomst, de pijn in het verschiet, donkere wolken, klaart het weer op? Komt er regen? ,onweer? Wie het weet mag het zeggen, maar niemand wil het horen. Ook ik ervaar de pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten