Vandaag viel de envelop op de mat, CIZ, zij indiceren,ze bepalen of mijn Tess hulp nodig heeft, ze bepalen ook hoeveel hulp. Heel tegenstijdig met mijn gevoel hoop ik op veel hulp, deze hulp bepaald de weg die Tess en wij samen met haar ingaan. Er is veel hulp geïndiceerd, dat betekend dat Tess volgend jaar gaat midweek wonen, en dat Tess naar een andere school zal gaan. Dat wat ik gewenst heb gaat dus gebeuren. Mijn hart huilt, ik wil mijn Tess gewoon thuis houden, niemand houd zoveel van haar als ik!! Heel hard wil ik schreeuwen, Tess blijft bij mij!! Toch weet mijn hart dat het beter zal zijn voor Tess, mensen net as haar, geduld, begrip, regels, hou vast, duidelijkheid.
Wat zal ik het nog moeilijk krijgen, schuld gevoel, wat weet Tess ?? Hoe voelt het voor haar ?
Wat is wijsheid, of kies ik uit egoïsme ? Nu eindelijk het besluit er is weet ik niet wat ik moet voelen, opluchting of verdriet, ik voel beide, Tess haar toekomst is voorlopig veilig, de indicatie is voor 15 jaar. Ik denk nog even na, ondertussen huilt mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten