Zo vaak heb ik gebaald, voelde ik mij "de taxichauffeur" , vaak was dat mijn eigen schuld, gewoon, nee, zeggen, gewoon nee is niet altijd makkelijk, ik vind het vaak niet makkelijk. Ouders van een ADHD-,er zullen dat snappen, het gescheld,geschreeuw,kwetsende opmerkingen, taxichauffeuren is dan een stuk rustiger. Nu mijn ADHD puber niet meer thuis woont is weigeren een stuk makkelijker.
Gisteravond kreeg ik een berichtje, kom naar huis,wil jij ons naar TDF (disco) brengen?
Berichtje terug, is oké. Weer een berichtje, bel me. hier kwam de vraag met de inleidende woorden, ik heb mijn ov kaart thuis laten liggen, Esther ook, kun jij ons halen? NEE, ik ben geen taxi bedrijf, waren mijn stoere vol overtuiging uitgesproken woorden, laat de ouders van Esther maar rijden.
die hebben gedronken, HAHA, IK heb ook gedronken, dat was geen leugen,ik had al koffie gehad en cola, levensgevaarlijk om dan nog te rijden. Oké, laat maar. YES,YES !!
Rustig ben ik weer gaan zitten, voeten omhoog, een lekker drankje om het te vieren.
Toch zo gek nog niet een puber op kamers!!! Vandaag kwam ze eten, gezellig!! Dan is het genieten van haar humor. Met liefde heb ik haar weer terug gebracht, ze moest nog was mee die ik ook met liefde voor haar heb gewassen, nu was het mijn keuze. Ik ben trots op mijn lieve stoere zelfstandige puber, ik ben ook trots op mijzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten