Schuld gevoel

Ik vind het zwaar, in deze "vakantie", die van de kinderen dan, wordt ik steeds overmand door een gevoel van verdriet.Het is niet een depressief gevoel, meer een gevoel van eenzaamheid en verdriet.
Mijn vader die niet op de verjaardag van Tess was, misschien eigenlijk niet belangrijk,maar wel voor mij.
Ik begrijp het ook, dat doet niets af van mijn gevoel. De sterf en geboorte dag van mijn broertje, ik stond daar nooit bij stil maar sinds ik meer inhoudelijk met mijn vader praat wel. Het is niet mijn verdriet, ik voel het verdriet van mijn vader.Vandaag de huwelijksdag van mijn ouders, mijn vader stipt het aan, wat kan/moet ik zeggen? Ik ga vroeg naar huis, mijn dochter wacht op mij, schuld gevoel. Mijn vader zal er niet zijn op de verjaardag van mijn oudste dochter, hij gaat weer naar België naar mijn broer, ik ben verdrietig maar toon begrip, en ik voel me schuldig. En ik ben het zat, ik denk , pijns en pieker, wanneer is dat begonnen? Hoe kom ik eraf? Ik ben boos op mijn zoon, hij vraagt wat ik niet kan geven, een vader, hij is er wel maar vadert niet. Ik kijk moedeloos naar de vader van mijn kinderen die geen vader is, hij kan daar misschien niets aan doen, ik ook niet.Het voelt als wandelen in een doolhof zonder uitgang.
Mijn collega,s vinden mij een leuke moeder, ik ga naar Walibi, trotseer de achtbanen, mijn dochter komt "helpen"op mijn werk, ik ga naar de zee met mijn dochter en zoon zodat ze kunnen kitesurfen, ik skeeler midden in de nacht met mijn dochter die af wil vallen (ik trouwens ook) . Ik geniet er ook nog van , mijn schuldgevoel draag ik mee, in mijn rugzak, ik zoek naar een plek om mijn rugzak achter te kunnen laten en weer spontaan mijzelf te kunnen zijn, een leuke moeder, zonder schuld gevoel.

Een zomer impressie

Geen hangmat

Week twee van mijn vakantie is anders dan week één, deze week geen relax stand.
Leuke bezoekjes bij lieve mensen, mijn sociale contacten zijn weer enigszins op orde en dat bevalt goed!
Ook is Tess thuis, ik winkel,puzzel,vis en relax op Tess haar "rust"momenten, gelukkig zijn die er regelmatig en blijf ik dus de "leuke"moeder. Dylan zijn vriendinnetje is geweest en wat was het gezellig, mijn (vervelende) puber transformeerde naar een vriendelijke hulpvaardige knul, helaas is vriendin weer weg en is de transformatie weer teniet gedaan. Ik weet nu wel dat het leuke gezellige mannetje nog ergens aanwezig is.
Gelukkig komt ze waarschijnlijk weer en blijft dan langer.LEUK!
De vloer wordt ondertussen geschuurd en gelakt, gelukkig doen we dat eens in de tien jaar, na één dag koken op de skottelbraai hield ik het vandaag voor gezien, vandaag had de frituurpan dienst.
Morgen mogen we weer in de kamer en in de keuken (uur of vijf is de prognose)
Ook morgen nog een leuk sociaal contact, op bezoek bij collega met baby! Samen met mijn gezellige collega,haar baby en natuurlijk Tess.
Morgenmiddag heb ik een "rust"moment van Tess,ze gaat naar ût&thûs.
Mijn vader gaat naar België, daar ben ik boos over want Tess is vrijdag jarig en Pake is dan nog niet terug,
van familie moet je het hebben (dat is sarcastisch)
Daar wijdt ik nog een ander blog aan. Gelukkig zijn leuke lieve vrienden in dit leven!
Ondanks mijn boosheid,die eigenlijk gericht is op mijn broer,gaan Stacy en ik poetsen in het huis van mijn vader (géén hangmat tijd).
Donderdag na de boodschappen ga ik het weer proberen, in de hangmat, met boek.
Dan lukt het vast!

Drie dagen camping life, een paar maanden geleden kon ik niet geloven dat het leuk/gezellig kon zijn met mijn oudste dochter. Ze is haar "dip"te boven,wat hebben we gelachen!

Veel hebben we gepraat over "vroeger", wat is vroeger?
Rijdend door het Drentse landschap,vertelde ik haar waar ze als kind eens was geweest, kabouterland,Dwingeloo,duinezathe, westerbork.

Ja,nu ik het zie weet ik het weer!

Samen gingen we naar het buitenmuseum van Ellert&Brammert, iets wat ik mij enige tijd geleden al helemaal niet kon indenken.
Welke puber gaat nou met haar moeder naar Ellert&Brammert.
Het museum was niet geweldig maar de ervaring onuitwisbaar.

Stacy heeft ervaren dat herinneringen  niet altijd zijn wat ze lijken  maar soms even moeten worden opgefrist (vooral leuke) Het leven is niet alleen moeilijk en zwaar.

Ik heb geleerd dat mijn herinneringen anders zijn dan die van mijn kinderen, niet meer of minder waar. Ee goed begin van de vakantie!!

En weer herinneringen rijker.

Dubbel

Tess is naar Bio, ik mag van Tess niet kamp zeggen, het heet Bio- Arnhem.
Dus, Tess is naar Bio, samen met mijn vader heb ik Tess vrijdag naar boerderij kleurrijk in Oude Mirdum gebracht, Tess "woont" hier van maandag tot vrijdag, vanuit Kleurrijk gaat ze op vakantie, een hele week.
Zo dubbel! Ik ben blij voor Tess, een week genieten, zwemmen,snoezelen,naar de dierentuin.
Ik ben ook blij voor mij, een week "gewoon" kunnen doen wat ik wil, zonder na te hoeven denken,zonder aanpassingen, zonder duizend vragen. En toch...., ik mis mijn Tess, nu al!
De autist in mij snapt er niets van, Tess is twee dagen thuis en gaat dan weer weg. Nu is Tess na één nacht alweer weg, ze blijft ook nog eens zeven nachten weg. Lea, Tess haar boemer snapt het ook niet.

Deze dag is bijna voorbij, nog zes te gaan, morgen ga ik plannen, en genieten, van mijn dagen zonder Tess.
Want als Tess er weer is heb ik wéér last van mijzelf,dan moet ik mijn ritme aanpassen.
Hoe mutsig kan een moeder zijn !

Afscheid en nieuw begin.

De vakantie is begonnen, donderdag nam mijn zoon afscheid van zijn basisschool periode.
Op weg naar een nieuw begin.

Gemengde gevoelens, afscheid van een veilige haven, een plek waar men hem kent, zijn verhaal kent.
Waar hij opgegroeid is van kleuter tot puber.
Een school periode die gelijk staat aan "a lifetime", wat heeft hij daar veel beleefd, en wat hebben
ze daar veel met hem beleefd, ups and downs.
Nu gaat hij een nieuwe periode in, een nieuwe levensperiode, een nieuw begin.
Hier is hij "gewoon"een brugpieper, een beetje een uit de kluiten gewassen pieper maar des al niet te min, een brugpieper.

Ik denk dat dit heel goed voor hem zal zijn, hij is wie hij is, Dylan.
Natuurlijk is zijn verhaal bekend, hij is tenslotte een rugzak leerling,
maar een papieren verhaal heeft minder inpakt dan het zien van de strijd van een
kind met kanker.

Ook ik kan opnieuw beginnen, het afscheid van de mensen die mijn zoon
en ons zo gesteund hebben in de moeilijkste jaren van ons leven is best heftig
geweest. Jaren heb ik gedacht hoe moeilijk dit zou zijn.
Uiteindelijk viel het mee. We gaan allemaal verder, de herinneringen blijven,
herinneringen aan bijzondere mensen,bijzonder mooie mensen.

Straks komen er nieuwe mensen in zijn leven, een "nieuw"stuk leven.
Maar eerst..................vakantie!!!!

Zo goed

Ik heb al lange tijd niet geblogd, ik zal verklappen waarom.........................
het gaat al te lang te goed!
En nu denk ik,  als ik maar héél stil mijn weg vervolg, dan blijft het
zoals het nu is.
tot nu toe lijkt het te werken,eigenlijk durf ik de stilte niet te
doorbreken,je weet namelijk maar nooit.

Het is bijna vakantie,
Tess doet het goed op school, gesprekken zijn geweest.
Tess heeft haar verjaardag gevierd, cadeautjes voor de
juffen gegeven, vakantie data,s vast gelegd.
Alles op tijd en zonder stress.
Vrijdag gaat ze een week naar Bio (ik zeg kamp maar dat mag niet)
De spullen liggen klaar,alles,ligt klaar,alles!

Stacy gaat naar het tweede jaar, niet zonder slag of stoot,
maar ze gaat!
Ze heeft een baantje,oppas werk,haar leventje op orde en
ze is blij.

Dylan gaat naar het voortgezet onderwijs, hij heeft z,n boeken,tas,
agenda en alle benodigdheden besteld via internet,ik hoefde alleen
te betalen. No Stress!

Tom gaat weer coachen bij Aris, hij heeft een nieuwe laptop
gekocht en is blij.

En Ik?? ik beweeg mij heel langzaam en in stilte voort, deze rust en tevredenheid
wil ik niet doorbreken.
Ik heb nog steeds een baan, ben al een weekend op de camping geweest.
Heb straks twee weken vakantie, mag op Rocky de papegaai passen.
Heb dan nog een week vakantie, wordt blij van logeer hond Famke.
Ga vast nog naar de camping en heb een tablet besteld.

Met mijn vader gaat het goed, hij is mager maar blij en gaat vrijdag met mij mee
Tess naar Bio brengen.

Dus beweeg ik mij voort, stil en zacht en ik hoop, ik hoop dat alles zo nog
een poosje voort kabbelt.
Ik geniet ook, van de stilte en de rust!

Potverpielekes,we lijken wel een normaal gezin!