Ik vind het zwaar, in deze "vakantie", die van de kinderen dan, wordt ik steeds overmand door een gevoel van verdriet.Het is niet een depressief gevoel, meer een gevoel van eenzaamheid en verdriet.
Mijn vader die niet op de verjaardag van Tess was, misschien eigenlijk niet belangrijk,maar wel voor mij.
Ik begrijp het ook, dat doet niets af van mijn gevoel. De sterf en geboorte dag van mijn broertje, ik stond daar nooit bij stil maar sinds ik meer inhoudelijk met mijn vader praat wel. Het is niet mijn verdriet, ik voel het verdriet van mijn vader.Vandaag de huwelijksdag van mijn ouders, mijn vader stipt het aan, wat kan/moet ik zeggen? Ik ga vroeg naar huis, mijn dochter wacht op mij, schuld gevoel. Mijn vader zal er niet zijn op de verjaardag van mijn oudste dochter, hij gaat weer naar België naar mijn broer, ik ben verdrietig maar toon begrip, en ik voel me schuldig. En ik ben het zat, ik denk , pijns en pieker, wanneer is dat begonnen? Hoe kom ik eraf? Ik ben boos op mijn zoon, hij vraagt wat ik niet kan geven, een vader, hij is er wel maar vadert niet. Ik kijk moedeloos naar de vader van mijn kinderen die geen vader is, hij kan daar misschien niets aan doen, ik ook niet.Het voelt als wandelen in een doolhof zonder uitgang.
Mijn collega,s vinden mij een leuke moeder, ik ga naar Walibi, trotseer de achtbanen, mijn dochter komt "helpen"op mijn werk, ik ga naar de zee met mijn dochter en zoon zodat ze kunnen kitesurfen, ik skeeler midden in de nacht met mijn dochter die af wil vallen (ik trouwens ook) . Ik geniet er ook nog van , mijn schuldgevoel draag ik mee, in mijn rugzak, ik zoek naar een plek om mijn rugzak achter te kunnen laten en weer spontaan mijzelf te kunnen zijn, een leuke moeder, zonder schuld gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten