Vandaag begon als een prima dag,Dylan is weer redelijk opgeknapt,hij hoest nog wel erg maar hij kwam pratende onze slaapkamer binnen,dat is een goed teken!!! Vanochtend was hij nog redelijk rustig maar toen zijn vriend vanmiddag kwam ging hij los!! Tess was nog op de boerderij en Stacy was wezen stappen en zou dus hoogst waarschijnlijk lang slapen.
De dag begon dus rustig,natuurlijk met koffie.Of het nou deze rust is die mij nekt of iets anders? Ik weet het niet! Gister voelde ik mij ook al niet blij.Stacy en ik gingen samen boodschappen doen,in de winkel trof ik een vader met zijn zoontje die bij ons op de kinder opvang komt,een heerlijk ventje!!! Even een praatje...
hoe is het etc, ach wat moet ik dan zeggen?? Dat blijft gewoon moeilijk,ik weet namelijk nog steeds zelf niet wat,waarom,hoe ik me voel.Wel weet ik dat ik hierna me ook nog heel verdrietig voelde,ik mis de kindjes van mn werk,ik mis mijn collega,s,toch ben ik niet meer op het werk geweest.Ik zou wel heel graag willen maar iets houd me ook heel erg tegen.Moet ik er gewoon doorheen?
De rest van de dag heb ik op de bank gezeten met mn zieke mannetje.Vanochtend leek het wel iets beter te gaan,ik kom nog steeds tot niets maar was niet meer zo down.
zou ik naar mn ouders gaan? dat had ik wel tegen mn broer gezegt, als snel was het drie uur en Tom ging even langs mn ouders en dan Tess ophalen.Ik ben dus niet meer gegaan,ik had geen zin en het is mijn moeder snel te druk.Vanavond heb ik nog even gebelt,mn vader neemt op we praten even,wat heb je gedaan,hoe is het met jou en met ma?Ma had een mindere dag maar beter dan gister,beter dan gister?? Toen ik gisteren belde vertelde mijn broer dat het redelijk goed ging. Goed naar omstandigheden dan waarschijnlijk....
'wil je je moeder even spreken?',ja natuurlijk wil ik dat wel. Nee,dat hoeft niet hoor ik mijn moeder zeggen,
AUW,dat doet pijn!!! Natuurlijk wil je mij spreken zeg ik nog,ik ben je kind!! dat kan ze niet weerstaan.Je zou toch komen?? Oke daar zat dus de pijnlijke plek.Helaas kan ik van afstand niet zien wanneer ze uit bed is en zich prettig genoeg voelt om mij te zien.Als we even gepraat hebben is alles weer oke.Voor haar,niet voor mij. Ik blijf het moeilijk vinden om in deze situatie het juiste te doen.Ik ben er ook,ik mag er zijn en ook voor mijzelf kiezen,toch wil ik er ook zijn voor mijn ouders.Tja,wat voor zinnigs kan ik hier nog op zeggen??
Ik weet het niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten