Vlinder

Vandaag een jaar geleden.

Toen ik s,ochtends binnen kwam hoorde ik je kreunen,gelukkig zou de dokter komen.
De dokter keek naar je,ik keek naar de dokter,de dokter aarzelt,ik geef ongevraagd antwoord,ze wil en kan niet meer!! De dokter aarzelt nog steeds,"dat moet je moeder zelf bepalen", is haar antwoord.
Ik kijk naar mijn moeder,"Wil en kun je niet meer???",nee,schud mijn moeder,verbeten kijk ik naar de dokter,"ze wil en kan niet meer"!!! " Dan ga ik het vlindertje bestellen', zegt de dokter en maakt aanstalten om naar beneden te gaan, "HALLO",ik schreeuw bijna maar wil niet teveel lawaai maken voor mijn moeder,"en wat gaat u NU doen"? Ze kan toch niet zo blijven liggen,dit is mens onterend,gelukkig krijgt ze pijnstillers. S,middags zal het vlindertje er zijn en kan het terminaal cederen beginnen.
Terwijl ik voor mijn eigen gezin de dingen regel belt mijn vader,San,het "spul"is er.
Snel ga ik naar het huis van mijn ouders.Mijn moeder lag nog steeds in haar eigen bed,dat wilde ze zo en wij respecteren dat,de huisarts en thuiszorg zorgen dat er een hoog/laag bed komt,dat moet.
Mijn vader en ik zijn verslagen,ze kan niet meer lopen en bewegen doet enorm pijn,we verzorgen haar zelf,dit kun je haar niet meer aan doen,van bed,op een tijdelijk bed en dan weer op een hoog/laag bed.
De dame van de thuiszorg gaat boven kijken,ze schrikt,deze vrouw is stervende.Hier krijgt menselijkheid de overhand en het vlindertje wordt geplaatst.Vanaf nu zal ik waken,ik wil het lijden niet zien,ik wil mijn moeder begeleiden naar de verlossing,weg van haar grootste verdriet en de enorme pijn.Eerst maakt ze veel geluid en is onrustig,ze ontspant steeds meer,zachtjes zing ik voor haar,het is zo stil in mij,ik weet niet waarom,ik ken ineens de woorden.Mijn vader komt nog even boven en hij maakt een grapje,"tijdens het eten piep je ertussen uit,hé,de regie in handen".
Hij gaat eten koken.Ik hoor hoe haar ademhaling veranderd,ze lacht,strekt haar armen uit,zachtjes zeg ik,"ga maar mama,het is oké". Ik roep mijn vader,hij hoort niets,ik ren naar beneden.Samen vliegen we de trap weer op,ze kijkt tevreden,haalt adem en blaast uit."ze is weg".

Verbaasd kijken we elkaar aan,ik ga naar beneden en laat mijn ouders alleen.
De lieve dame van de thuiszorg komt,ze kijkt bij mijn moeder en weet genoeg,de huisartsenpost wordt gebeld en er komt een dokter de dood vaststellen,een lieve man,hij praat rustig en luistert.
Ik was mijn moeder en kleed haar aan,daar gaat ze dan,nog eenmaal zie ik de remlichten van de auto aan en uit gaan, dag mam,mompel ik.

Langzaam voel ik de depressie bezit van mij nemen,het begon twee weken geleden.
Ook bij mijn vader zie ik het gebeuren.
Vandaag ging het ineens beter,vreemd.
Ik heb eerst geslapen,de buurvrouw en haar twee heerlijke kindjes kwamen me knuffelen,ik kreeg lieve kaartjes en sms jes.Mijn vriendin luisterde naar mijn verhaal,ik ging naar de camping,de vogels zongen voor mij en de zon scheen,het gemis en verdriet is enorm.
Mijn moeder stuurde een zonnestraal!