Feest?

Morgen is mijn vader jarig,hij wordt 67 jaar, twee jaar geleden zouden we groot feest hebben, dat ging niet door door het overlijden van mijn moeder. Toch was er veel bezoek. Nu twee jaar later komt er nog een handje vol mensen, dat zijn dan ook de mensen die er toe doen. ik vind het triest, beloftes aan mijn moeder, we blijven Ruurd trouw, ach zo werkt het dus niet! Mijn vader doet het niet veel, dat zegt hij en is misschien ook wel waar. Ik zie altijd op tegen deze dag, mijn broer is er, dat is fijn maar soms ook lastig, mijn broer leeft voor zichzelf, hij komt en verteld mijn vader dat hij voor de auto races komt , ik hoor dat en het raakt mij, mijn vader zal geen woord tegen mijn broer zeggen maar ik heb wrok. Mijn vader zijn buurvrouw is vandaag overleden, dat raakt hem diep. Hij belt of we de BBQ bij ons kunnen doen, anders vind hij het zo sneu voor de buurman, en gelijk heeft hij.Ik weet niet zo goed raad met mijn gevoel, wat brengt de dag?
Spanning bij mij en dus zal ik blij zijn als de dag over is!

Zo kan het ook!

Vrijdag ochtend om kwart over zeven zat Tess in de taxi naar school.
Tess was "gewoon"opgestaan, had gedoucht en gegeten, ze was leuk gekleed
en haar haar was geborsteld. Wow, als het weekend ook zo zou verlopen was dat een primeur!

Rond kwart voor negen vertrok ik met Dylan en Stacy op weg naar Utrecht.
Dylan ging naar een vriendin, Stacy en ik bleven in een hotel.
Nog maar net onderweg ontdekte ik dat ik mijn laptopje en agenda was vergeten,
hmm, omdat ik mij druk maak om de spullen van de kids vergeet ik mijn eigen.
Hiervan geleerd......laat de kids hun eigen zooi meenemen, dan kan ik ook mijn eigen mee nemen!

Ik heb maar twee keer de afslag gemist, iemand bemoeide zich met de tomtom en kletste door de tomtom heen. Gelukkig kun je Beusichem op meerdere manieren bereiken en bleef afstand en reistijd gelijk zodat we keurig volgens afspraak om elf uur arriveerden. Na een kopje koffie hebben we Dylan achter gelaten en zijn we richting Utrecht vertrokken.
Omdat het regende zijn we eerst bij IKEA gestopt, vervolgens door gereden naar het hotel om in te checken en verder met de bus naar het centrum. Stacy kon goed slagen, een nieuwe outfit, alleen schoenen ontbraken nog, uiteindelijk heb ik nog een trui gekocht, had ik toch nog iets.

Na een broodje zijn we naar de sauna vertrokken, het was heerlijk, wat een luxe om dan zo in bed te kunnen stappen.
De volgende ochtend na het ontbijt ging Stacy nog even slapen, ik heb met de deur open "buiten"gezeten.

Ondertussen mij afvragend hoe het Dylan zou vergaan, hij gaat eigenlijk nooit logeren en vind veel dingen spannend. Ik had steeds verwacht dat hij op het laatste moment af zou zeggen. Toch stoer en hoopgevend, dat hij wel is gegaan.
 Om twaalf uur hebben we uit gecheckt en zijn via IJsselstein naar ...... (ehhh) vertrokken, ook hier nog een spijkerbroek gescoord en Stacy haar zo gewenste schoenen.
Dylan en zijn logeer familie waren op het hockeyveld waar we elkaar zouden treffen.
We waren uitgenodigd voor het eten, gezellig!
Dit eten vond plaats in een pannenkoek huis, heerlijk en zo leuk.
Na een kop koffie vertrokken we terug naar Friesland.

Dylan had het erg leuk gehad, Femke haar vader lijkt de broer van Mister Bean, wat een leuke man!
Femke haar moeder, een lieve slimme vrouw, een "gewoon"gezin.
Ze hadden met elkaar een leuke tijd gehad..

In het pannenkoekhuis realiseerde ik mij ineens dat het zo eigenlijk hoort, ontspannen en plezierig.
Dit was wat ik mijn kinderen zo gun en waarvan ik mij dan realiseer dat ze het missen.
Deze vader ging met Dylan in mediamarkt kijken, hij vraagt dingen aan Dylan luistert, interesseert en respecteert. Ze lachen samen. Deze man liet mijn zoon in zijn waarde en maakte hem groot.

Op weg naar huis hoor ik Dylan dit benoemen, tussen de regels door, geen verwijt, gewoon een feit,
Lieve mooie bijzondere zoon, ik ben zo trots op je!!

Luizen leven

Eigenlijk vind ik dat stiekem, Tess heeft een luizen leven.
Er wordt vol liefde voor haar gezorgd, thuis, op boerderij kleurrijk en bij ût&thûs,
Tess is ook lief, mam,wil je met me knuffelen? Ik vind je lief! Ik hoor het met heel veel regelmaat.

Nu kwam daar nog iets bij, een luis op een zeer hoofd.
Gatver! luizen, Tess had luizen.
( gelukkig) was Tess bij ût&thûs, Janny heeft met veel geduld Tess ontluist.
En dat is een klus!! Niet alleen om de luizen uit haar haren te krijgen maar
ook omdat haren kammen héél erg vind, bij Tess doet dat zeer.

Omdat ik het niet heb hoeven doen vind Tess mij nog steeds lief.
Natuurlijk heb ik als brave moeder, boerderij kleurrijk en school
ingelicht, zonder schaamte trouwens, dat zou misplaatst zijn want
Tess stapt binnen en roept, "ik heb luizen!", alsof ze de loterij gewonnen heeft.

Vandaag kreeg ik een reactie van Tess haar juf, hmm,lekker op tijd,
bedenkende dat Tess al een luizenleger bezat na een week.
Haar reactie verbaasde mij:   Wat vervelend van die luizen. Hier op school wordt er op woensdag na de vakantie gecontroleerd en dit jaar nog geen luizen gehad.
WOW!!! Ja, héél vervelend van die luizen, gelukkig wordt er over TWEE WEKEN,
gecontroleerd!!!!!!!!!  Hopen dat ze de school dan nog niet over genomen hebben, wat een
briljant beleid!!!  Leve de luis, hoera,hoera,hoera!

Ach, laat ik mij niet opwinden, Tess is luisvrij en ik ben een ervaring rijker!

Kon niet missen

Zaterdag werd ik wakker, op zich is wakker worden al prettig,het was een tijdstip  waarop ik op andere dagen al wakker gerammeld zou zijn door de wekker, de zon scheen en het eerste wat ik dacht was, ik heb geen plannen, ik hoef niets!! Natuurlijk.de boodschappen, de was en andere dingen die vallen onder "noodzakelijk"kwaad. Lekker buiten aan de koffie, boodschappen, een broodje, samen met Inge de honden uitlaten, oke, even een tegenvaller dat Lea een toeval kreeg maar engel Renee haalde haar op met de auto en bracht haar thuis. S, middags nog even naar het tuin centrum. Vanaf daar viel mijn relaxte koffie in de tuin in het water, mistte ik mijn vader die langs kwam ennn voelde ik mij niet meer zo heel fit.
ik werd geveld door buikgriep, blehh! Gelukkig stelde Dylan niet veel eisen, was Tess uit logeren en Tom naar basketbal. Een nachtje bank en wc, het is weer eens iets anders. De volgende ochtend belde de logeer opvang dat Tess luizen had, gelukkig hoefde ik haar niet te halen, ze werd al ontluist (oh, heerlijk)
Een dag bijtanken. Gelukkig was de volgende nacht beter, duurt buikgriep meestal "maar"vierentwintig uur,
en heb ik goed geslapen. Vandaag hoefde ik maar een paar uurtjes te werken en dat lukte.
Ik ben in ieder geval goed uitgerust en vast wel een paar gram lichter!

Boeten

Ik ben door mijn baas op het matje geroepen, iemand moet boeten!
We zitten op een zinkend schip, malaise die crisis heet, iemand moet boeten!
Het personeel wordt opgestookt, er wordt gelogen en bedrogen, iemand moet boeten!
Helaas, niemand pakt het boetekleed, hoe nu?

Het prachtige bedrijf waar ik werk, waar fantastische mensen werken, mensen die houden van hun werk en vechten voor het behoud van het bedrijf, die respect verdienen, die geen vrije dagen op mogen nemen, die hun vakantie geld verspreid krijgen, dat bedrijf heeft het zwaar.

Onze directeur heeft het zwaar.
Maandag mocht ik op kantoor komen, iemand heeft schuld, het personeel wil niet op kantoor komen, durft, niet op kantoor te komen.
Ik begreep maar niet waar het verhaal over ging, mijn opleiding, dingen die zijn gebeurt, teveel samen gedeeld, liegen en bedriegen. Waar mijn herinneringen positief zijn, is dat niet wat wij delen.
Mijn kracht ligt op de werkvloer, ik houd van mensen.
Ik wordt verdacht van verraad ! Opstoken van personeel !

Dat deze volwassen mensen een eigen mening hebben,eigen keuzes maken is niet aan de orde,
iemand moet boeten!
Die iemand ben ik!

Ik heb mijzelf nog nooit zo gezien, of bedacht dat ik zo ben, mijn collega,s en vrienden ook niet, gelukkig.
Volgens mij moet ik ontslagen worden, overboord gegooid en gekielhaald, opgevreten door de haaien, het is een schande!

Ik ben benieuwd hoe het verhaal verder zal gaan, morgen mag ik weer werken,met mijn fijne collega,s en lieve kindjes. Ik ben niet bang, ik heb geslapen en nagedacht, ik ben wie ik ben en dat is prima.
Ik lieg niet en bedrieg niet, ik ken de waarheid. Ik ben ook niet boos, mijn baas is boos en dat is jammer, dat creëert wrok.Niemand hoeft te boeten, communiceren,luisteren,delen,accepteren, samen strijden, mocht dat niet lukken dan gaan we met zijn allen naar..........de haaien!

Kind zijn.

Een poosje terug zat Stacy achter mij op de grond, ze bekeek foto boeken van haar jonge jaren.
Wat zou ik deze tijd graag nog eens doen,zei,Stacy. Ja, ik ook!
Van het vele voorbereiden, de slapeloze nachten met een onrustige Tess, de spannende momenten als er on- verwachte dingen gebeurden, zijn geen foto,s, ze zijn er dan dus ook niet. Het was leuk! Dat was het!

Opeens waren de kids groot, we hebben in de jaren van Dylan zijn ziekte veel leuke dingen gedaan, heel leuke dingen, ook daar zijn foto,s van. We lachen, de kinderen lachen en ik weet dat we genoten hebben.
Het voelt anders als ik terug kijk. Dit kan ik ook niet uitleggen, misschien dat mensen die dit mee hebben gemaakt hetzelfde ervaren maar dat weet ik niet. De lading is anders. Niet meer of minder maar anders.

Mijn puber jaren vond ik lastig, ik weet dat ik het niet zo heel leuk vond en dat ik ook de weg wel en beetje kwijt raakte. Waar moest ik aan voldoen ?, wat wilde iedereen van mij?
Uiteindelijk ging ik naar America, als ik het dan toch zelf moest uitzoeken, dan wilde ik dat alleen doen!
Mijn kindertijd was voorbij.

Door Stacy haar opmerking ging ik nadenken. Wanneer is "kind zijn", voorbij?

Op mijn werk ben ik dagelijks bij kinderen, ik geniet enorm van ze.
Kinderen, bewonderen en verwonderen, ze kijken, vragen, praten en lachen, ze zijn boos, stampvoeten en huilen, als ze moe zijn gaan ze slapen. Ze zijn wie ze zijn, dat mag, ik vind dat dat moet.
Zijn wie je bent.

Bij kinderen kun je het kind in jezelf weer tegen komen, we zingen luidkeels sinterklaas liedjes in de zomer, gras verven we rose en paars en blauw, we kliederen en knoeien, we lachen zomaar heel luid.
We blazen bellen in de roocevice, eten plakjes worst van het brood en doen er dan hagelslag op.
We stampen in de plassen zodat de modder ons om de oren vliegt.

Daar wordt ik blij van! Ik kijk vol bewondering en verwonder mij. Als de kinderen lachen, moet ik wel mee lachen, als ik een kind mag troosten slaat het de armpjes om mij heen, heel vaak zegt een kind, ik vind jou lief, zomaar. Ik hoef er alleen maar te zijn, te kijken,te luisteren,te lachen,te praten en te troosten.
Ik hoef niets te vinden,niets te denken, er zijn is genoeg. Er is één eis, puur en eerlijk, kinderen houd je niet voor de gek!

Ik mis het kind in mij! Ik mis het kind in de mensen die mij lief zijn.

Het kind in je is er altijd, soms is het verstopt achter de dingen van alle dag.
Mijn kind is verstopt en ik ben op zoek, ik wil lachen met de mensen om mij heen.
Vaak lach ik op mijn werk met mijn collega,s, we kijken op dezelfde manier naar de kinderen en genieten.

Mijn kinderen zijn nu pubers, Dylan begint net, we genieten van kleine dingen, we lachen om kleine grappen, zijn en mijn kind zijn geen vrienden, we begrijpen elkaar nog niet.
Tess is puber in leeftijd, kind in ontwikkeling. Puber hormonen zijn bijzondere dingen, ze werken met jaren niet met ontwikkeling. Tess bewonderd en verwonderd, zegt wat ze denkt, Tess is eerlijk en puur.
Tess brengt het kind in mij naar boven.
Stacy is de puber tijd bijna voorbij, het kind in ons had een tweeling kunnen zijn, we verven onze eigen kleuren. Op dit moment is ook Stacy het kind in haar kwijt, wat wordt er van haar verwacht?

Nu ik al een poosje heb nagedacht over het kind zijn heb ik ook bedacht dat niet ieder individu hetzelfde soort kind in zich heeft, mijn kind herinnert zich een leuke jeugd, veel vrijheid. Ik hoop dat mijn kids zich hierin ook herkennen en dit later terug kunnen vinden. Met mijn vriendinnen kan ik ook lachen als een kind, ons plezier heeft geen inhoud, gewoon plezier, misschien zelfs een ergernis voor anderen, mensen die een ander kind in zich dragen. Om mij heen kijkend, herken ik gelijk gestemden, ik herken het kind.

Sommige mensen zullen het kind zijn nooit zijn ontgroeid, ze zijn "groot" geworden maar kind gebleven.
Hier ga ik over nadenken, het lijkt mij ook niet prettig om "volwassen" genoemd te worden terwijl je volwassen "ik" nooit is gegroeid. Gossie, wat heb ik nu weer teweeg gebracht?

Terug lezen

Soms lees ik even terug op mijn blog, gewoon omdat ik denk, wat schreef ik toen?
Nu las ik "Thuis", ik moest huilen, ik herken de situatie direct en hoe treffend, dit blog was van 2011,nu op dit moment in 2013, is het weer precies zo,n moment.
Alles herhaalt zich,ik ben mij daar zo bewust van, moeilijke momenten wisselen af met prachtige bijzondere momenten.
Ik vind dit een moeilijk moment, maar vandaag was een mooie dag.
Carpe Diem, pluk de dag! Vandaag heb ik dat gedaan, koffie bij mijn vriendin monde uit in gezellig winkelen,een lekker broodje,een blije zoon (kreeg ook een lekker broodje) een rustige middag in de zon, met loge Rocky,die van zijn baasje langer mocht blijven omdat ik nog een vrije dag heb en zo van hem geniet!

   

Stacy kwam eten en ik heb vanavond koffie gedronken bij mijn vader.
Wat wel veranderd is, ik ben mij meer bewust van de "situaties", ik kies dus bewust voor de mooie momenten op de dag en de dingen waar ik blij van wordt.
Eigenlijk zijn dat ook maar eenvoudige dingen, een kop koffie in de zon, de honden en kat aan mijn voeten en rocky op mijn knie. Eigenlijk is het leven toch betrekkelijk eenvoudig, toch?

(mijn dochter heeft 5 keer gebeld, de telefoon niet gehoord, wel heb ik een lief berichtje gestuurd, dat ik van haar houd, dat ze morgen lekker vrij is en dat ik blij ben haar vrijdag weer te zien)
Eenvoudig.

Autisme is on(be)grijpbaar

Vrijdag middag kreeg ik het koud,heel koud,warm,weer koud,ohoh, ziek kan echt niet!
Van huis uit was ziek zijn niet acceptabel, ik heb mijzelf dat ook altijd opgelegd, ziek zijn kan en mag niet.
Dat is knap lastig, je miserabel voelen en zelf vinden dat alles toch door moet gaan.
Vrijdag, Tess en Dylan wilden wel kibbeling,gelukkig kun je dat kant en klaar halen bij de visboer,daarna maar vroeg naar bed, zaterdag rustig aan, de was....rusten, omrommelen....rusten,zo de dag wat door, Tess ging met Tom naar basketbal, dat scheelt voornamelijk veel moeten praten. S,avond wilde Dylan naar de bioscoop met vrienden, dat lukte prima, even met hem erheen lopen en weer terug leverde zweet op en een dikke dip. Ik wilde mijn oudste kind ook nog even zien, of ik kwam eten?? Nah,nee, ach,ik wilde haar niet teleurstellen dus nam ik haar mee naar sub way, volgende keer eten we weer samen. Ze at haar broodje met smaak, heerlijk,wat is ze lief,stoer en dapper! Thuis dook ik op de bank, gatver wat een ellende. Nog voordat mijn ogen dichtvielen ging de telefoon. De film was afgelopen,de mannetjes gingen nog even snacken bij subway, of ik ze kon halen. Nee, eigenlijk ging dat niet meer. Tom nam zijn telefoon niet op maar belde wel snel terug, helaas" hij zat in de rust", dan zat er niets anders op, op weg naar Leeuwarden!

Omdat Tess toch niet thuis was heb ik op haar bed geslapen. Zo kon ik een lampje aanlaten en in en uit bed mocht dat nodig zijn zonder iemand (Tom) tot last te zijn.
Hoe on(be)grijpbaar is autisme?? Tom was boos, "slapen we vanaf nu dus niet meer bij elkaar???",
als mijn ogen spiraaltjes hadden dan waren ze uit hun kas gevallen en er weer in gesprongen.
Ik heb de hele dag nagedacht hoe het zit, ik weet het niet,waarschijnlijk zal ik het nooit weten.
Morgen een nieuwe,hopelijk fitte dag.


 

Ziende blind

Tess heeft Stacy haar kamer gekregen, deze is lekker groot en zo heeft Tess ruimte om op de WI te spelen,
ze danst heerlijk,zo heeft ze ook nog wat beweging!
Tess haar kamer was nu "over", haha echt niet! Ik heb mijn buro en kast boven in deze kamer gezet, nu heb ik een eigen plek. het is genieten! De kamer is nog roze en ineens vind ik roze niet meer erg, maar heerlijk ontspannen. Ik heb Tom gevraagd te helpen met tillen, stom verbaasd was zijn vraag,"wil je niet bij mij zitten", NEE, dat wil ik niet! Ik heb behoefte aan een rustige opgeruimde plek om te werken,naar muziek te luisteren en met mijn voeten op het buro en koffie binnen hand bereik na te denken!
Dat heb ik niet gezegd, het kantoor waar ik zat was Tom zijn plek, heel vaak heeft hij gemopperd dat het zijn plek was, en ja, daar waar ik ben zijn vaak ook kinderen en beesten. Ik wil rust,plezier en ontspanning,met kinderen en beesten! Hoe kun je nou samen leven en wonen en blind zijn voor de ander?
heet dat dan ziende blind?  Daar ga ik maar van uit, ik weet dat als Tom eraan gewend is hij tegen anderen zal zeggen dat hij behoefte had aan rust, zo is het!

De paasdagen verlopen fantastisch, Stacy is thuis en dat is genieten! De eerste ochtend had Tom even een aanval, dat kostte een deur maar toen die er eenmaal uit was en Tom op zijn kantoor zat hebben we heerlijk ontbeten. Daarna verliep alles soepeltjes en heb ik in ieder geval genoten.
Gisteravond hebben we met elkaar gegourmet, altijd leuk en lekker, zeker handig met autisten en adhd-ers,je kunt gewoon eens even opstaan en gek doen, ook de honden waren aanwezig, onze buurhond deed gezellig mee en met z,n drieën lagen ze onder de tafel, voor mij het ultieme genot!
S,avond gezellig voor de tv. Het was jammer dat mijn vader er niet was.Stacy heeft hem gebeld en gezegd dat we hem erg missen, vanavond komt hij dan toch!
Ook checkte hij nog even in op skype, hij is eenzaam, daarom moet hij juist komen! Ik heb speciaal slagroom gehaald (voor de irish koffie)

Vanochten een luie start, lekker ontbijt en kopje koffie buiten in de zon, nog even heb ik luid gezongen, ik wil een vent die voor mij zorgt!!! Vervolgens heb ik hard gelachen, heerlijk in de zon met twee honden en een kat aan mijn voeten, ik ga toch ouder worden dan ik steeds gewenst had!
Tess kijkt nu tv, Dylan gamed, Stacy zit bij mij en kijkt foto,s, zo mooi kan het leven zijn!
oh, en Tom zaagt hout, paas maandag!