Vrijdag middag kreeg ik het koud,heel koud,warm,weer koud,ohoh, ziek kan echt niet!
Van huis uit was ziek zijn niet acceptabel, ik heb mijzelf dat ook altijd opgelegd, ziek zijn kan en mag niet.
Dat is knap lastig, je miserabel voelen en zelf vinden dat alles toch door moet gaan.
Vrijdag, Tess en Dylan wilden wel kibbeling,gelukkig kun je dat kant en klaar halen bij de visboer,daarna maar vroeg naar bed, zaterdag rustig aan, de was....rusten, omrommelen....rusten,zo de dag wat door, Tess ging met Tom naar basketbal, dat scheelt voornamelijk veel moeten praten. S,avond wilde Dylan naar de bioscoop met vrienden, dat lukte prima, even met hem erheen lopen en weer terug leverde zweet op en een dikke dip. Ik wilde mijn oudste kind ook nog even zien, of ik kwam eten?? Nah,nee, ach,ik wilde haar niet teleurstellen dus nam ik haar mee naar sub way, volgende keer eten we weer samen. Ze at haar broodje met smaak, heerlijk,wat is ze lief,stoer en dapper! Thuis dook ik op de bank, gatver wat een ellende. Nog voordat mijn ogen dichtvielen ging de telefoon. De film was afgelopen,de mannetjes gingen nog even snacken bij subway, of ik ze kon halen. Nee, eigenlijk ging dat niet meer. Tom nam zijn telefoon niet op maar belde wel snel terug, helaas" hij zat in de rust", dan zat er niets anders op, op weg naar Leeuwarden!
Omdat Tess toch niet thuis was heb ik op haar bed geslapen. Zo kon ik een lampje aanlaten en in en uit bed mocht dat nodig zijn zonder iemand (Tom) tot last te zijn.
Hoe on(be)grijpbaar is autisme?? Tom was boos, "slapen we vanaf nu dus niet meer bij elkaar???",
als mijn ogen spiraaltjes hadden dan waren ze uit hun kas gevallen en er weer in gesprongen.
Ik heb de hele dag nagedacht hoe het zit, ik weet het niet,waarschijnlijk zal ik het nooit weten.
Morgen een nieuwe,hopelijk fitte dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten