Kind zijn.

Een poosje terug zat Stacy achter mij op de grond, ze bekeek foto boeken van haar jonge jaren.
Wat zou ik deze tijd graag nog eens doen,zei,Stacy. Ja, ik ook!
Van het vele voorbereiden, de slapeloze nachten met een onrustige Tess, de spannende momenten als er on- verwachte dingen gebeurden, zijn geen foto,s, ze zijn er dan dus ook niet. Het was leuk! Dat was het!

Opeens waren de kids groot, we hebben in de jaren van Dylan zijn ziekte veel leuke dingen gedaan, heel leuke dingen, ook daar zijn foto,s van. We lachen, de kinderen lachen en ik weet dat we genoten hebben.
Het voelt anders als ik terug kijk. Dit kan ik ook niet uitleggen, misschien dat mensen die dit mee hebben gemaakt hetzelfde ervaren maar dat weet ik niet. De lading is anders. Niet meer of minder maar anders.

Mijn puber jaren vond ik lastig, ik weet dat ik het niet zo heel leuk vond en dat ik ook de weg wel en beetje kwijt raakte. Waar moest ik aan voldoen ?, wat wilde iedereen van mij?
Uiteindelijk ging ik naar America, als ik het dan toch zelf moest uitzoeken, dan wilde ik dat alleen doen!
Mijn kindertijd was voorbij.

Door Stacy haar opmerking ging ik nadenken. Wanneer is "kind zijn", voorbij?

Op mijn werk ben ik dagelijks bij kinderen, ik geniet enorm van ze.
Kinderen, bewonderen en verwonderen, ze kijken, vragen, praten en lachen, ze zijn boos, stampvoeten en huilen, als ze moe zijn gaan ze slapen. Ze zijn wie ze zijn, dat mag, ik vind dat dat moet.
Zijn wie je bent.

Bij kinderen kun je het kind in jezelf weer tegen komen, we zingen luidkeels sinterklaas liedjes in de zomer, gras verven we rose en paars en blauw, we kliederen en knoeien, we lachen zomaar heel luid.
We blazen bellen in de roocevice, eten plakjes worst van het brood en doen er dan hagelslag op.
We stampen in de plassen zodat de modder ons om de oren vliegt.

Daar wordt ik blij van! Ik kijk vol bewondering en verwonder mij. Als de kinderen lachen, moet ik wel mee lachen, als ik een kind mag troosten slaat het de armpjes om mij heen, heel vaak zegt een kind, ik vind jou lief, zomaar. Ik hoef er alleen maar te zijn, te kijken,te luisteren,te lachen,te praten en te troosten.
Ik hoef niets te vinden,niets te denken, er zijn is genoeg. Er is één eis, puur en eerlijk, kinderen houd je niet voor de gek!

Ik mis het kind in mij! Ik mis het kind in de mensen die mij lief zijn.

Het kind in je is er altijd, soms is het verstopt achter de dingen van alle dag.
Mijn kind is verstopt en ik ben op zoek, ik wil lachen met de mensen om mij heen.
Vaak lach ik op mijn werk met mijn collega,s, we kijken op dezelfde manier naar de kinderen en genieten.

Mijn kinderen zijn nu pubers, Dylan begint net, we genieten van kleine dingen, we lachen om kleine grappen, zijn en mijn kind zijn geen vrienden, we begrijpen elkaar nog niet.
Tess is puber in leeftijd, kind in ontwikkeling. Puber hormonen zijn bijzondere dingen, ze werken met jaren niet met ontwikkeling. Tess bewonderd en verwonderd, zegt wat ze denkt, Tess is eerlijk en puur.
Tess brengt het kind in mij naar boven.
Stacy is de puber tijd bijna voorbij, het kind in ons had een tweeling kunnen zijn, we verven onze eigen kleuren. Op dit moment is ook Stacy het kind in haar kwijt, wat wordt er van haar verwacht?

Nu ik al een poosje heb nagedacht over het kind zijn heb ik ook bedacht dat niet ieder individu hetzelfde soort kind in zich heeft, mijn kind herinnert zich een leuke jeugd, veel vrijheid. Ik hoop dat mijn kids zich hierin ook herkennen en dit later terug kunnen vinden. Met mijn vriendinnen kan ik ook lachen als een kind, ons plezier heeft geen inhoud, gewoon plezier, misschien zelfs een ergernis voor anderen, mensen die een ander kind in zich dragen. Om mij heen kijkend, herken ik gelijk gestemden, ik herken het kind.

Sommige mensen zullen het kind zijn nooit zijn ontgroeid, ze zijn "groot" geworden maar kind gebleven.
Hier ga ik over nadenken, het lijkt mij ook niet prettig om "volwassen" genoemd te worden terwijl je volwassen "ik" nooit is gegroeid. Gossie, wat heb ik nu weer teweeg gebracht?