Schrijnend

Ik ben boos, boos en teleurgesteld.
Tess is verhuisd,naar Leeuwarden,het is prachtig geworden,een thuis voor Tess.

Het heeft veel energie,spierballen en denkwerk gekost, veel hulp en eigenlijk nog wel veel meer.
Nu is het bijna klaar, het plekje is bijna klaar, nog wat plintjes, een gordijntje hier en daar, een beetje aankleding, organisatorisch moet er nog wel wat geregeld worden, zorgcontracten, zorgaanbieders, zorg rondom zorg. Wie doet wat wanneer en vooral wie gaat dat betalen???

To the point!!!!
Tess heeft met veel strijd een intramurale plek, hier hebben we hard voor moeten vechten. Het betekend dat wonen en zorg uit het PGB betaald worden, ik wordt er blij van maar de stichting die de zorg regelt zeker niet. Zij betalen nu ook de huur en dat willen ze (natuurlijk) niet. Intramuraal is er dan ook bijna niet meer en Tess heeft geluk dat er iemand voor haar op kwam die wist van deze plek en ze kon bemachtigen.

Nu moet er een contract getekend worden, drie contracten verder (fout na fout, notabene ingangs datum 2019!!) komt er een aparte bijlage, als Tess 23 wordt zien we af van de intramurale plek!!!!
Ja, lekkere lotje, dus niet!!!

En nu ben ik boos, boos en teleugesteld.
Het argument??  Intramuraal is voor schrijnende gevallen.

Wat is dan een schrijnend geval? Ik denk dat intramuraal dan opnieuw ingevoerd moet worden, een groot deel van Nederland bestaat uit schrijnende gevallen. Oh nee, dat is mijn oordeel, dat mag natuurlijk niet. Maar ach, vrijheid van meningsuiting. Ja, het mag wel.

Gaat schrijnend over geld???
Voor deze mensen waarschijnlijk wel, ze hebben vast genoeg (genoeg? wat is genoeg?)
Als je zoals Tess zuinig leeft wordt je niet schrijnend, over houd het ook niet.
Conclusie, niet zuinig leven!!!

Wat ik schrijnend vind is het eenzame leven dat Tess leid,geen familie, geen vrienden, geen bezoek, geen doel, baan, toekomst, liefde, plezier wat sociale contacten met zich mee brengt.

Ik huur mensen om met Tess een spelletje te doen, met haar en Lea te wandelen, om bij haar thee te drinken, even de stad in, alle voor ons zo normale dingen kan Tess niet alleen, niemand staat zomaar klaar, dat vind ik schrijnend!!

Dus, jonge dame waar ik woensdag een gesprek mee heb, wapen je!!!!

Rolling

Een donderwolk boven je hoofd, Ja coach, je hebt gelijk.
Dat basketballen is mijn uitlaatklep, daat moet ik plezier aan beleven.
Dat was ook zo. Was. Allemaal leuke lieve mensen doen eraan mee,
ik krijg de laatste tijd, en ook al vaker een kriebel in mijn buik tijdens trainen.
We doen allemaal leuk tegen elkaar en toch kruipt er ook een addertje rond.
Een haantjes ding, er wordt ook openlijk "afgezeikt", niet eens bij mij en toch
heb ik er last van. Ik train lekker en ga voluit, daar is de coach het niet mee eens.
Ai, nu wordt het jammer, moet ik daar iets mee? Praten, zegt de trainer, NEE!!
IK WIL NIET  PRATEN!! Op school zijn we erg bezig met reflecteren, waar komt gedrag/gedachten/reactie vandaan? Praten, wekt gelijk wrevel op, dan denk ik aan de buurman. Ook was ik verleden jaar bij de gesprekken, blablabla en we gaan op oude voet verder.
Ik heb weer nagedacht, het is mijn dingetje en dat wil ik zo laten, ik zal iets doen aan de donderwolk want ik wil vooral anderen niet tot last zijn (uit mijn jeugd)
Vanmiddag gaan we weer los, met de bus naar Almelo (of zo) ik heb er zin in!!
Aanmoedigen, misschien en paar minuten spelen, eten en vooral genieten.
Oh,buurman, ik denk dat de hond zal blaffen, mijn puber zal vloeken tijdens het gamen dus misschien kun je beter ergens heen gaan, een vriendin zoeken ofzo, of pokemons vangen of naar het strand,
succes en weet je praten lost hier niets op!! En trouwens, in mijn jeugd heb ik geleerd braaf te zijn dus er hangen geen tien knijpers op het balkon.
Volgens mij heb ik een frustratiewolk, ik moet vooral leuke dingen doen en lekker eten!!

Toedeliedokie!!

The future is Orange

Ik raak hem kwijt, mijn mooie dappere stoere zoon.
Drie weken is hij al niet naar school geweest. Ik weet dat, toch mopper ik niet, ik scheld niet en wijs hem niet terecht.Ik wil hem zo graag helpen, zijn leven op de rails. ooit reed hij in de trein die kanker heet, daar is ie uit gestapt. Daarna volgden er vele trein ritten, allemaal tot een station, zonder zichtbare schade. De onderliggende schade is groot ( dat denk ik) Als deze onbekende schade niet wordt opgespoord en hersteld gaat er iets stuk, alle symptomen zijn er.

Ik heb de trein gevolgd, ben ingestapt en weer uit, ik heb op het spoor gelopen, ik heb gepraat, gesmeekt en geschreeuwd.Ik heb gejankt en gebeden, hoor mij!! Ik heb geen stem meer.
Er wordt ja geknikt en gezegd, dan gaat de deur weer dicht. we zijn weer vergeten.

The future is orange, tussen groen en rood. Het is niet te laat, nog niet.
Lieve zoon, laat je helpen, Stomme maatschappij, HELP mijn zoon!!
He is somebody,s child, he is my child!

Echt???

Vandaag was ik met Tess in de stad. De schoenen met lichtjes waren stuk,Tess heeft er toch zo,n zes weken plezier van gehad.Er ware lampjes stuk en dus pakt Tess de schoenen in de doos, bon erbij en we gaan haar geld terug halen. Op de vraag of ze naar andere schoenen wil kijken zegt Tess,"nee, ik koop wel nieuwe in de stad'. Wel eerlijk, heel eerlijk. Voor de schoenen zijn we geslaagd, twee paar zelfs!

Lopend in de stad luister ik andere mensen hun verhalen af, heerlijk, luid en duidelijk wordt er van alles gezegd. Een mevrouw, mijns inziens (nee, ik oordeel niet) niet erg hoog opgeleid, praat erg luid en in een aardig dialect. , wat zou ze te vertellen hebben?
K,he oek een boek kocht. Verrast kijk ik op, zooooo, een boek. Ik ga iets langzamer lopen, ik wordt heel nieuwsgierig, nog nieuwsgieriger. Dan komt het ...................................................
DE DONALD DUCK!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  Gatver wat kan het leven toch grappig zijn.

Kattengrit

Mijn hoofd is op hol, ik kan geen reden bedenken, school, alle kids thuis.
Het maakt ook niet uit, mijn hersenen draaien overuren, het is niet eens zinvol.
Moet ik het RDW aanvechten over een onterechte boete, zal ik een laptop bestellen,
ik moet nog boeken bestellen en het huis poetsen. De auto door de carwash.
Ik wandel met de honden en maal rustig verder. Net als ik "rustig"koffie wil drinken komt Tess
uit bed. Haar ontplofte krullen vallen direct op. Het vragenvuur begint, gaan we naar de stad,de AH,
welke kindjes zijn er maandag op je werk, hoe gaat het met het konijntje, wat waren de buren luid en de hond blafte, ben je naar het park geweest, trouwens we hebben geen kattengrit gehaald voor de kooi van rocky. Eerst maar naar de Lidl, Stacy had bedacht te komen lunchen en dus waren er broodjes nodig. Tess komt mee, met ontplofte krullen. Gelukkig heeft Tess geen last van onrust in haar hoofd, gewoon to the point, broodjes en kattengrit. Terwijl we terug lopen maal ik verder, Tess praat gewoon verder, ik hoor alleen blablabla, Opeens bedenk ik dat ik het grit best zwaar vind, er gaat een lampje branden en ik kijk naar het gewicht op het pak, 10 kilo, wow, 10 kilo. Terwijl ik verder loop en sjouw bedenk ik dat 10 kilo best veel is, sinds de scheiding ben ik dat en nog ietsje afgevallen.Niks mis mee, ik kan het missen. De plaatjes in mijn hoofd voegen tien kilo grit toe aan mijn lijf. Dat geeft pas cellulitis, Ik lach en vind mijzelf weer erg grappig, In mijn hoofd hoor ik mijn moeder haar stem, bescheidenheid siert de mens, ik steek mijn tong uit, de therapeut zegt, kijk in de spiegel en zeg iedere dag dat je oké bent. Dan hoor ik Tess zeggen, "waarom steek jij je tong uit?",
op mijn antwoord, "dat was mijn andere ik", zegt Tess, "geeft niks", kijk, dat is de waarheid!!!
Omdat we toch al vrolijk zijn gaan we met zijn allen, inclusief honden door de carwash, met de radio op twintig!

Bewindvoering en speciale mensen

Ik ben bewindvoerder, een stoer woord, ik ben meer voor mijn kind dan moeder.
Twee weken geleden ontdekte ik door een brief dat bewindvoerder meer met zich mee brengt dan stoer.
Ik moet verantwoorden!!!!!!! Daar had ik iets te ligt over gedacht of nog erger ik heb niet gedacht.
Ik had dus moeten boekhouden, iets wat ik ooit nog graag wilde leren, maar ja.
Ik ben begonnen met kijken, opschrijven en rekenen, dat kan ik dan weer best wel, helaas, ik niet op niveau bewindvoerder.Ik kan goed nadenken maar in een bijna blinde paniek ( het had bij de officier van justitie moeten zijn op 1 augustus) komt er niets goeds van.

Vandaag kreeg ik een app, een leuke,Ingmar wilde wel op terras, eindelijk zomer, ik wil ook op terras.
Ingmar moest ook nog eten, toevallig moest ik dat ook nog. Stacy sloot ook aan en het was gezellig.
Met Ingmar ging ik ook nog even op een ander terras, en zo kwam het ter sprake, de bewindvoering.
Bij het woord rekenen, cijfertjes, boekhouden lichten Ingmar zijn ogen op, zijn vak gebied!!!
Bij mij lichte ook iets op!!!! oplossing???? De volgende stop was achter mijn computer, lieve rustige slimme Ingmar denkt in oplossingen, hij kijkt zoekt typt en opent bestanden waar ik het bestaan niet van weet. Twee mailtjes richting zijn e mail verder is de oplossing dichterbij dan ik ook maar durfde dromen. Het komt goed!!  Weer iets geleerd, een dag niet geleerd is een dag niet geleefd ? Volgens mij is het spreekwoord anders maar ik ben het met deze eens. Wow, het was een mooie dag,

Still Alive

Ik leef nog! Al moet ik toegeven dat er in het afgelopen jaar menig keer geweest is dat ik het liever anders had. Tuurlijk is het leven ook leuk en gezellig. Soms vind ik het ook een ontbering, soms ook wel meer dan soms. Life goes on, ook als je soms anders wenst.
Het eerste jaar na scheiding is voorbij,eens zei iemand dat het oppakken van je leven na de scheiding twee jaar duurt, oke dan ben ik op de helft.
Het niet meer samen wonen met iemand waar je toch niet op kunt leunen, of erger, bevalt super, klein detail, ik kan die iemand ook niet meer de schuld geven van het gevoel van eenzaamheid. Liever alleen en eenzaam dan samen en toch alleen. De buurman beneden is nog een vervelende bijkomstigheid, ik denk dan maar, zijn leven is mistroostiger dan de mijne!!
 Ondertussen zoek ik rustig naar een ander onderkomen, ik verhuis alleen als het echt beter is dan dit.

De vader (va·der (de; m; meervoud: vaders) zie 1vaderen
1man die een of meer kinderen heeft.
Wat de Dikke van Dale zegt klopt, (ik heb een ander beeld bij vader) de vader van mijn kinderenwas afgelopen jaar niet echt een vader zoals dat bij mijn beeld hoort.Een man die er is voor zijn kinderen, die meer van hen houd dan van zichzelf en altijd voor ze klaar staat.Niet een man die boos op ze is, ze de sleutels in laat leveren en negeert in moeilijke en mooie tijden.Eigenlijk doet hij nog meer lelijke dingen maar dat mag ik niet zeggen.
Eigenlijk vraag ik mij af wat de Dikke van Dale van moeder vindt maar ben ik bang dat ie zegt," vrouw die kinderen gebaard heeft.Ik zie mijzelf toch meer dan dat. Ik zal wat ik vind maar niet opnoemen, iedere moeder weet dat van zichzelf en je moet de man niet voor het hoofd stoten.
moe·der (de; v; meervoud: moeders)1vrouw die één of meer kinderen heeft.
Ai, nu heb ik het toch gedaan.De Dikke van Dale is STOM!!!
Mijn dappere zoon krijgt het flink voor zijn kiezen, hij is ook nog puber, hij is boos!! en ik denk, ben bang, meer dan dat, Hij is zo gesloten als een oester, geen zinnig woord komt eruit.Het is niet dat hij heel stil is hoor, hij is als hij praat erg luid. Ik begrijp niets van hem en kan hem dus ook niet helpen. Gelukkig heeft hij goede menden om zich heen en heeft hij zich ondertussen omringt met goede vrienden.

Ondertussen vecht ik maar lekker verder,Ik laat het hier even bij voor nu, meer blogs volgen,mijn hoofd stroomt over. 

Acceptatiemodus!

Het was weer zover, bleepbleep, niets vermoedend kijk ik op mijn telefoon, mijn nekhaar gaat overeind, shit!
Mijn hond heeft geblaft, en wordt gecorrigeerd (dat dan weer wel) maar het geluid dringt door, irritant, zwaar irritant, nagelbijtend  haaruittrekkend irritant. En behalve dat, die papegaai!!! vreselijk!!! Dat beest praat niet alleen maar hij fluit ook nog!! Schandalig!
Nou dat is niet het enige, hij boert, haalt zijn neus op en laat scheten, vreselijk.
Nee, buurvrouw, u hoeft ze niet te laten afschieten maar.......doe er iets aan!!

Hij zit in de acceptatie modus...... a c c e p t a t i e m o ... DUS , dus als je het achterste voren leest,
hij zal het accepteren.
Dat is mooi, dan heb ik geen sores meer. Kan ik genieten van mijn woonplek, mijn hond en mijn papegaai.
En ik maar denken dat mijn leven vreselijk is. Gelukkig sta ik weer met beide benen op de grond.
Ik heb een woon plek ( oke een eigen bed zou mooi zijn) een hond een papegaai, een auto (eh, die moet wel even gemaakt) een lolstoel, vrienden, drie lastige kinderen een baan, nou ja en nog wel meer ( vooral gedoe)

De buurman heeft wel een huis, een auto en een baan en heel veel sores, een blaffende buurhond, pratende buurpapegaai en een vreselijke buurvrouw met vreselijke kinderen.

Ik denk dat hij mij net een oplossing heeft geboden,
ik ga in de acceptatiemodus. Mooi woord trouwens acceptatiemodus,
daar moet je toch echt leraar voor zijn, leerraar, ook een moooi woord!!

Ik ga slapen ( op mijn bank) het wordt vast een mooi weekend!!!!

Sing away the blues!!

Goed of juist

Dilemma,s die komt iedereen tegen in het leven.
De een meer dan de ander maar dat heeft er ook mee te maken hoeveel je denkt, over jezelf en over de ander en de consequenties die het heeft.

Ik denk veel, over één en ander en over consequenties, dat maakt kiezen soms lastig.
Meestal ga ik voor wat mijn hart mij ingeeft.

Door de omstandigheden en door de keuze die de ander maakt ga ik dit bijstellen. Deze keer kies ik niet voor wat sociaal juist is maar wat goed is voor mij.

Natuurlijk wel een wel overwogen keuze, niet uit rancune, niet omdat het mij iets opleverd  maar....
(even de was ophangen en het juiste woord zoeken) omdat het recht doet aan mij, aan wie ik ben, omdat ik ook de ander niet help en trouwens dat hoef ik ook niet.

Lieve Dylan,
Jij bent de kanttekening. Ik wil niet dat jij betrokken raakt. Ik maak keuzes voor jou en mij.
Ik weet niet altijd of mijn keuze juist is. Soms zie je de uitkomst pas later.
Mocht je dit later allemaal lezen weet dan dat jij en je zussen mijn drijfveer zijn, de liefdes van mijn leven. Jij bent de man in mijn leven, lieve mooie bijzondere zoon, ik ben trots op je!!

Bitter

Een prachtig weekend, vele basketball overwinningen, met het team en ook voor mijzelf.
Vriendelijke vrolijke vrienden, rolstoel helden. Het gezamelijk etentje was voor mij niet weggelegd, weer niet. Iets met kind en hond en er alleen voor staan.

Nog een mooie dag, een moeder dag. Vroeg op pad, ook de weelde van kunnen doen wat je graag doet is verwend worden.
Toch op tijd naar huis,  niet gezellig eten met vrienden, thuis met de kids, het is tenslotte moederdag en plicht roept.
Nog snel een paar boodschappen en dan ..................de onaangename verassing. Kids zijn al voorzien van eten door de man die ze verwekt heeft, hun vader.    Mac donalds, ook dat nog.
Onderdrukken van je schuld gevoel? Ik kan het me bijna niet indenken. Plicht gevoel? Hmmm.

Het voelt als treiteren!!! Bewust? Onbewust? Mijn pijn was duidelijk en herkenbaar, voor mij.

Een bitter einde van een mooi weekend.

Morgen komt de zon weer op. Een paar radlers en wat eten doet wonderen.
Nu ga ik slapen dan hoef ik niet te bedenken.....waarom?

Hulptroepen

Een week met vele vrije dagen, Tess op de boerderij en Dylan vakantie.
De dagen zijn mooi en goed, dat komt niet door mij maar door de zon, een prettige Dylan,
goede omstandigheden. Nee, ik heb nog geen nieuwe woonplek, ik slaap nog steeds drie nachten per week op de bank.Mijn krakkemikkig lijf vind dat niet altijd even prettig maar het is wat het is en er zijn mensen die onder minder, veel mindere omstandigheden moeten slapen.

Ik heb gekeken naar een huis, met de meerwaarde van een tuin hield het op. Toch nog maar even afwachten en rondkijken. Misschien is wachten tot Dylan volgend jaar zijn diploma  heeft ( of niet) een betere optie.

De weekeinden zijn soms lastig te organiseren. Ik wil graag sporten en dan vooral basketballen.
Bij rolstoel basketbal neemt dat veel tijd in beslag omdat er meerdere wedstrijden op een dag zijn.
Gelukkig blijft Tess zich voortvarend ontwikkelen, ze kan gerust een dag thuis blijven, ze past dan ook goed op Lea en gaat met haar wandelen. Ik hoef mij niet zorgen te maken of ze drinkt,blowd of zwanger raakt, de enige overeenkomst met andere pubers is dat Tess erg lui is en veel uitslaapt.

Ook met Dylan gaat het thuis goed, al hoewel ik met hem nog wel wat meer moeite heb. Wie neemt hij mee naar huis? Wat doet ie en waarom? Gelukkig krijg ik regelmatig een app van hem, dan weet ik even dat hij binnen bereik van wifi is ( voor wat dat waard is) De communicatie is minimaal, het gaat over eten of over geld.

Dan zijn er nog de honden waar voor gezorgt moet worden. Ze zijn niet van mij maar om één of andere gekke reden zijn ze toch mijn zorg.

Dan komen de hulp troepen in beeld, ik heb er niet veel, in de meeste gevallen ben ik de hulp en eindig met de troep. Nu gaat het top!! Ik kon mee naar de wedstrijd rijden met een basketbal maatje, Tess mocht een dagje naar Janny en Andre, Lea was bij een vriendin, Stacy paste op Cora.
Kijk!!! Check check!! Dat was fijn.

Morgen nog een mooie dag voor de boeg! Tess thuis Dylan thuis, honden thuis.
LET IT GO LET IT GO LET IT GO!!!!!!!!!!!

Ik naar Amersfoort, met drie mannen!!!

Een VLO!

De buurvrouw staat voor de deur, "we hebben een probleem".
Ik heb er wel meer maar toch probeer ik mij even te interesseren voor haar probleem.
Zij, haar dochter en moeder hebben vlooien!!! In ieder geval, ze hebben bultjes waarvan iemand heeft gezegd dat het vlooien beten zijn. Ja..............dat kun je een probleem hebben.
Ze kijkt de trap naar beneden en onnozel volg ik haar blik, dan valt het kwartje, mijn kwartje.
Al tien jaar woont ze hier en nog nooit een vlo gezien, en nu.................

Heb je de vlo gezien??? ik moet toch iets vragen.
Nee, niet gezien, het zit er vol mee zegt de buurvrouw nog eens.
shit, onzichtbare vlooien, nu hebben we echt een probleem.

Hmm, mompel ik eens, lijkt me gek, al zouden ze op de trap zitten, ze springen echt niet zo maar op de schoenen van een voorbijganger, of gangster in dit geval.
Ik pak mijn hondje en laat haat even kijken, zie geen vlo.
Verschrikt springt ze achteruit.

"Bij jou voordeur is het wel vies', zegt ze.
Dat klopt, daar kan ik niets op zeggen. Iedere dag sjouwen er een aantal pubers omhoog met gras en modder onder hun schoenen. Die schoenen doen ze trouwens keurig bij de deur uit,  stel dat mijn huis vies wordt, of nog erger dat er een vlo onder verstopt zou zitten.
Die vlo zou dan mijn huis infecteren en zich natuurlijk razend snel voortplanten en dan heb ik ook een vlooien invasie.Dan krijgen mijn honden ook vlooien, hé bah!

Ze gaat haar huis ontsmetten, alles moet in de was of vernieuwd.
Wow, heftig denk ik.
Anders komt er een verdelger zegt ze nog.
Wat zou die dan verdelgen denk ik.

Ik loop naar de beneden buurvrouw om verslag te doen, gierend hangt ze over het tuin hekje.
Wat een mop!!!! We speculeren even verder. Vlooien, onzichtbare super vlooien.
Haar moeder is net over gekomen uit wit Rusland ofzo, misschien dat zij ze mee heeft genomen??
Dat moet het zijn. Wit Russische onzichtbare super vlooien.
En dat zonder huisdieren.

20 Euro

Als je gescheiden bent krijg je een convenant, een persoonlijk wetboek, veel bladzijden met onbegrijpelijke taal. Dat is handig want dan heb je altijd een excuus,ik heb het niet begrepen, 
Er staan ook dingen in die echt wel te begrijpen zin:  Het kind is om de week het weekend bij de vader, van vrijdag middag tot zondag na het eten. Als blonde enigszins beginnend grijzende moeder begrijp ik die tekst prima, voor een donkere vader (misschien wel voor meerdere kleuren vaders) is dat lastig. Lastig te begrijpen en ook lastig toe te passen. Je pas gekregen vrijheid komt dan namelijk in het gedrang. Wat als je al plannen had? Zoals ieder weekend. Jij je kind niet in jou huis wilt hebben als jij er niet bent?

Daar is een eenvoudige oplossing voor, dan maak je 20 euro over naar je ex, zegt tegen je zoon dat je geld hebt overgemaakt en dat je hem zondag wel even op komt halen!!
Hoe eenvoudig is het leven als gescheiden man!!!
Dat die ex, (ik dus) dan naar de pin moet om het geld te halen is bijzaak en onbelangrijk.
Dat die ex dan wel rekening moet houden met de zoon is ook bijzaak en trouwens dat doet ze toch altijd? Lekker belangrijk!

Mijn zoon is blij en tevreden, hij heeft 20 euro en hoeft niet naar zijn vader. Zo eenvoudig is het leven van de man.
Ik moet zeggen, ik benijd ze niet. Ik hoorde een gesprek van zoon en vader waarin vader zei; jij doet geen .... voor mij!! Waarop mijn zoon zei; ik ben hier toch!
Dat maakt mij trots, trots op mijn zoon die het ook niet makkelijk heeft. Een gevoelige puber, die loyaal is naar zijn vader en zich afzet tegen zijn moeder, ik neem hem dat maar niet kwalijk omdat ik het begrijp, ik ben zijn veiligheid. Soms is het zo lastig samen maar we hebben het ook goed. Hij hoeft niet steeds boos te zijn, thuis kan hij zich ontspannen
Ik vind het onbegrijpelijk dat je opgeroeid met zonder vader. Als er kermis in de stad is heeft dat ook weer een voordeel, je hebt zomaar 20 euro!!

De buurman

Zoals de meeste mensen met mij heb ook ik een buurman, ik woon in een appartement (deftig woord voor flat) ik heb dus veel buren, eigenlijk meer dan mij lief is. Ik vind buren leuk om koffie mee te drinken of een biertje of om de post aan te nemen. Dit verhaal gaat over mijn buurman, hij houd mij namelijk erg bezig. nee, niet fysiek daarvoor is ons leeftijd verschil te groot maar ook onze lijfstijl.

In de tweede week dat ik hier was kwam de buurman aan de deur, ik weet niet meer wat ik dacht maar braaf als ik ben liet ik hem binnen en bood hem koffie aan.
De buurman had "last"van mij !! Ik begreep hem gelijk al niet, "last???' ik was hier nog maar net.
Eigenlijk had hij niet zozeer last van mij maar van mijn papegaai en van mijn hond.
De papegaai maakt geluid, eh,ja, dat doen papegaaien, de hond blaft, eh ja, dat doen honden.
Vergis je niet, dit is een intelligente man, hij studeert en geeft wiskunde!!!
De buurman voor mij liep op de vloer ( meestal doe je dat, van het plafond val je naar beneden) met schoenen met harde zolen, de buurvrouw daarvoor hing s, ochtends de was op het balkon.
Kijk, toen was ik eigenlijk de kluts al kwijt.
Gelukkig heb ik geen schoenen met harde zolen maar ook ik hang de was op, op het balkon of op een rekje aan de deur.

Na een poosje praten kwamen we tot de conclusie dat "woon' geluiden oké zijn maar die papegaai en hond daar moest iets mee gebeuren.
Tsja en wat doe je dan?? De papegaai, daar kun je niets mee, het beest leert steeds meer geluiden en als hij los gaat geniet ik enorm. Dat laat ik los. ( niet de papegaai, het idee dat hij overlast bezorgt)
De hond, daar kan ik mee aan de slag, ik heb mij verdiept in training methodes, corrigeren, afleiden met speeltje of koekjes, de hond heeft genoten!! ze ging steeds meer blaffen kom maar op met dat speeltje, nog een koekje graag!!!
De buurman bleef appen, er moet echt iets gebeuren, ik was verdrietig en boos. Stomme vent!!!

Samen met de beneden buurvrouw (met twee honden) spande ik samen, wat hebben we wat af geappt en gelachen maar tot een oplossing kwam het niet.
Twee weken geleden appte de buurman weer, ik werd woest!!! In drie zinnen gaf ik mijn gevoelens weer, niet mooie woorden, ik was er klaar mee!!

Ja, mijn hond blaft, nee dat is soms niet prettig, ze blaft niet uren, gewoon twee blafjes. De buurman schrikt daarvan, ja dat is lastig..... en bijzonder???  Ik bedacht nog om hem een koptelefoon te geven, dat zal hij vast niet waarderen.

Ik blijf nadenken en zoeken naar een oplossing want ik ben niet onaardig, de buurman trouwens ook niet. Tot dan blaft mijn hond en ga ik proberen mij niet te laten beïnvloeden en vooral te genieten van mijn plekje en mijn honden.

Mocht er iemand van een flat gesprongen zijn in nylan, dan is het misschien mijn buurman want de hond zal het niet zijn!!

Vijf jaar geleden

Vandaag vijf jaar geleden zat ik aan je bed, ik wist toen nog niet wat de volgende dag zou brengen, ik weet nu trouwens ook niet wat morgen brengt dus dat was niets bijzonders.
We keken naar sterren dansen op het ijs, een stom programma maar jij vond het leuk en dus keek ik mee. We hebben niet veel gepraat en dat was oké, zo samen zijn was genoeg.
Het was de laatste keer dat ik op je bed zat, de volgende dag stierf je.

Nu is het vijf jaar later,vijf jaar!!
Het lijkt als de dag van gisteren,ik hoor nog je stem en zie je voor me als ik mijn ogen sluit.
Het verdriet is niet minder, boos zijn heeft geen zin, toch vind ik het gemeen ik heb je nog steeds nodig.

Morgen wordt een mooie dag, dat klinkt natuurlijk gek. Ik heb besloten dat 28 maart vanaf 2016 een mooie dag is. Dat je er niet meer bent is al triest genoeg.
Ik doe iets wat ik leuk vind, waar ik blij van wordt. Tess heeft een taart mee naar de boerderij,daar wordt je toch blij van. Pas jij een beetje op haar? Tess vind het toch wel moeilijk.
Zelf ga ik basketballen met gehandicapten of in ieder geval een aantal de rest doet net alsof.
Mam, je zou het prachtig vinden en weet je, stiekem ben ik niet gehandicapt maar heb ik er één!!

En nu neem ik een borrel, een lekkere ! Morgen rijd ik mee met een andere niet zo,n echte gehandicapte. We gaan er een mooie dag van maken!!

Oh ja en mocht je dit lezen, ik heb goed voor Pa gezorgd, vanavond hadden we familie diné!
(zo had Pa het op de kalender geschreven) prachtig toch!! Hij had lekker gekookt want dat kan hij nog steeds. Het gaat goed hoor hij red zich prima.

One day we will meet again, till then, take care and love is in my heart!!!

Afscheid

Vandaag was het zover, een dag waar ik vanaf de scheiding al naar uitkijk. De Notaris en de finale van de scheiding, nu is alles financieel geregeld en heb ik geen verplichting meer wat betreft het huis.
Het was oké, no stress!! Na het tekenen kan ik weer naar huis,  god wat was ik verdrietig, nee het was niet de ontlading van nu is "alles", geregeld, het was de pijn van het definitieve afscheid van het huis van mijn ouders, het huis van mijn kinderen, mijn huis, het huis waar ik gelukkig ben geweest en mijn kinderen heb groot gebracht. Het huis wat nu van mijn ex-genoot is, Hij die ik bescherm tegen de wereld, omdat ik loyaal hoog in het vaandel heb staan, ik kan er niet over heen stappen, mijn verstand schreeuwt om de waarheid om wraak  maar mijn ziel zegt iets anders, het wordt er voor niemand beter van.Iedereen die het moet weten kent de waarheid, meer is niet nodig.

De liefde voor mijn kinderen leid de weg, vrienden die steunen, mijn nieuwe plekje sport en vertrouwen. Ooit kijk ik terug en weet ik, het is goed, het was goed. Nu huil ik nog wat tranen, tranen van er eens was, minder gaat het niet worden, anders wel.

Ik ga sporten en drink koffie met mijn vader, morgen is er weer een nieuwe dag en ik weet dat alles er dan weer anders uitziet. Mooier veel mooier!!

Even bellen.

Vandaag ging met mijn oudste dochter naar de orthopedisch chirurg, ze heeft al langere tijd last van haar heupen. We hebben eerst maar even genoten van een broodje, daar zijn we best goed in, genieten, vooral met eten. Al snel was ze aan de beurt en gingen we onderweg naar de röntgen afdeling. Ook hier konden we de lol wel van in zien, bijna de verpleger tussen de deur, gieren.
Achter het beschermende schermpje kon ik mooi de foto bekijken, vol verbazing viel het mij op dat je niet alleen bot ziet maar ook omringend gebied ( vlees klinkt zo on eerbiedig) als een contour, snel vroeg ik mijn dochter ook even te kijken, we zitten aardig op een lijn dus woorden waren niet nodig.
Gierend rolden we het verkleed hokje weer in. Weer terug bij de orthopeed waren we nog steeds in de giechel modus. Heup dysplasie was de conclusie, we gingen er niet serieus op in, het vervolg is een mri in het mcl en door verwijzing naar een expert. Ik zag al het beeld van een spreidbroek voor me, de arts benoemde nog de ernst van de situatie maar we registreren niet. Buiten het ziekenhuis nemen we afscheid.

Onderweg naar Oude Mirdum voor mijn andere dochter zinkt het nieuws in, heup dysplasie.
Ineens wordt ik overvallen door de waarheid, heupdysplasie, een zware operatie en lang revalideren,
misschien keer twee. Misschien ook niet, hoop ik. Mijn stoere chick zei gelijk, eerst school afmaken.

Ik denk aan mijn boven verdieping, trap lopen is geen optie. Ik wil gelijk oplossingen verzinnen, dat is zinloos. Nu wil ik mijn moeder bellen, hoe bizar, ze is al bijna vijf jaar dood, ik wil haar bellen en haar stem horen, ze moet mee naar de operatie, ik wil niet alleen, mijn kind heeft haar moeder nodig en ik ook.

Gelukkig gaat het gevoel weer weg, afwachten en leven met de dag, alles is mogelijk en ligt nog open. Ik haal diep adem en denk aan de contouren, ook alleen kan ik lachen.