Kos

IK HEB GEBOEKT! Op mijn pad kwam een reis naar Griekenland,KOS,toeval?
Ik weet het niet! Na lang nadenken moest er een beslissing gemaakt worden,de aan bieding zou niet
veel langer zijn.In de weken na de crematie van mijn moeder heb ik steeds bedacht dat ik haar as
(een deel ervan) zou willen uitstrooien op KOS,mijn moeder haar favoriete Griekse eiland,het andere
deel zullen we uitstrooien naar de wens van mijn moeder,bij de gedenk steen van Dennis hun zoontje.
Ik heb dus geboekt,maar nu ben ik niet blij,dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet maar alles voelt heel "vreemd'.We gaan als gezin,ik wil graag dat de kinderen ook dit stukje kunnen afsluiten.Mijn vader gaat niet mee,hij wil liever niet maar vind het wel bijzonder.Probleempje is nog dat de kinderen naar school zouden moeten,ik hoop dat ook dat goed komt en dat het op school geen probleem zal zijn.
In de brief aan mijn moeder heb ik gezegt,"als ik nog eens naar Griekenland ga dan neem ik je mee".Dat gaat nu dus gebeuren,zo snel al.Ik weet niet of ik er goed aan doe,ik ben in ieder geval heel verdrietig.Ik weet nog niet waarom,maar ik ga ervan uit dat ik daar nog antwoord op zal krijgen.

Gewassen&gestreken

Toen ik vanochtend wakker werd wist ik dat ik gedroomd had,maar wat dan??
Heel duidelijk weet ik nog dat mijn moeder er was,            gewassen en gestreken,San,dat zei ze,            gewassen en gestreken.
Fietsend naar huis zag ik het allemaal helder,het was symbolisch,dat had ik meteen gevoelt, gewassen en gestreken.Het is goed,mooi geweest,alles is schoon en netjes,dan kan het in de kast of in een lade,afgesloten,af en toe doe je de kast of de lade open,alles ligt er nog netjes en fris,je kunt er nog even aan ruiken en voelen,aan denken,het ligt er,het heeft zijn plek.

Verder fietsen en denkend (helder moment) bedacht ik dat als ik alle losse eindjes zou wassen en strijken en opruimen,ik ook weer "helder" zou kunnen denken.Dat moet dus nu de volgende stap worden.
Dat zal zeker niet makkelijk zijn maar volgens mij moet het kunnen werken. Ik heb nog (te) veel
was die niet op geruimd is,het valt uit de vakjes en laatjes in mijn hoofd (ben vast blijven hangen in de puber tijd)

Ik moet zeggen dat het fietsen niet alleen goed is voor mijn zoon en mijn tank benzine,maar ook voor mijn
psychisch wel bevinden en voor mijn humeur! Voor het eerst in lange tijd voelde ik mij gister weer blij,
zo,n borrelend gevoel van binnen,waarbij je dan even moet denken "wat voel ik nu"?
Blij dus met de "nieuwe"fiets van Dylan!!

Fietsen.

Vanochtend op de fiets met Dylan.We hebben besloten dat hij best regelmatig naar school zou kunnen fietsen,stoer voor hem en wel eens makkelijk voor mij.Dat is dan wel even tijd voor "loslaten",niet zo mijn sterkste punt maar het zou toch wezen! Halverwege vond ik hem toch wel heel erg zweten,zijn trappers gingen dan ook zes keer in de rondte tegen die van mij één! Nou moet ik zeggen dat je ook flink moet trappen als de versnelling in een berg versnelling staat.Daar ben ik dan gauw klaar mee.Gooi die fiets maar in het weiland!!! Verschrikt keek Dylan mij aan.Gelukkig komt zijn opvoeding dan boven en keurig zet hij de fiets tegen het hek (ook nog op slot) Buurvrouw Inge komt voorrijden en brengt Dylan naar school terwijl ik naar huis fiets om op internet een geschikte fiets te zoeken.(woest,wild,des duivels!) Dat is gelukt en morgen zal ik samen met mijn stoere zoon in alle rust,tussen grazende koeien en zingende vogels naar school fietsen.
Vervolgens ben ik op de fiets naar mijn vader gegaan.Best relaxed dat fietsen,zou ik toch wat vaker moeten doen.Eerst even langs de winkel om paaseitjes te halen,in het dropjes bakje op tafel zit onderhand meer stof dan drop en ik heb eigenlijk ook liever chocolade.Eerst even de dingen die "moeten",dingen die mijn moeder zo deed en waarvan mijn vader geen weet heeft. Daarna drinken we koffie,een mooie avond,als echte buiten mensen zitten we....buiten.

Ondanks de "mist"waar ik nog steeds in zit gaan de dingen zo "gek"nog niet.

Kibbeling en kikkervis

De band die ik met mijn moeder had,deel ik nu met mijn vader.
Als ik iets ging doen en niet veel zin had om alleen te gaan dan vertelde ik
wat ik ging doen aan mijn moeder en vaak zei ze dan,"zal ik meegaan?"
Ik weet nu dat het bij mijn vader ook werkt! Nu zitten wij dan "toevallig",
in hetzelfde schuitje,maar dat geeft wel een band. ( zwemband)
Vrijdag ging ik naar de camping,niet dat ik wist wat ik daar nou zou moeten
maar een mens moet toch iets. Mijn vader zei direct,"ik ga wel even mee,boor ik even een
gaatje in het aanrecht". Hij had een nieuwe boor dus kon hij die meteen even proberen.
Oh,enne,we moeten toch ook zegeltjes sparen?     We sparen namelijk zegeltjes van de viswinkel,
bij een volle kaart krijg je een grote bak kibbeling met saus.Nou als dat geen reden is om 70 kilometer
heen en terug te rijden,wat is het dan nog wel??!!
Het was een prachtige dag,twee zegeltjes rijker en een verleng snoer op mijn aanrecht.
Zaterdag gingen we naar de camping,daar hebben we tenslotte een caravan voor.
Tom heeft het buitenwerk gedaan,ik heb er naar gekeken en ook nog wat boodschappen gehaald.
M,n verstand ligt weer even ergens anders en dus moet ik heel goed nadenken als ik iets wil doen,
gelukkig geeft dat niet en word ik er niet op aan gekeken.Tess en ik hebben gekeken of er al kikkervisjes waren en geloof het of niet,ze waren er! Tess is dol op kikkervisjes,ik weet niet precies waarom,ze zwemmen zo leuk en het word een kikker,ik ben ook gek op kikkervisjes!  Tess en ik zijn ook heel slim,.....
we hebben Dylan en Mike gestuurd om ze te vangen! HAHA,wat een leuke zonnige dag! Omdat mijn verstand een beetje kwijt is en ik eigenlijk ook niet zo crea ben kwam Griet om mijn caravan een beetje gezellig te maken en dat is ie dus nu.Thuis gekomen had Inge veel te veel eten gekocht en toen was er dus ook nog eten,die slimme Tess heeft Pake even gebeld die vervolgens op de scooter kwam meeeten.
Een goeie dag dus!
Ook op zondag gingen we naar de camping.Kijk,zie,we slapen er nog niet,het is s,nachts nog best koud.
Dat is een slap excuus,eigenlijk zien we het nog helemaal niet zo zitten     die camping,    mijn ouders zijn er namelijk niet en dat voelt nog een beetje raar,onwennig ofzo.
Inge ging mee en weer was het een mooie zonnige dag! We aten pizza,dat scheelt!!

AAAHHHH!!!!

Al een paar ochtenden word ik wakker met tollende ogen,eigenlijk weet ik niet zo goed welke kant ik op kijk.Wat ik wel weet is dat het niet de goede kant is!
Dat is knap lastig want terwijl ik eigenlijk alles dus zie tollen,tolt er meer.
Ineens heb ik een woedende puber,een verdrietige autist die er nu echt niets meer van snapt,en een spuit elf die zich er wel even mee wil bemoeien. Goed..........en wat doe je dan???
Ik heb de hulp van de huisarts maar in geschakeld,ik wacht nog wel even tot alles weer rustig is maar bij zoveel woede en verdriet kan ik wel wat hulp gebruiken.

Ondertussen gaat het toneelstuk dat leven heet weer gewoon door!

Maf eigenlijk,vandaag dacht ik nog,ik wil wel twee weken terug,ik wil het nog wel eens over doen.
Dan kan ik nog even bij mijn moeder zijn en met haar praten.Het goede gevoel over de laatste fase en het afscheid zijn gebleven.

Nu zijn er andere dingen om te regelen.Mijn vader heeft de caravan op gehaald,de kinderen (en ik) gaan deze poetsen,dan gaat hij naar de "nieuwe"camping.Daar hebben we allemaal zin in.Het is dichtbij, we kunnen er zo heen fietsen.Onze caravan staat er ook klaar voor,toch trekt het nog niet zo,want.....???
Ja,dat weet ik dus niet.Omdat mijn ouders er niet meer staan?

Ook moet er "iets"met de as.Nu zou ik wel een plekje willen om naar toe te gaan,maar gaat dat voorbij?
Of toch verstrooien,een deel bij "het kleine manneke",Dennis.Naar Kos? De rest verstrooien in zee?

Moeten we ook nog op vakantie? En zo ja,waar dan heen?

Mn vader is 30 april jarig,hij word 65,rustig heeft hij nagedacht,vieren? of toch maar niet?
Gelukkig gaat hij het wel vieren,tussen 14 en 18 uur,daarna ...wieberen!!!! Bestellen we nog even pizza,s!

Vroeger deden we zo,n spelletje,blinddoek voor,33 keer werd je in de rondte geslingerd,blinddoek af,duwtje in de rug en SUCCES!!!  Nou zo voelt het nu ook zo,n beetje.Je weet niet of je daad werkelijk gaat vinden wat je zoekt of op je rug neer ploft en dan denkt.......laat toch lekkerrr!

Morgen met Tess naar de huisarts en naar het MCL voor haar tanden,Dylan gaat naar Leyndensteyn,hij moet weer getest worden.

Live life to the fullest!

Live life to the fullest! Zo staat het op ons picto bord.
Ik ben de weg kwijt! Waar ik steeds gewild heb dat mijn moeder,haar ziekte en de invloed daarvan
de oorzaak was dat ik thuis zit,heb ik nu geen excuus meer,nog wel even natuurlijk,mn moeder is tenslotte
nog maar net overleden.Ik weet en heb steeds geweten dat dat een excuus was (wel een goed excuus).Er is meer,maar wat is er dan 'meer".Ik zorg goed voor mijn lijf,ik eet gezond,drink gezond,slaap genoeg,mijn lijf kan het allemaal wel aan.
Tussen mijn oren zit het niet helemaal goed,of helemaal niet goed, de onrust maakt me gek!
Hoe leef je je leven optimaal? Voor mij zou dat ook betekenen,een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Wat is hierin de betekenis van lachen?  en die van leven? Waarom kan ik niet  genieten van het leven dat ik heb,lieve man,prachtige dochters,stoere zoon,dappere vader,geweldige vriendinnen,huis,plek onder de zon.
Moet ik iets accepteren? Wat dan? Zit ik in een midlifecrisis ? Wat is dat dan? En     hoe los ik dat op?
Of,   lost dat zichzelf op? Zal ik gewoon weer gaan werken,het leven weer oppakken,of heet het dan weg lopen? Wie het weet mag het zeggen.Tijd heelt alle wonden,bla bla bla.Ik wil het weten,NU!!

Bij mijn vader herken ik het direct.Hij is elke dag op pad.Dat kan nu ook weer,hij hoeft niet meer te "zorgen". Hij voelt zich alleen,hij is niet eenzaam,dat is iets anders.Samen kunnen wij het ook leuk analiseren,vroeger rende ik om mijn gedachten op een rij te zetten,nu ren ik om niet te hoeven denken.
(conditie gebrek denk ik) Samen kunnen we er ook om grinniken.Ook hij weet niet hoe nu verder,"ik zie elke dag wel hoe het komt".

Daar ligt vast ook ergens mijn antwoord!

Hoe het ging.

Na het overlijden van mijn moeder werd ik geleefd,kaart maken,gesprek met de uitvaart leider,bloemen bestellen,foto,s printen,bloemen bij de kist brengen,kaarten ophalen,adressen schrijven,kaarten op de bus,met de kids de kist verven,levensloop gesprek,kaarsen maken,kijken of het bloemstuk mooi geworden is.Het kan maar een keer en moet dus ook in een keer goed! Zondag ligt alles ineens stil,het is zo stil in mij!
In de auto op weg naar mijn moeder,toen was er ineens de ruimte voor het grote verdriet.Weer thuis heb ik de brief aan mijn moeder geschreven,gewoon in een keer,het voelde goed,respectvol en eerlijk.Nog een keer naar mijn moedertje samen met Jolanda,Stil,sereen,rustig,nog even praten,een paar tranen,kop koffie.
De dag van de dienst,nu gaan we voorgoed afscheid nemen.Ik denk nog,terwijl Petra het haar van de meiden vlecht,het had iets heel anders kunnen zijn,       een feest,        waren onze kleren iets minder donker geweest.
We gaan opweg,naar mijn vader,mijn broer en zijn vriendin. Daar zijn ook de zussen van mijn vader met hun partners,voor mij voelt het goed dat ook zij er zijn.Ze horen bij mijn vader,en dus bij ons.
We gaan op weg,het voelde zo vertrouwd daar bij mijn moeder,de kamer die een week 'haar" kamer was,nu gaat ze verhuizen,ze neemt alles mee.Ineens slaat de twijfel toe,is alles goed geregeld? De muziek,de kika bakken,het verhaal,koffie en koek,zal ik mijn brief kunnen lezen? Nog even een bloem afknippen,de muziek luisteren,gelukkig neemt meneer Jan de leiding,hij is de rust,geeft vertouwen. Het komt goed!
Het is goed gekomen!! Lieve Jolanda,de mooie woorden,"als het dan moet,dan moest het op deze manier"!

Brief voor mn moeder

Duizenden woorden heb ik al gedacht, maar ik kreeg het niet op papier.Mam, in woorden kan ik niet vertellen wat je hebt betekend in mijn leven.

In gedachten heb ik vele afscheid brieven geschreven, de dingen zijn al gezegd, soms met en soms zonder woorden.

Sommige dingen zijn zo gewoon, dat we er nooit bij stilstaan maar als je ze vaak genoeg herhaalt dan valt het op, dat zijn nu mijn herinneringen'. Ook wij hadden zo onze dingetjes, dingen waarvan we wisten hier moeten we niet over praten. Als we onenigheid hadden losten we dat op, eerst praten we niet met elkaar, ook belden we dan niet…..……Niet lang daarna belde de een de ander, gingen we uit eten, de “schuldige”betaalde, dat deden we zonder woorden en klaar was het weer.

Ook gingen we ieder jaar in de mei vakantie naar Griekenland, soms met maar meestal zonder kinderen.Jou koffer lag dan nu al klaar, ingepakt, ook nam jij altijd de extra dingen mee, afwaskwast, theedoek, koffie en thee.Elke dag vroeg je dan,”heb jij je koffer al van zolder?’

NEEHH, zei ik dan terwijl ik dacht…ouwe zeurpiet.Maar Uiteindelijk was jij wel altijd degene die mij eraan herinnerde dat ook mijn paspoort mee moest.

Vele vele kilometers hebben we gewandeld in Griekenland.We kochten altijd direct een boekje over het eiland om te zien wat we echt niet mochten missen.

Vervolgens maakten we de “pot” we leven als vrienden en rekenen als vijanden zei je.

Jij beheerde natuurlijk de pot maar als het op afrekenen aan kwam gaf je mij snel het beursje en

Zei je, betaal jij maar, jouw Engels is beter.

Uren hebben we gewandeld, hier gebeurde het ook, ik loop een beetje voor, dan zeg ik,’lukt het nog moedertje?”Ja, hoor zeg jij dan, maar ik heb veel kortere beentjes! Vervolgens ploften we ergens neer voor een frappé.

Misschien zie ik nooit meer een Grieks eiland, mocht dat wel zo zijn dan neem ik je mee!

Verleden jaar waren we net terug van een fantastische vakantie, ons appartement was over boekt, nu kwamen we super de luxe……..appartement, boven het zwembad, uitzicht over zee……plus ontbijt en diner buffet! Minimaal twee keer per dag 163 treden, jij telde ze elke keer.

Dat was ook een flinke besparing in ons budget, met een gerust hart bestelde je elke avond een wijntje, wel grappig elke avond andere……..de fles was ook steeds groter……….Totdat je ontdekte dat ook de prijs steeds verder omhoog ging!!! De avond daarna bestelde je water..  elke volgende avond moest ik even zeggen dat je de kleine fles goedkope wijn wilde.

Weer thuis gekomen belde je op dinsdag avond, ik weet nog precies wat je zei,      San, als je moeder iets heeft dan heeft ze ook echt iets. Je klonk heel rustig dus ik dacht, valt vast mee,

Ze hebben vlekjes gezien op mijn  lever,maagwand  en lymfklier,     mijn nekhaar ging recht overeind, NEE!!!! Helaas hebben we al ervaring met kanker, vlekjes zijn niet goed.

Na de scan wisten we het zeker, dit is niet goed!!

Je hebt nog chemo geprobeerd maar wat een diepe ellende, toch bleef je erin geloven en heb je altijd gezegd, ik word beter!!

Tijdens de chemo en later op onze ritjes naar Erik hebben we veel gepraat maar ook veel gezwegen.

Over sommige dingen wilde je niet praten, en jouw wil was wet, niet aan de orde is niet aan de orde!

Daar heb ik het best moeilijk mee gehad, ik wilde nog zoveel dingen met je bespreken.

Gelukkig hebben we vooral in het begin nog heel veel dingen gedaan zoals we dat voor je ziekte deden, we gingen naar Ameland, Stacy werkte daar en we moesten wel even checken of dat wat goed ging.Stacy scoorde direct even oorbellen en broodjes voor de volgende ochtend, want ja, dat hardwerkende kind.Tegen mij zei je Jij kunt onze lunch straks wel betalen.

Snel ging je achteruit, je was moe en het eten wilde niet meer zo goed.

Toch bleef je positief, je zei altijd, het gaat goed hoor en ik slaap goed, ik eet niet veel maar het lukt nog steeds!

We mochten niet zeggen dat je afgevallen was en braaf gehoorzaamden we, je kocht gewoon een broek een maatje kleiner en draaide dan in het rond zodat we konden zien hoe prachtig hij zat!

Je zei geregeld, ik ben ook ietsje gegroeid, nu komt de omme zwaai! En wij knikten braaf allemaal ja.

In de week voor je overlijden ging ik nog een keer mee naar Erik,ineens zei je,…..ik denk dat ik ietsje gegroeid ben, toen ik verbaasd naar je keek zei je,………..een onsje ofzo.

Mam, dat was voor je ziekte een reden geweest voor een lach stuip, nu durfde ik niet te lachen, lachen deed je toen al pijn, maar de sfeer was gezet en het zonnetje kwam in de auto met ons mee.

In de laatste 11 maanden heb ik nog heel veel van je geleerd, toen ik zelf eenmaal moeder was heb ik altijd geloofd dat ik het zelf allemaal wel wist, ik zei ook wel eens, mijn moeder …..dat is een beetje een gek mens, maar ze is wel heel lief.

Mam ik zag en hoorde je in alles wat ik deed, San, lange was moet achter, korte voor!

Strijk jij je bedden goed niet? Leg maar neer dat doe ik dinsdag wel.

Die broek is dat kind veel te groot, leg maar neer schat, oma vermaakt em wel even.

Oma, mijn rits is stuk, geef maar mee, zonde om een nieuwe te kopen.Bij je moeder groeit het

Geld op de rug! En je keek dan zo …en beetje met een oog omhoog.

Verleden week vrijdag toen ik bij je op bed zat  en we sterren dansen op het ijs keken,zei je ineens,

San de gordijnen van je caravan liggen in de kast in een tas,gewassen en gestreken!

Maar Mam,ik weet niet welk gordijn waar moet hangen! Alleen die ene met dat brandgat.

Mam, hoe verder je ziekte vorderde des te meer ik zag dat ik in veel dingen op je lijk,

Eerst twijfelde  ik of ik daar blij mee moest zijn maar het zijn gelukkig de goede dingen.

Toen je weer eens zei dat het goed ging en wij toch zagen dat je veel pijn had,dacht ik later,

Ik zou ook zeggen dat het goed ging,    op de knieén maar met opgeheven hoofd!

Mam,ik ben trots dat jij mijn moeder bent en ik jouw dochter,wat was je dapper en wat heb je

geknokt.Ik heb respect voor de manier waarop jij met je ziekte bent om gegaan,je deed het op jouw manier tot het einde!  Je wilde gaan slapen en niet meer wakker worden in je eigen bed.

Zo is het gegaan!  Je wilde dat er niemand bij was maar mam,               pap en ik zijn niet niemand!!

Mama wat gun ik je je rust,maar ik kan je toch nog helemaal niet missen!

Goede reis,

lief moedertje,doe ze in daar de groeten.

Enne,mam mijn rijbewijs is verlopen!

moeder

mn moeder is dood,ik heb geen moeder meer,ik ben een moeder zonder moeder.

de laatste dag.

Vandaag een zware dag,ik was zo verdrietig,er was niets meer te doen,alles geregeld,alles klaar.Al vroeg was ik op weg naar mijn moedertje,tijd om te huilen,te rouwen,ik zat daar in mijn jogging broek,wilde haren en op crocks.Een uur en twee koppen koffie later ben ik weer naar huis gegaan.Ik wilde mijn afscheid stukje nog schrijven,ik heb het in een keer geschreven,het was goed.Er zijn zoveel dingen die ik zou willen zeggen maar er zijn ook geen woorden voor wat ik zou willen zeggen.Vanavond ben ik nog eens gegaan,in alle stilte samen met Jo hebben we bij ma gezeten.Morgen DE dag de dag die ik eigenlijk wil overslaan maar die ik moet beleven,de dag dat ik mijn moeder moet delen met anderen en daarna zullen we voorgoed afscheid nemen van haar aardse leven.

Verdriet

Vandaag ben ik verdrietig,de stilte en wanhoop in mijn ziel grenst aan waanzin!

Stop de tijd!

Ik ben er klaar mee! Het is genoeg geweest.Kan iemand mij nu vertellen dat het een droom is,een toneelstuk,
een verhaal? IK WIL NIET MEER!! Ik doe niet meer mee! De hele week ging in sneltrein vaart,nu is alles klaar,behalve dat laatste moment,het moment wat er niet mag zijn,wat niet mag komen.Het moment wat nooit een herinnering mag worden.Stop de tijd!! Zondag mag het nog wel worden,een gewone zondag,niet DE zondag,de laatste zondag dat ik bij mijn moedertje kan zijn.Ik wil dat ze blijft,ik wil bij haar zitten,naar haar kijken en tegen haar praten.Ik wil haar houden,ze is MIJN moeder,Mijn MAMA. ik voel hoe wanhoop bezit van mij neemt,ik voel me verslagen.Ik kan mijn moeder toch niet missen!!??

waarschuwing!!

Dit is een waarschuwing voor alle betrokkenen bij een rouwende "buur"vrouw! Laat de "buur"vrouw NOOIT,en dan bedoel ik NOOIT NEVER NOOIT zelf haar haar verven!! Je krijgt dan namelijk
een buurvrouw met grijze plukken,een zwarte rouwrand rond de uiteinden van het haar,een gevlekt
bruinachtig gelaat,de handen hebben dezelfde kleur als na een dag werken in de tuin en op de tomaten en uien die in de buurt stonden zitten bruine vlekken.Ook moeten vloer,tegels en wasbak zo spoedig mogelijk worden vervangen.Vervolgens heeft de vrouw in kwestie zich voorzien van een groen achtige substantie,masker genaamd,waarbij ze hoopt dat dit weer verwijderbaar is en wat dan misschien de bruine gelaats vlekken enigzins meeneemt.Ai,Ai,als dit maar goedkomt!

Kaarsen maken

Weer een dag verder,toch een dag van rennen en vliegen maar het is weer gelukt!!
Vanmiddag hebben de kinderen de kaars voor oma gemaakt,het was een leuke ervaring,we hebben
de kaarsen direct even gebracht,en hebben even koffie gedronken bij oma (nu het nog kan).Inge verzorgt vandaag ons eten,lieve Inge en Anja BEDANKT!! Nu hebben we de hele week gezond gegeten,dat lukt in een "normale"week niet altijd! Samen met Jolanda ga ik vanavond kijken of de bloemstukken mooi geworden zijn.Blij dat de dingen geregeld zijn en er toch nog twee dagen zijn tot de crematie,kan alles even bezinken.