Ik heb drie kinderen,ik houd van alle drie evenveel,op verschillende manieren maar beslist evenveel,
voor ieder van hun ga ik door het vuur.Toch breng ik één van mijn kinderen elke maandag avond naar het logeerhuis.Ik weet dat ze het er goed heeft,dat er liefdevol en respectvol met haar omgegaan wordt.
Vanavond wilde ze thuis blijven,ze is niet fit zegt ze zelf.Toch heb ik haar gebracht,om het ritme niet te verstoren,maar nog het meest uit eigen belang.Ik zag het even niet zitten om met een nog steeds zieke Dylan ook nog een Tess in huis te hebben.Tess die steeds aan dacht vraagt,benoemt wat ze voelt,vermaakt wil worden.Om mezelf in te dekken heb ik haar getemperatuurd,hopend dat ze geen koorts zou hebben.
Volgende week mag dat best,als Dylan weer beter is,dan wil ik haar vertroetelen.Gelukkig had ze geen koorts en dus heb ik haar "weggebracht",ze huilde,en wat voel ik mij schuldig!! Toch heb ik haar daar gelaten.Ik ben ook verdrietig,wat ik ook doe of denk,het doet pijn,veel pijn en toch kan ik het niet,ik kan haar nu niet geven wat ze nodig heeft en verdiend.En dus ben ik SCHULDIG aan het verdriet van mijn kind!
He Sandra, zo moet je dat niet zien. Het is in het belang van Tess ( en jouw en de andere kids) dat dit moet gebeuren. En zij ervaart het anders dan wij het ervaren.En helemaal goed zo'n moeder om zo te handelen. Al voelt het als eigen belang!Voor "bescherming " van Tess is dit het beste. je bent niet schuldig hoor!Ik hoop dat je dat gevoel vandaag weer een beetje na de achter grond stopt.Ik snap je en begrijp het ook.En wie dit niet wil snappen en begrijpen heeft mooi mooi pech gehad. En zo is het . Werk ze vandaag.
BeantwoordenVerwijderenZo is het Inge! Ik heb er niets meer aan toe te voegen! Liefs Griet
BeantwoordenVerwijderenp.s. Voel je niet schuldig, je doet het hartstikke goed!!