Mooier maar niet makkelijker

Ruim drie maanden wonen we nu in Leeuwarden.
We wonen hier mooi, niet groot of luxe maar rustig, niet dat er niets gebeurd, dat in het minst.
De scheiding is rond, de overname van het huis nog niet, dat laat lang op zich wachten, slim bedacht om een auto in te willen financieren, helaas dat werkte niet en nu kan Tom de hypotheek niet rond krijgen, dat is balen want ik wil alles graag geregeld hebben, gelukkig lig ik daar er niet wakker van.

Ik heb mijn plek gevonden, dit is mijn huis. De spullen die er staan zijn van mij, niet veel , genoeg zodat het prettig is. Ik sport en hoop binnenkort te horen dat ik een aangepaste rolstoel krijg, dan wordt het basketballen nog mooier en vooral sneller. Dan ben ik echt een minder valide sporter! Hoe blij kun je zijn met deze titel waar ik alleen mijn knieën heb hoeven op te blazen.

Rondom Dylan is de zorg enorm, gelukkig is school coulant er wordt  mee gedacht en ook nog in oplossingen, problemen zijn er genoeg. Dylan gaat niet naar school, dat is lastig, hij is leerplichtig en moet naar school. Hij heeft er geen verklaring voor. Steeds duidelijker wordt het dat hij toch wel een groot probleem heeft of ontwikkeld, leg de vinger er maar eens op.
natuurlijk is hij bekeken en besproken, zonder duidelijke conclusie, dat is lastig en nog meer ongrijpbaar. Systeem therapie moet duidelijk scheppen maar dan is een frequentie van eens per week of om de week niet genoeg. Ondertussen wordt mijn frustratie, onmacht en verdriet steeds groter, wat kan ik doen en nog meer wat moet ik doen.

Als ik het beste voor mijn zoon wil, zal ik hem heel erg los moeten laten, dan zal ik de zorg uit handen moeten geven en hopen (met overtuiging) dat ik doe wat goed uitpakt. Dylan moet ergens opgenomen worden waar ze kunnen ontdekken wat er met hem aan de hand is. Dan spreekt mijn ziel, mijn emotie, tegen, misschien kan hij niet omgaan met de scheiding? Zal hij zich afgewezen voelen?

Had hij maar een vader, een "echte" een vader met liefde voor zijn zoon, met begrip en passie,
illusie heeft geen doel, deze vader heeft hij niet.
Ik zal strijden met hem, naast hem voor en achter hem, het doet pijn , liefde kan heel veel pijn doen.

Gelukkig is er naast dit veel rust in huis en dat is goed, verdriet is groot herstel snel dat moet ook anders krijgt het de overhand, tijd heelt niet alle wonden, maar het maakt dat inzicht groter wordt en dat geeft mij weer rust. We komen er wel.

Voor nu nog een mooie afsluiter van Tess.

Op weg naar de intocht van Sinterklaas vertel ik mijn 19 jarige Tess die niet meer in Sinterklaas geloofd waar de goed heilig man op de boot stapt waarop haar antwoord is, "ja, dat is die in Leeuwarden komt, die op tv komt uit Spanje".  Mijn hart maakt een sprongetje van geluk, hoe mooi kan geloven toch zijn!!  Het bestaat niet maar is er toch!


 Dat geeft hoop.

Vrij weekend

YES! afgelopen weekend was mijn weekend off, geen kids honden huishouden boodschappen was of wat ook maar, Een weekend IBIZA!!  Met de meiden van basketbal gaan we het derde weekend in september op pad, gewoon girls on the go. Behalve de "organisatie", weet niemand de eind bestemming of wat er gaat gebeuren. Een pak lijst en off we go! Dit jaar een Ibiza weekend, verder dan Ameland zijn we niet gekomen maar wel in Ibiza stijl.

Voor mij betekend dit weekend, geen kinderen,geen zorgen.

Muziek,rust, eten,drinken en heel veel plezier.

De boosheid en frustratie zijn weg, ontspanning neemt plaats. 

Als ik naar de foto,s kijk zie ik mezelf blij en vooral relaxt, ik sta niet vaak "mooi"op een foto,

het valt zelfs mij op dat ik er blij en ontspannen op sta.

Dit weekend bestond ook uit uitdagingen, een fysieke strijd, het was heerlijk en zo veel makkelijker dan de mentale uitdagingen waar ik soms, regelmatig, vaak aan bloot sta.

Alleen en ook  samen, ik hoefde niet te denken, voelen deed niet eens zeer. Geen strijd tegen mijzelf ,alleen tegen de golven.

Ik heb nog steeds weinig woorden het geloof in wie ik ben en dat ik het ga redden wordt groter, de pijn en tranen zijn op de achtergrond aanwezig, deze meiden, de rust en het geloof in overwinnen zijn gegroeid. Ik kan het, niet alleen, maar ik kan het!!

Tom

Tom, deze is voor jou. Niet omdat ik je zwart wil maken (dat ben je trouwens al, mocht je dat niet weten) maar omdat ik mijn verhaal op papier wil zetten. Ik denk niet dat je het leest, ik schrijf het en dat is voor mij genoeg.

21 jaar geleden kwam je oudste kind op de wereld, het kind wat je 9 maanden en 12 dagen daarvoor had gecreëerd.
Het kind wat je zo wenste, waar je zo naar uitkeek, je oogappel, het kind dat je vader maakte, wat je naam zou dragen,wat je lief had.

Ik schrijf alles in de verleden tijd. Dat doet pijn hé?
Ik weet niet of het jou pijn doet, maar dat moet bijna wel.
Misschien is het mijn pijn, de pijn die ik voel voor mijn kinderen en ook voor jou.

Er was een tijd dat jij de belangrijkste man in het leven van dit meisje was, dat had toch zo moeten blijven ? Waar ging het fout?
Mijn vader is altijd belangrijk gebleven, soms had ik hem meer nodig dan andere keren,ik hou van hem, kan boos op hem zijn, advies vragen en geld lenen. Wat kan jou dochter? wanneer ben je er voor haar?
Als het te laat is?

Ik wenste zo vaak een vader voor mijn kinderen, iemand die ook al begrijpt hij ze niet onvoorwaardelijk van ze houd, tot de maan en terug, die voor ze vecht, voor ze opkomt en in ze geloofd. Jij bent zo bepalend in hun leven. Nu is dat gevoel niet positief. Hoe voelt dat bij jou?

Je kunt iedere dag opnieuw beginnen Tom, iedere dag opnieuw lief hebben, oogst wat je zaait, soms duurt het lang en is het hard werken, maar wie weet, er is tenslotte maar één zaadje nodig om te groeien.

Voor mij is het nog niet voorbij, ik heb zo veel vragen, ik kan het niet begrijpen. Ze zeggen wel eens, tijd heelt alle wonden, dat is niet waar. Ik wens je kracht toe om je leed te dragen.

Mijn kinderen kan ik liefde geven, ik geloof in ze en heb vertrouwen, ik houd van ze van wie ze zijn.
Ik ben de helft van wat ze nodig hebben.

De pijn van de waarheid.

Bijna drie weken geleden ben ik verhuisd, met mijn zoon, twee honden en de papegaai, mijn dochter woont in de weekenden en vakanties ook bij mij, mijn andere dochter in de buurt. (ipv één keer eet ze nu vaker thuis) Wennen bleek niet nodig, ik ben nooit per ongeluk verkeerd gereden of heb ook maar gedacht dat ik nog in het "andere"huis woonde. Het is goed, heel goed!.
Dylan fietst naar de winkel en naar vrienden, ik heb hem nog nergens hoeven brengen of halen.
Met Stacy ga ik sporten, op de fiets erheen en weer terug. Met Tess kan ik vissen in het kanaal, meer dan 100 meter zal het lopend niet zijn.
De papegaai klets vrolijk en blij, hij zingt het hoogste lied, ook de honden zijn relaxt, we sluiten aan bij een honden wandel groep, ze hebben de tijd van hun leven.

Ook de waarheid kwam ook de hoek kijken, de waarheid van het vaderschap. Dylan ging één nacht slapen bij zijn vader, ipv de drie weken die in het convenant staan. Wat moet hij tenslotte ? Zijn vader weet niet wat met hem te doen, hij heeft daar toch niets? Nee, dat klopt hij heeft er niets!!
Stacy mag haar 21 ste verjaardag niet in zijn huis vieren, dat geeft rommel, nu viert hij dus niets, wij wel, het feest gaat door!!! Andere locatie, zelfde mensen ( min één)
Geen vragen, hoe was je weekend, in welke klas kom je, hoe gaat het met je, niets helemaal niets.
De kinderen halen hun schouders op, hij zei altijd al nee. Ik moet even slikken.

Het doet pijn, heel veel pijn. De pijn van de waarheid. Ik heb kinderen op de wereld gezet die groot worden zonder vader die er voor ze is. Hij bestaat, woont dichtbij, maar is er niet.
Mijn vader benoemde de clue, "er is toch ook niemand die aan hem vraagt hoe het gaat, hoe zijn weekend was?! Ik wil van alles zeggen, invullen en bedenken, het heeft geen zin, dit is de waarheid, dit is het.

Stacy huilt bittere tranen, "ik weet het maar hoop toch op iets anders". Ik ook, ik ook.
Er zijn lieve mensen met goede oplossingen, mijn dochter wordt 21 en dat gaan we vieren!!

De waarheid doet nog pijn, de keuze was goed. Wij gaan verder met ons leven, regelmatig zullen we de pijn ervaren dat is niet "zomaar"voorbij, in dit huis voeren rust en liefde de boven toon, er zijn voor elkaar. Er valt nog veel te leren en te verwerken maar de eerste stappen staan!!

De verkeerde vraag

Tom ging twee weken naar Suriname, Tess,Dylan en Ik hebben vakantie.
Ik bereid de verhuizing voor, gelukkig met hulp. Veel dingen wil en moet ik zelf doen, wat neem ik mee? Wat niet? Wat heb ik echt nodig! Ik wil Tom niet "berooid" achter laten maar mijzelf en dan voornamelijk de kids niet te kort doen.Wat is fair?

Ik ploeter, ik probeer aardig te blijven, ik vind het zwaar, even geniet ik van de vrije ochtenden, een kop koffie en een goed gesprek met Rocky mijn papegaai.

Mijn schaduw Tess volgt mij, overal. Ze praat, over alles. "normaal" kan ik haar wel redelijk volgen, nu niet. Dylan, tsja, die kan ik al helemaal niet volgen, via whats app en berichtjes gaat het nog maar face to face, ik heb geen idee wat hij zegt bedoelt of wat hem beweegt. Hij doet niets geks of verkeerds, gelukkig niet, maar iets delen ? Nee, we zijn echt van verschillende planeten.

Na twee weken komt Tom een dag thuis, Tess is jarig en dat vieren we!
Tom verteld over Suriname, maait het gras, wast zijn spullen en pakt zijn tas opnieuw in om nog een weekje weg te gaan.
Hij vraagt naar mijn kin die raar blauw/paars is. Ik vloog over de kop met de fiets. Heftig!

Opeens kijkt hij op, "waar zijn de andere stoelen"?
Ik ben verbijsterd, rustig leg ik uit, "ik zou de stoelen en tafel toch meenemen?, het past niet en dus heb ik alleen vier stoelen mee genomen".
Zijn "oh", klinkt als een zucht. Ik leg nog verder uit, als jij deze tafel en stoelen niet wilt dan zet ik ze op marktplaats. Nu is hij verbijsterd, maar waar moet ik dan op zitten?
Ook ik zucht, zachtjes. En ik vraag mij af, zou hij nog weten dat we gaan scheiden?

De volgende ochtend vraagt hij nog naar de stofzuiger van de boven verdieping, ik kan niet meer begripvol zijn en zeg alleen, bij de vier stoelen.

Gelukkig is het snel maandag ochtend, ik blijf in bed tot ik hem weg hoor gaan.
Nog een week ploeteren, dan zijn we verhuisd en is Tess en mijn vakantie voorbij.
Dan kan de rust maar komen!

De afgelopen dagen denk ik er vaak aan terug, waar zijn de stoelen?????? De stoelen??????
Wat staat hem zaterdag bij thuis komst wat te wachten, dan is er meer weg dan vier stoelen!

Al hoewel ik mij beter en blijer voel, voel ik toch ook verdriet. Hoe belangrijk kunnen stoelen zijn ?
Waarom niet de vraag, hoe is het, lukt het wat moet ik ook iets doen gaat het goed met de kids red je het ? Waar zijn de stoelen????

Ja, ik red het, met hulp van vrienden, ik ging goed op mijn bek toen ik over de kop vloog maar die pijn is niets vergeleken bij de pijn in mijn ziel. Mijn blauwe plekken helen al en trouwens mijn ziel ook!!

Out of the blue

Er is licht aan de horizon, maar het einde is niet in zicht.
Dat is gek, ik heb een plek.de sleutel en al veel geregeld, is het einde ooit in zicht ?
Opluchting, blijdschap, verdriet, alles tolt om elkaar heen.
Ik laat het maar, net als de golven in de zee.

Het ene moment drijf ik boven, in de zon, het andere moment heeft de golf de overhand.
Ik zie van alles gebeuren.

Vaderdag, met mijn vader, de vader van mijn kinderen ook aanwezig, maar voor hem en hun geen Vaderdag. verbijsterd kijk ik toe, hoe maf kan het gaan.

Het convenant getekend, een handeling, een betekenis, ongekend en ook nog onbekend.
Ik leef van dag tot dag, handel ook zo. Het gevoel is ook onbekend, moet ik er iets mee ?
Als dat zo dan weet ik niet wat, dus dat maakt het makkelijk.

Ik heb vakantie, Tess en Dylan met mij. Tom is vertrokken naar Suriname.
Places to go and things to do. Ik moet aan de slag.

En meer schrijven, mijn hoofd loopt over, niet met zorgen en gedachten, eigenlijk met niets, misschien loopt mijn hoofd wel onder ( als dat mogelijk is )

Één ding is duidelijk, ik ben out of the blue ! Doe mij maar ORANJE!

Balkon

Morgen gaan Dylan en ik kijken, een appartement, drie hoog en................. twee slaapkamers.
Dylan is blij, dicht bij school, in Leeuwarden en een hok voor zijn scooter.
Ik ben kritisch, mooi uitzicht, wandel gebied, dicht bij Dyl zijn school, TWEE slaapkamers.
Dat betekend dat ik moet delen als Tess thuis is. Ik vind klein en delen niet erg maar...
een klein "eigen"plekje (nee, niet de wc) een bezemkast ??
Zullen de honden niet blaffen, overlast? Goed, ik vind het spannend, lastig dat kiezen en besluiten.
Ondertussen kijk ik rond in het huis wat mijn thuis niet meer is, "mijn"huis, waar ik woonde met mijn ouders, mijn liefste hond, waar de spullen uit mijn jeugd op zolder liggen, waar straks drie slaapkamers leeg zijn, geen geruzie geen gelach geen pubers, niks. Waar ik ook niet meer zal zijn om
het te zien horen en voelen. Verdrietig ben ik wel om wat er was en niet meer is. Het voelt als winnen en verliezen, als falen maar ook weer niet, verdriet en geluk, loslaten en omarmen.

Spannend, ja dat is het, spannend.

Vandaag zat Dylan bij mij buiten, opeens begon ik te zingen, "een eigen huis een plek onder de zon en een hangmat voor op het balkon, waar ik dan kan slapen in de avond zon".
Dylan kijkt mij aan en lacht................daar doe ik het dus voor!

Let go

Lieve Mam heart-emoticon, vandaag is je geboorte dag, we denken aan je, vanmiddag maak ik een taart. Ik weet dat je trots bent op mijn beslissingen, diepe dalen maar ook veel zon, we huilen en lachen nog steeds samen !! Ik hoor je stem.heart-emoticon

Moeizaam

Hoe kan het zo zijn, zoveel plekken om te wonen, niets haalbaar.
Via de woningstichting ben ik gewoon niet aan de beurt, via de makelaar
te weinig salaris, inkomen heb ik echt voldoende, mag mijn standaard iets lager zijn??
Ik hoef toch niet zoveel te kunnen sparen dat ik iedere vakantie weg hoef??
Geen kruiwagen, dat is jammer.
Blijven zoeken,hopen en in actie, een doos is ook niet zo handig met kids,hond en papegaai.
Positief denken en de zon schijnt (nu even) Aah, eerst even lunchen dan?
IK WIL WOONRUIMTE!!!!! NU!!!!
Goed, het positieve aan al deze sh.., als/mocht ik ooit woonruimte vinden, dan zal ik wel heeeel gelukkig zijn!

Voor nu GRRRR.

Hate doesn,t hurt

Why do you hurt me,
why do you make me cry.
You win, i have nothing to lose.
Underneath my tears of sadness and pain,
there are tears of happyness, relief and love.
When i look in the mirror, i can see the sun!

Soulmate

Als ik deze foto zie dan word ik blij van binnen, dat " voelt" in mijn hoofd raar, dat kan toch niet, blij van een rolstoel ? Mijn bijzondere coach zei eens, " Sam, create youre own destiny, work hard and listen to youre soul". Mijn verstand stribbelt tegen, mijn ziel verteld een ander verhaal. Deze " sportrolstoel" ( niet zomaar een rolstoel) is mijn soulmate, ik denk dat ik er daarom zo gelukkig van word.

Scheiden

Lieverds,

Het is zover, ik ga scheiden van jullie vader.

Ik heb lang en veel na gedacht, ik ben lang gebleven.

Ik heb het geprobeerd, altijd in gedachten dat het voor jullie was.  Dat is niet waar, dat weet ik nu. Ik was bang,bang voor wat zou komen,wie zou ik tekort doen en wat zou "men" vinden. Ik heb iets gevonden....,de wijsheid in mijzelf, niet mijn verstand, dat ben ik ondertussen verloren, mijn gevoel kwam boven drijven, en ik heb geluisterd.

Ik weet wat belangrijk is, dat ben ben ik, ik in alles wat ik ben, en dat zijn jullie, jullie zijn ook alles wat ik ben en nog meer, jullie zijn ook wie jullie zijn. We zijn deel van elkaar.

Nu gaan we verder, verder met vier,  voor jullie ben je ook nog vier aan de andere kant, zonder mij en met je vader. Ik kan daar niets over zeggen. Ik heb mijn verhaal, mijn waarheid en die vertel ik door.Net als ik mijn verhaal heb en jullie jullie verhaal heeft hij ook zijn verhaal, luister naar hem, als de tijd daar rijp voor is, ook hij heeft zijn waarheid.

Ik weet niet hoe het verder gaat en waar het pad zal gaan maar ik heb vertrouwen, iedere schaduw heeft een zon kant, je moet niet zoeken, sta open voor wat er om je heen gebeurt.

En trouwens, mochten jullie het vergeten zijn of voelt het niet zo, ik houd van jullie. Oneindig!!

Negatief

Waarom duurt negatief toch zolang? Dat maakt het zo moeilijk positief te blijven!

Deze is ook lekker, ik beklim de Himalaya, weet er iemand hoe hoog dat is?

En, wat je nodig hebt?
Ach, ik ben er zelf aan begonnen en zoals vaak bij mij gebeurt,
ik wist eigenlijk niet waar ik aan begon.

Daar  kan ik  dan weer niks aan doen.
Dit is mijn eerste scheiding, zeker de laatste, wat een gedoe!
Ik snap echt niet dat er mensen zijn die dit meerdere keren in hun leven doen.

Het scheiden is ook niet het probleem....... je huurt iemand die zich expert noemt
( heeft het vast vaker gedaan) (trouwens, hij heeft wel een ring om, héél dom)
deze persoon vraagt veel geld en gaat vervolgens vertellen hoe het moet.
Het kind plan wordt geschreven, wel moet daar in staan wat de rechter graag wil horen, anders gaat het plan niet door. Vervolgens hoef je je niet aan dit plan te houden, je mag dus gewoon doen waar je zin in hebt ( geen garantie bij scheiden)
Ook financieel is er een deel geregeld, ondanks dat we het niet eens waren kwamen we er toch uit (hier is ook daar geen keuze, wil je scheiden, of niet!?)
En alles is eerlijk, links om of rechts om, eerlijk is eerlijk.
Wordt vervolgt, de avond was ten einde.

Dat negatief slaat eigenlijk op hele andere dingen.
Mijn aanvraag voor een sportrolstoel is afgewezen, afgewezen!!
Dat is héél negatief.
Ik kan nog lopen ( vraag niet hoe), er zijn alternatieven , zwemmen (watzalikdaaroverzeggen)
coachen ( ik ben heel gevaarlijk als coach), ik kan fondsen aanschrijven, blablabla,
géén sportrolstoel!!!
Mijn op dit moment toch al ingewikkelde drukke leven stortte in, ik heb de hele middag gehuild.

De volgende dag,                          wat schets mijn verbazing,                    de zon kwam weer op !!
Dat was trouwens niet voor lang want ander half uur later regende het.
Ik zat in de sporthal dus het maakte niet veel uit. Een mooie dag bij het rolstoel basketbal, ik was trouwens toeschouwer want sommige mensen krijgen van de gemeente geen rolstoel.

Ik heb nog geen huis maar nog steeds een baan.
Ik heb straks geen partner meer ( een wat???) maar nog steeds de kids.
Ik heb straks weinig geld maar meer geluk ( en een spaarpot!)
Ik heb straks vast nog veel meer niet maar nog veel meer veel wel.
En dan heb ik ook nog....drie honden,een kat en een papegaai!!
Als dat geen rijkdom is!!!

Ik heb nog heel veel verdriet maar daar kan ik meestal om lachen
en als dat niet zo is dan vraag ik maar aan iemand om een schouder om op te huilen.
Want dat heb ik al een beetje geleerd.

Conclusie, negatief duurt lang maar positief is positiever.

Opeens bedenk ik ook nog dat het best goed gaat.
Ik blijf netjes en respectvol en beleefd,
ik houd het duiveltje in mij nog keurig in bedwang,
de honkbal knuppel staat nog in de kast.

"Coming Back To Life"

"Coming Back To Life"

Where were you when I was burned and broken
While the days slipped by from my window watching
And where were you when I was hurt and I was helpless
'Cause the things you say and the things you do surround me

While you were hanging yourself on someone else's words
Dying to believe in what you heard
I was staring straight into the shining sun

Lost in thought and lost in time
While the seeds of life and the seeds of change were planted
Outside the rain fell dark and slow
While I pondered on this dangerous but irresistible pastime

I took a heavenly ride through our silence
I knew the moment had arrived
For killing the past and coming back to life

I took a heavenly ride through our silence
I knew the waiting had begun
And headed straight ...into the shining sun

Snelle Jelle

Gister de laatste basketbal wedstrijd, het had zo mooi kunnen zijn.
Eigenlijk was het dat ook, Drachten, negen uur s, avonds, één scheids die constant voor "lopen'
floot (de bal moet eerst de grond raken) als de fluit ging riepen we in koor, LOPEN!!! Best grappig,
het is dat je tijdens het rennen niet kunt eten en drinken maar chips en cola berenburg was op zijn plaats geweest! Een prima wedstrijd waarin iedereen zijn "ding"deed, een gewonnen wedstrijd.

Basketballen kan ik gelukkig zonder denken, ik sjok heen en weer en doe mijn ding, beetje babbelen af en toe rebounden ( de bal pakken als ie mis gaat) en een beetje scoren. Het was leuk en gezellig.

In mijn state of mind gaat het fout als ik dan stop, al mijn gedachten en emoties nemen een vlucht, buitelen over elkaar en tetteren in mijn hoofd. Vreemd spul die hersenen.
Na het douchen moet ik eerst de buitenlucht in, grr.

Het voelt alsof ik een snelle Jelle heb gegeten ( uit de reclame), ik wil naar ijsland schaatsen
(helaas geen ijs of schaatsen) of de oceaan over zwemmen, ( geen oceaan)
Rennen kan ik niet meer en schreeuwen of schelden ongepast (ik heb mij ondertussen aangepast)
grr.

Er zijn geen opties, slikken en doorgaan.
De coach geeft ons een drankje, later geeft hij mij een knuffel, k.. emoties, natuurlijk moet ik huilen.
Gelukkig speel ik in een team vol lieverds, knuffels zijn goed.

Het snelle Jelle effect is weg, gelukkig, het is een rot gevoel en honger heb ik al allerminst.

Morgen een nieuwe dag, nieuwe kansen, nieuwe emoties.

Drie woorden

Ineens komt alles in een stroomversnelling, de openbaring via Facebook.
Het gaat niet goed met Tom, hij is niet "happy", wat een mooie week had moeten zin met zijn trouwdag en verjaardag is een desillusie, zijn vrouw wil niet langer bij hem zijn (dat ben ik)

Zijn eigen deel van het verhaal is hem ontgaan. De impact op zijn kinderen ook.
Als zijn doel empathie was dan heeft hij dat bereikt. En dat op zijn verjaardag, triest.

Dat deze week voor mijn vader, de kinderen en mij een rouw randje heeft, is hem ook
ontgaan. Morgen is de sterfdag van mijn moeder.

Vier jaar geleden, na het overlijden van mijn moeder heeft Tom de scheidingsakte al getekend,
waar Tom dacht dat het wel goed zou komen ging het voor mij echt fout.
Ik was altijd in ons huwelijk al eenzaam, samen maar alleen. Nu was mijn pijn en eenzaamheid zo rauw, pijn tot in het diepste van mijn ziel. Geen arm om mij heen.
Lieve vrienden waren de steun en warmte die ik zo nodig had, mijn vader en kinderen steunden op mij.

Om de as te verstrooien gingen we naar Kos, het zo geliefde eiland van mijn moeder.
Waar we met zijn vijven zouden gaan ging jij op de valreep niet mee.
En daar ging ik met mijn kinderen, verscheurd door verdriet, de kinderen droegen hun rugzak vol
bagage, bagage van het leven, jij had daar ook een trauma bij gedaan, dat wist ik toen niet maar nu wel. Ik droeg mijn rugzak en de urn.

Het was een bijzondere, mooie week, met plezier en verdriet, gelukkig waren we alle vier niet alleen, en ook niet eenzaam. Pijn deed het wel, veel pijn, het was ook zwaar maar bovenal voelde ik de liefde voor mijn kinderen, mijn vader, en natuurlijk ook voor mijn moeder .

Hier besefte ik de waarde van een bloedband, iets delen zonder woorden, daar waar harten in elkaar overgaan.
Ook terug was er niets, leegte, geen woorden, geen verhaal, niets, helemaal niets.

Ik heb het nog geprobeerd, vier lange jaren heb ik gestreden. Nu is het op, mijn hart doet pijn, mijn ziel huilt. Mijn ogen zien wat belangrijk is en daar wil ik open voor staan, ik wil leven, mijn leven.

Ik wil lachen, vrienden om mij heen, ik wil mijn leven in liefde delen met zij die mij dierbaar zin.
Drie woorden zijn genoeg, het is oke!

Midlife crisis

Tom is morgen jarig, ik vertel dit aan Dylan, ik wil niet horen: "Ik heb geen cadeautje omdat jij niks hebt gezegd!". Heb jij iets ? vraagt Dylan, "nee, ik wil best iets kopen maar weet niet wat."
Dylan:" hij zit vast in een midlife crisis, koop een motor!".
Tuurlijk schat, ik zal morgen even op pad.

Makkelijk praten

Destructive thoughts and emotions undermine the very causes of peace and happiness. If you think clearly about it, it makes no sense to think you’re seeking happiness, if you do nothing to restrain angry, spiteful, and malicious thoughts and emotions.

Vandaag was dit de wijsheid van de Dalai Lama.
Een prachtige man, prachtige wijsheden.

Toch moest ik er vandaag even over nadenken.
Natuurlijk is het waarheid, negatieve gedachten laten weinig ruimte voor een gevoel van geluk.

Makkelijk praten voor die Dalai dacht ik gelijk, blijkgevend van mijn negatieve emoties.
Deze man lacht vriendelijk is de rust zelve en spreekt dagelijks rustig en wijs over wat wijsheid is en hoe het moet worden gehandhaafd.

In mijn "goede"emotionele toestand ben ik het altijd met hem eens, vandaag dacht ik,"ja, dat is lekker!"
Deze man leeft een lekker rustig leven, hij heeft onderdak, rust ruimte tijd om te mediteren, wordt beschermd, geprezen, krijgt eten en drinken, hij kan zich terug trekken als hij even geen zin mee heeft, geen social media, oproepen via zijn mobiel.
Hij heeft vast geen ADHD,er, autist, ex kanker kind, emotioneel instabiele gedrags lastige partner !!
Zo kan ik het ook!! Genoeg wijsheid !!!

Ik heb wel destructive thoughts, wat, wil ik wel met een honkbal knuppel er eens even flink oplos meppen, ik wil mijn longen uit mijn lijf schreeuwen en schelden en vloeken en op de grond spugen.
Mijn emoties zitten van mijn tenen tot mijn haarpunten, en ze zijn niet happy. 

DUS, Dalai, hoe los je dat dan op???  Nou, nou, kom maar op!!

Nou, dat zal ik dus wel zelf moeten doen en ik heb de oplossing, want ik ben dan nu wel boos en verdrietig en destructive maar niet gek.
Ik geef eerst alle ruimte aan mijn "negatieve"emotie, vervolgens ga ik weer op zoek naar happiness,
want ik weet heus wel dat er na regen weer zonneschijn komt.
EN, Dalai, als het nooit zou regenen dan droogt de grond uit en gaat alles DOOD.
Dus !!

Ik ben boos,verdrietig, niet happy. Ik ga niet op zoek naar geluk of happiness, ik ben lekker boos, en straks, ooit, is dat weer voorbij en dan ben ik gewoon weer mijn happy zelf, lekker puh!!

Het komt goed

Afscheid

Héél lang heb ik getwijfeld,  ik weet het zeker, ik neem afscheid.
Afscheid van een luide boze stem, tandpasta op de spiegel, het aanzien van eten en drinken tegelijk,eeuwige geluidjes, boosheid en kortzichtigheid, eigen belang eerst.
Ook van een huis wat geen thuis meer is, eenzaamheid, verwachtingen en verplichtingen.

Afscheid doet pijn maar geeft ook opluchting en ruimte, adem, geluk en wijsheid.
Het opent deuren naar een nieuwe dimensie, die van mij!

Ik moet nog veel denken,regelen en doen, soms raak ik nog verward in "oude" denkpatronen,
de dingen van alle dag roepen mij dan snel weer tot de orde. Er veranderd niets tot de echte verandering door gevoerd is, daar wordt ik iedere dag aan herinnert.

Alles heeft tijd nodig en ook dit proces, ik merk dat de tijd steeds meer dringt, als je de ogen eenmaal open hebt is het best moeilijk ze weer te sluiten.
Ik voel mij tevreden, trots en sterk, ik ga het redden, met de kinderen de beesten en vrienden om mij heen. Vrienden wees vooral welkom!! Ik heb jullie gemist en nodig!!!!

De kinderen zijn blij, het afscheid kan niet snel genoeg komen. De dieren weten van niets dat krijg je met hersenen zo groot als een walnoot.
En Tom, die snapt het  niet, nu niet en misschien nooit niet. Eigenlijk maakt het hem niet uit, hij schud zich uit en gaat door alsof er niets gebeurt.

Uit het oog..............

Af en toe belt Tom zijn moeder, als de kinderen het lange nummer op de melder zien nemen ze niet op, taal barrière (geen zin in gedoe). Laatst was ik niet zo wijs, zonder te kijken nam ik op, he,jammer, dat klinkt niet aardig en het Amerikaans praten is goed  om bij te houden, maar meestal heb ik niet zoveel zin in het.............how do you do,how are the kids, and the love you,s van iemand die ik niet ken. Tom belt natuurlijk en terecht braaf terug. Een beetje .........zuur ? of verslagen of iets zit hij aan tafel , nu moet ik natuurlijk vragen wat er aan de hand is. Een zus is ernstig ziek. Ernstig ziek hoeft geen vertaling en dus vraag ik belangstellend, "welke zus"? Tom denkt na,.......... de een na laatste,....................................... .....?????????????? , ik houd mijn gezicht keurig in de plooi, "ik bedoel, hoe heet ze ?" Goed, de naam ben ik alweer vergeten ( schande) maar Tom ook denk ik want ik heb er niets meer over gehoord.

Eigenlijk wil ik hard  lachen, dat is vast niet gepast.
Ik lach dus zachtjes, diep van binnen, lachen is gezond, toch?

Verf

2015 begint vormen aan te nemen. Ik verf de muren wit, dat verkoopt beter ( zegt men),
laat ik ook eens luisteren naar wijze raad!
Het lijkt aardig wit, hier en daar is het niet zo heel wit. Ik heb niet de handige genen van mijn vader ge erft, hij kan netjes verven zonder afplakband, ik plak en schilder, ook het afplakband is wit .
Ach, eigenlijk is het alleen voor de foto,s, misschien valt het bij een bezichtiging niet op of maakt het niet uit. Eigenlijk ben ik altijd verwend realiseer ik mij nu, mijn vader deed altijd al de klusjes, had ik toen maar goed gekeken. Gelukkig ben ik nog jong, jong geleerd oud gedaan zou mijn oude oma zeggen.

Tess plakt alvast af, ik weet eigenlijk niet waarom maar misschien wil ze mij aanzetten tot actie, het werkt!  Halverwege het plakken heeft Tess geen zin meer, ze gaat in bad De deur doet ze dicht,wetende dat k haar muziek smaak niet erg waardeer. Vanuit de badkamer hoor ik nu een duidelijke dreun, daar bovenuit de stem van Tess, LALATRALALA, WOW,WOHHHWWWW!!!!
Ik smeer wit waar geen wit moet en daar waar het wel moet komt het niet, YEHYEHYEHHHHH!!!
Ik zweet en begin tegen mijzelf te praten, OEHHOEHOE!!! Ik loop naar beneden voor een glas water. Als ik weer boven kom is het stil, helaas, want nu hoort Tess mij, hoe het ervoor staat wil ze weten. Wordt het wit of niet zo heel wit? Zodra ik verder ga met verven begint Tess weer te zingen, ik doe een koptelefoon op en dat helpt.

Het wit wat toch niet helemaal wit is moet nogmaals geverfd, ik zucht. Als ik wil beginnen mis ik ineens mijn "dingwaarderollerinmoet", de roller ligt in een zak waar ik hem had achter gelaten, ook mijn kwast en afplakband zijn spoorloos. Mijn koptelefoon is er nog wel maar Tess is ondertussen uit bad en kijkt beneden tv.
Ik ga op zoek en vind mijn "onderdelen"in het "chillhok van mijn zoon, "Ik heb geschilderd!"
Nou volgens mij heet het verven mompel ik, ik ga eerst koffie drinken.

Na het bezoek van mijn vader maak ik eerst maar eens eten en mijn toch al niet zo,n zin in verven neemt nog meer af. Zoon is niet van plan zijn geverfde muur nogmaals te doen en hij spoort mij aan het te doen. Lekker niet lowietje !!

Ik ga op zoek naar een vakantie!!!  Dat verven komt nog wel eens weer. Oma, zou geloof ik zeggen, "wat in het vat zit verzuurd niet, toch? of zoiets!

Drowning of toch niet.

Ik voel me verdrietig.
Eigenlijk ben ik opgelucht en juist dat maakt me verdrietig.
Ik ben zorg moe, ik ben denk moe, ik wil vrij zijn en mezelf zijn.
Ik wil alleen zijn maar niet meer eenzaam.

Om dat te bereiken moet ik even diep gaan,    zwemmen.
Een vriendin zei eens, "je moet je laten drijven, mee gaan met
de stroom". Natuurlijk heeft ze gelijk, ik blijf heus wel boven.

Nu zwem ik, eindelijk heb ik de sprong gemaakt,
het voelt goed en doet ook pijn, niet heel veel pijn maar toch.
Tegenstrijdig.

Ik heb best veel plannen, mooie plannen.
Ik heb een groot plan.

Dan zal ik blij zijn, vrij zijn, met de mensen van wie ik houd.
Dan zal ik alleen zijn maar niet meer eenzaam.

Nu laat ik me drijven, op de golven,ik drijf mee met de stroom.
Het water is lekker warm!!!

Bingo

Bingo, bingo is voor kinderen, ..........en voor oude mensen die niets beters te doen hebben...............en die niet weten wat ze met hun geld moeten doen..............waarschijnlijk hebben ze geen kinderen en dus ook geen klein kinderen.

Op de camping  speelden de kinderen bingo..........nou,nee, eigenlijk speelde de moeders  bingo , dan zaten de moeders als razenden de kinderen hun nummers in te vullen. Nu ik er zo over nadenk, volgens mij, moesten de kinderen gaan spelen zodat wij de nummers konden invullen (stel dat je kind een cijfer mist)

Ik denk nooit over bingo en speel ook nooit bingo. Laat iemand mij nou vragen om mee te gaan naar bingo, marathon bingo voor grote mensen, ik zeg niet volwassen want dat wist ik niet zeker, je hoefde ook niet heel groot te zijn trouwens, er waren ook twee, ja, kinderen, dat zal de juiste categorie zijn geweest, maar die waren vast niet vrijwillig maar dat is speculeren, misschien gaan die alleen mee voor de patat met "iets".

Ik zal niet verklappen met wie ik ging (want ja, ik GING!) je weet tenslotte nooit wie deze blog leest.
We gingen met zijn drieën, drie toch redelijk volwassen niet blonde vrouwen. We gingen naar een locatie op redelijke afstand van hier, je weet tenslotte nooit wie je tegenkomt en waarschijnlijk was dat ook de enige locatie waar bingo gespeeld werd.
In onze beleving waren we op tijd van huis gegaan maar bij binnenkomst werden we aangekeken door een heel grote groep bingo,ers. Misschien werden we wel als bedreiging gezien maar wij stoere vrouwen laten ons niet van de wijs brengen en trekken een tafel en stoelen bij. Zo, let the bingo begin!!!  Oh, nee. Bingo kaarten! Met een stapel  papier met cijfertjes waarvan een leek (zoals ik) niet weet wat ie er mee moet gingen we weer zitten. Gelukkig hadden we een expert en al snel werden we "wijs"gemaakt in de wereld van bingo.

Voor dat er gestart wordt is mogelijkheid tot rondkijken en speculeren, een vrouwen ding ? Wie weet! maar leuk!! Blauw haar, pantoffels, crocks, tokkie of toch nog net niet, dames en heren (weinig) van stand maar ik ben benieuwd van welke en wij, drie niet blonde meiden van een mooi bouwjaar. Alleen deze fase is het gaan al waard!

De bingo begint met de snelle Jelle, deze keer geen koek maar een ronde  "kinder" bingo,
zoals ik bingo ken, klein vierkant papiertje met cijfers. Hierna begon het echte werk! Twee grote flappen papier, twee rijen naast elkaar en drie onder elkaar, cijfers tot je er dubbel van ziet!
Ik begon goed, ieder cijfer stond op de kaart, YES! Tot ik ontdekte dat bij iedereen elk cijfer op de kaart stond, ooh. Na een roze,blauw,geel,wit,oranje en misschien nog wel een kleur vel was de eerste rond over, helaas. Gelukkig had onze leider een prijs en konden we koffie bestellen.

De hele avond bestond uit drie snelle jelles, drie geluks dinges en drie keer alle gekleurde vellen.
Wat een lol, lachen mag maar niet te luid, patat is er ook en kroketten, je mag niet stiekem eigen drinken meenemen, dat deden we lekker toch en dat maakt het nog lekkerder en leuker.
Er zijn stiften, om te stempelen en met een geurtje, wie wil die nou niet? En ook nog in vele kleuren.

Conclusie ?????  Bingo is voor kinderen !!  en voor "grote"mensen, en volgende keer ga ik weer!!
We willen allemaal graag jong blijven .........of............ons in ieder geval zo gedragen!!!