Het hulpverlening verhaal heeft me wel bezig gehouden,de volgende ochtend moest ik er eigenlijk wel om lachen,als een stel guppen met zuurstof gebrek zaten we in de stoel,hebben jullie ook een folder met wat jullie bieden vroeg Inge nog.Nog erger dan twee demente bejaarden!!!
Eigenlijk weet ik best wat ik wil,ik wil handvaten,heb ik meer medicijnen nodig? Wat zijn dan de consequenties,zou ik weer volledig kunnen werken,wanneer weet je welke kant het uit gaat?
Hoe verwerk ik mijn schuld gevoel? Ik had aan gegeven dat ik niet met mijn emoties overweg kan,wat ik bedoel is.......
Mijn kleine ventje werd ziek,na een lang traject stopt de trein,ineens ga je zelf verder,we pakken ons leven weer op en alles is weer "gewoon".Welkom in een wereld die na kanker heet.Mijn kleine ventje van toen is nu een stoere redelijk grote vent,het gaat geweldig met hem,jammer dat hij soms niet bij de trap op kan,halve dagen naar school gaat,pijn in benen en lijf heeft,zijn lijf niet doet wat zijn hoofd wil.Ik moet zeggen het went,hij leert steeds beter zijn grenzen bewaken en ook zijn moeder leert steeds beter naar hem te luisteren.Heel verstandig denk en zeg ik,hij moet het ermee doen,hij moet ermee leren omgaan.Daar ligt het zeer,ik moet er ook mee om leren gaan,ik zijn moeder,die ooit heeft gedacht dit jongetje te kunnen beschermen tegen het kwaad van de wereld.Als hij s,avonds in bed ligt en het gaat niet zo lekker en hij kijkt mij aan,dan zie ik zijn pijn,ik heb geen woorden van troost,het is oké,we delen dezelfde gedachten en toch doet het nog steeds pijn.
Ik hoor regelmatig complimenten over het begeleiden van mijn moeder tijdens haar ziekte.
Vaak heb ik gedacht,ga toch mam,ga! Niet eens om het lijden van mijn moeder te verzachten maar omdat ik het zelf niet meer aan kon.Ik kon niet meer aanzien dat ze wilde blijven leven maar eigenlijk onbereikbaar was,ik kon haar niet bereiken,niet met haar praten en dat deed pijn.Nu ik terug kijk was het goed,mijn moeder deed het op haar manier,ik heb daar respect voor maar moet wel mijn eigen emoties nog een plek geven.
Ik kies voor de dingen waar ik van houd,kinderen,mijn eigen,die waar ik mee werk en mee in aanraking kom,zij tonen ons de wereld,ze geven liefde.School,genieten van het leer proces,mede cursisten,ze openen mijn ogen en laten mij lachen.mijn vriendinnen,die geen besef hebben van de onschatbare waarde die ze vertegenwoordigen.Reizen en fotograferen, ik ga mij er lekker op storten,leven kost energie en levert nog meer op! Mijn moeder zou zeggen,"Sandra?,die doet toch wat ze zelf wil!!".
Hey Lieverd!
BeantwoordenVerwijderenMijn conclusie: Volgens mij ben je gewoon mens! Van vlees en bloed, die alles durft te facen...
Volgens mij zou een complete make over, inclusief ontelbare verwennerijen je retegoed doen! Gek ben je niet ( hooguit prettig gestoord!) en volgens mij ben je een heel eind op de goede weg, alleen is het een lange weg.... En dat van die handvaten begrijp ik volkomen. Je wilt je niet volledig overgeven aan een ander, lekker zelf de contole houden. Vanuit jezelf.
Ik vind je echt een kanjer hoor en beresterk.. Al voel je dat zelf misschien niet altijd zo. En Inge heeft gelijk, volgens mij moet je een boek schrijven. Ik koop hem!! Wat!! Ik reserveer er nu al 1!
Hey San wat je ook doet, welke keuze je ook maakt, doe het vanuit je hart!! Blijf lekker bij jezelf, je bent een topper!! ( En daar lopen er niet zoveel van rond!) Love ya!!
Dikke kus Griet