Oscar

Om half vier schrik ik wakker ( handig half vier s,ochtends, half vier!!)
WAAR ZIJN DE SLEUTELS VAN MIJN VADER ZIJN SCOOTER?????
Om zeven uur app ik mijn broer en dochter, om half tien krijg ik bericht terug.
HUH??? van dochter, GEEN IDEE, van broer.
Daar kun je toch niks mee!!???
Ze lagen een week in de kast!!
Sleutels, veel sleutels, fiets sleutels van fietsen die allang in de gracht verdwenen zijn, spaarpotten die allang vergeten zijn of aan gruzelementen geslagen omdat iemand geld nodig had en de sleutel niet kon vinden.
Grote,- en kleine sleutels. GRRR.
Waarom heeft niemand nagedacht over de sleutels.
Ik weet dus wel waar ze zijn, daar waar je niet wilt dat ze zijn.
Ik had weinig keus. Ik heb nog even nagedacht af ik iemand anders de schuld zou kunnen geven, of nog beter, de klus zou laten opknappen.
Helaas,dat kon ik nou ook weer niet.
Ik ben dus maar in de container gedoken, dat met een zwever in huis.
Gelukkig, na een groot aantal bierblikjes stuitte ik op een vuilniszak, geen vuilnis, dvd,s, cd,s, nog meer dingen die niet in een vuilniszak in de container mogen EN.... sleutels!!!
Ik heb ze er allemaal uitgehaald en in een zakje gedaan, je weet tenslotte maar nooit.
Dus mocht er nog iemand een sleutel zoeken? Ik heb ze!!!!
In een zakje.

Kerst in joggingbroek

Eigenlijk ben ik al nooit zo dol op kerst geweest.
Nou ja, het braaf zitten en eten, je vervelen en de verplichte wandelingen.
Ik wilde liever sporten.

De laatste jaren kan ik mij ook weinig herinneren van kerst.
2005, mijn zoon was ziek en mijn broer lag ik coma,
mijn moeder zwiepte de kerstboom de tuin in.
Misschien dat het toen begon.

De eerste kerstliedjes op de radio vervullen mij met afgrijzen, bah!

Maandag reed ik om half zeven richting werk.
Er was iets geks.
Eerst neuriede ik zachtjes mee, vervolgens zong ik uit volle borst.........
en LUID!!

Ik schrok... ik zong toch niet.... een kerstliedje????
Nou, echt wel!!

Ik heb geen reden om te zingen en kerst is niet leuk.
Maar ik heb wel een hele mooie boom, en prachtige blauwe ballen.

Ik luister naar het liedje op de radio,
het lijkt wel een plaat op de verkeerde toeren.
Ik zing nog eens luid mee,
lekker snel, het liedje kan mij niet bijhouden,
ik wil de boel lekker opstoken maar er luistert niemand.

Luidkeels zing ik een kerstliedje in de auto,
s,morgen om half zeven.
Het klinkt nergens naar, ik zing vals en het koor zingt in een
verkeerde versnelling.

Kerst is zo gek nog niet!
Dit jaar ga ik genieten.
Kerst in joggingbroek.

Goede reis

Lieve Pa,

Bijna drie weken ben je "al"onderweg.
Voor een vakantie vond je dat lang genoeg.
Hoe vaak kwamen we niet een dag eerder thuis, jij wilde door rijden, niet nog eens de tent uitpakken.
Nu kom je niet meer thuis, nooit meer.
Niet te bevatten.
Op zondag kijk ik of ik bier in huis heb, we horen achter huis te zitten met het kacheltje aan.

Hoe was je reis, Pa?
Je hield helemaal niet van reizen.
Dit was de reis van je leven.
Het einde van je leven.

Ben je weer samen met Ma?
Met Dennis?
Ben je geheeld?
Ik stel een vraag, eigenlijk weet ik het zeker.

Ooit zal ik ook geheeld zijn.
Ik ben niet gebroken, hoor.
Daarvoor was het te mooi, te bijzonder.
Daar ging je, op reis, je lachte, je was er klaar voor.

Een deeltje van mij nam je mee,
dat vindt ik mooi.
Het doet ook pijn.
Door het deeltje wat ik mis zal ik altijd bij jou zijn.

Nu ruimen we alles op.
Materiaal heeft weinig waarde,
herinneringen nemen we mee.
Die nemen weinig ruimte in en zijn kostbaar.

Ik denk aan jou.
Ik houd van jou.

Goede reis.
Goede bestemming.

Dood

Mijn vader is dood.
Het is zo bizar, twee weken geleden aten we nog pizza, pizza en bier, zo deden we dat.
Nu is er geen pizza, geen bier, geen papa. Nu is er niks.

Nou ja, niks.
Er is een kist, mijn papa ligt daar in.
Ik breng zijn spullen en drink koffie.
Ik praat met hem.
Ik zeg dat het oke is........
maar dat is het niet!!

Het is niet oke.
MIJN BROER EN IK HEBBEN GEEN OUDERS MEER.
We zijn wees.
Dat vind ik een stom woord, wie heeft dat bedacht.

Mijn broer is in het huis van mijn vader.
Hij rookt en hij drinkt koffie en bier.
Hij kijkt in de spullen van mijn vader.

Samen gaan we op zoek, naar foto,s, naar herinneringen.
We hebben plezier, plezier om onze jeugd, om de dingen
die we vinden
We geven elkaar alle spullen die we beide niet willen, meuk.
( waar komt dat woord vandaan)

Ik ga na de aula, Peter niet.
Dat is goed .

Het afscheid is mooi geweest, met elkaar,
grappen en bier.
Oprecht, duidelijk met liefde.

We hebben het gezegt, HET IS GOED ZO.

Candles

Vandaag, 51 jaar geleden kwam ik op aarde. Iedereen happy, tenminste daar ga ik maar vanuit.
Nu zit ik aan tafel in het huis van mijn ouders, alleen, mijn vader is in het proces van sterven.
No happiness today.
Ik heb koffie, en een broodje, ik ben tenslotte jarig, en ik ben, tenslotte.

En ik ben ook verdrietig en boos.
Mijn vader,die wacht.
Die gister gevallen is, die ik naar boven gezeuld heb.
Die blauw aanliep, uitgemergeld op bed ligt.
Ik zit naast hem en wacht tot hij weer energie heeft om
in bed te kruipen.
De keuze die hij maakt om te wachten.
Ik buig mijn hoofd, ik wil het niet zien en heb tegelijkertijd respect
voor de kracht van mijn dappere vader.

De keuze die mijn broer maakt.
Daar heb ik geen respect voor, ik kan dat niet, wil het ook niet.
Mijn grote broer, waar ben je??

Ik ben boos op jou,
Jij laat je vader in de steek.
Je laat mij in de steek.
Genoeg excuses, vreselijk Peter, strottenhoofd kanker,
ik was daar, ik heb je gezien, ik stuur je berichtjes.
Ik belde het ziekenhuis en zelfs je buurvrouw.
Je nichtje bood aan je op te halen.
STILTE
Oorverdovende stilte.

En nu......
Nu wacht jou vader op jou.

En ik....
Ik wacht ook op jou.

Als je er straks bent,
kus ik je en knuffel ik je.
Mijn hart huilt om jou, om pappa
om mij en mijn kinderen.

Ik steek kaarsjes aan,
voor ons
voor het leven en het sterven.

Lijden

 Mijn dochter belt, mam, Pake is slecht hoor.
 Ik vraag even door.
 Dan besluit ik er naar toe te rijden.
 Pake is slecht, hij hijgt,praat raar en is boos.
 Nee, geen dokter en wij zijn gek,
 wat een vragen en wat een gezeik.

Ik kijk naar mijn dappere kind, ze huilt, ze heeft immens verdriet.
Ik kijk naar mijn vader........

Twee mensen, lijden.
Eigenlijk drie.

Dat lijden houd mij bezig.

Lijden heeft verschillende facetten.
Mijn dochter en ik lijden bij het zien van mijn vader, haar pake.
Wetend dat we hem los moeten laten.
Ik lijd ook voor mijn kinderen en mijn dochter voor mij.

Welk lijden lijd mijn vader?
In het euthanasie verzoek beschreef hij lijden als niet meer
zelfstandig kunnen zijn.
Daarin is hij al ver maar hij woont nog in zijn huis, slaapt nog in
zijn bed. Hij heeft de regie.

Hij vervolgt zijn weg naar het afscheid, het afscheid van zijn
dierbaren.
Van het leven op aarde.
Hij bewandeld het pad naar zijn geliefde en zijn zoontje.

Ik zag mijn moeder gaan, met uitgestrekte armen en een lach
op haar gezicht.
Ik volgde haar zo ver als ik mocht gaan.
Dat was geen lijden, dat was liefde.

Wij lijden maar zullen hem laten gaan in liefde.

Keuze of lot

Waarom heeft de één zo een ander leven dan de ander, wat is het doel?
Is het leven een lot of zijn er keuzes, wat bepaal je zelf en hoe kun je invloed uitoefenen?
Op sommige momenten vraag ik mij dat af.
Mijn vader heeft een traumatisch leven gehad, dat vind ik, want ook daar kun je je iets over afvragen.
Hij heeft ook een mooi leven gehad, samen met mijn moeder en ons, zijn gezin.
Nu is mijn vader ziek, heel ziek, binnen nu en een paar weken gaat hij naar mijn moeder.

Daar.......aan de andere kant..........

 En ik ga hem missen.
 Mijn vader.
 Mijn jeugd herinneringen.
 Met wie kan ik ze nog delen.
 Met wie praat ik nog over mijn moedertje.
 Met wie deel ik de zorgen over mijn broer.
 Mijn leven pak ik wel weer op.
 Ik zal weer lachen.
 Ik zal nog steeds lief hebben, leven en beleven.
 Een stukje in mijn hart zal sterven,
 sterven met jou.

Dan is mijn vraag nog niet opgelost,
keuze of lot?
Kies je voor het Lot?
Wordt het dan een lot uit de loterij of het lot.

Ik vind het lastig,
Kun je je lot weggooien en dan kiezen?

Mijn vader zal sterven, net als wij allemaal trouwens.
Hij heeft gekozen of het lot heeft bepaald, in dit proces maakt dat niets meer uit.
Hij neemt zijn trauma mee, zijn liefde voor ons zal er nog zijn.
Ik laat zijn trauma ook los, het is tenslotte niet van mij.

Mijn angst is dat de weg naar het einde een pijnlijk proces wordt, dat kan....
Als het lot gunstig is zal mijn  vader zijn keuze dat voor zijn.

Keuze of Lot.

  

Prut

Vandaag was een mooie dag met een ontevreden einde. Ik lag nog midden in vreemde dromen toen de wekker afging, dat is prut, nu weet ik niet hoe de droom zou eindigen. Gelukkig registreren mijn hersenen nog niet echt, ik volg mijn routine, rij naar het werk en drink koffie. De bengeltjes en engeltjes rollen binnen, zij maken mij blij, wat zijn ze puur en onbevangen, ze doen en zeggen met en zonder woorden in alle eerlijkheid. Het prachtige baby meisje spuugt vol overgave in mijn mouw, met dezelfde overgave krijg ik haar prachtigste lach. Een peuter verteld dat mijn "tont"te groot is voor de glijbaan, ze zal mij wel naar beneden duwen.

Mijn Tess is ziek, mijn lieve collega,s pakken de laatste loodjes en ik ga met Tess naar huis. Ik wandel met haal lieve Lea en ga naar mijn eigen huis.
Mijn maatje komt zoals iedere maandag eten voordat we naar trainen gaan. Haar auto heeft een raar rood lampje, ze belt de ANWB. Wachttijd een uur. Dat geeft niet,  we "bespreken" alles en nemen nog thee. We zijn maar iets te laat op de training.

Nu begint prut, om één of andere reden denk ik tijdens de training, voor mij is dat not done, ik kan dan niet meer basketballen. Ik wordt nog net niet chagrijnig, zo jammer, ik hoef niets, gewoon heen en weer rijden en zorgen dat de bal komt waar ie hoort. Mijn hersenen doen hun eigen ding, analyseren, Zo niet nodig tijdens basketballen.

Leren wordt em vandaag ook niet meer, dan maar doen waar ik goed in ben, douchen, eten, drinken en slapen.

Morgen een nieuwe dag, nieuwe kansen en mogelijkheden.
En trouwens, basketbal is helemaal niet zo belangrijk en leren kan altijd nog. Al komt het tentamen wel heel snel dichterbij.

Voor Inge

Jij weet als geen ander dat ik moet schrijven, wat houd mij bezig en waarom.Ik schrijf ook omdat ik er plezier in heb. Wat heb je mij vaak gevraagd, wanneer schrijf je weer? Wat houd je bezig?

Eigenlijk heb ik dat heel lang niet geweten. Twee jaar lang. Ik leefde wel, ik streed, ik vocht en overleefde. Er gebeurde van alles. Ik werkte aan een "nieuw"begin. Ik deed dat op de enige manier die ik ken.
Een wijze vrouw zei een tegen mij, "je moet niet zwemmen tegen de stroom, je moet je mee laten voeren op de golven. Ik heb er maar tien jaar over gedaan om het te begrijpen, te geloven en toe te kunnen passen.

Ik wilde een eigen plek, ik wil mijn leven leven. Daar heb ik dingen voor achter gelaten, ik nam mee wat waardevol is, dat waar ik voor leef. Mijn kinderen en dieren, enkele dingen van emotionele waarde. Wat heb ik mijzelf in de afgelopen jaren vaak vervloekt, domdomdom, ik had het slimmer aan moeten pakken. Nu weet ik dat ik luisterde naar de verkeerde mensen. Volg je hart!!!

Mijn hart leidde mij langs de afgrond, ik heb mijn moeder gesmeekt mij te halen. Ze deed het niet.
Ik stuiterde maar door,zoekend. Eenzaam maar nooit alleen.

Als donderslag bij heldere hemel kwam de omslag.
Een appje, facebook, good karma, vriendinnen. Eindeloos wachten, vrezen, hoop en wanhoop.
Zittend op mijn balkon zei een vriendin; "San, het is voorbestemd", dat was het!!

Nu heb ik mijn huisje. Inge, jij en ik, wij gingen kijken en wat voelde het perfect. Perfect voor mij.
Alles viel op zijn plek, op mijn plek.

Ik weet nu wat onrust met je doet, ipv 24 uur in een dag zijn het er maar 20, je rent vliegt en draaft, zonder resultaat.   Ik laat het achter mij.

Nu woon ik in mijn huis, mijn plek, dat waar ik zo naar verlangde. Rust, plezier, ik kan genieten van wat ik graag doe. Ik heb TIJD, tijd om te genieten.
Nu kan ik het leven weer aan.

Nieuwe uitdagingen staan voor de deur.
Ik houd je op de hoogte want daar is nu weer ruimte voor.

Liefs voor jou, Inge, mijn trouwste volger. Je vriendschap is mij dierbaar!!

Ablatie

De behandeling is achter de rug!!
Dinsdag ochtend half negen moest ik mij melden in het MCL. Ik had goed geslapen en verbaasde mij over het uitblijven van zenuwen, IK WAS ER KLAAR VOOR!!
Eerst nog even bloedprikken.
Een grappige stagiaire uit België wees mij het bed, natuurlijk, bij het raam op een kamer voor vier, en raad eens???????.....................drie MANNEN!
Ik kreeg een prachtig jasje, zes maten te wijd, toen ik de knoopjes op de rug had was de lol compleet. Stacy en ik lachen om de giechelende stagiaire, de stagiaire om ons. We konden zo in een aflevering one flew over the cuckoo,s nest. Bloeddruk en temperatuur check!!
Om half tien kon het feestje beginnen. Prachtige grappige mannen begonnen aan de voorbereiding,
wat een gehannes, draadjes en plakkers overal, koud was het ook, alles moest uit, BRRR, gelukkig mocht ik mijn sokken aan houden. ( sexy)
Helaas kon ik niet mee kijken, ik kreeg een roesje, de mannen waren niet te vermurwen, helaas.
Ik weet nog dat ik moest hoesten, dat werd gelijk afgestraft met een stoot dormicum, nu weet ik niets meer. Ik ontdekte dat ik nog leefde op de verkoever, laat mevrouw de Bruin nog maar even liggen hoorde ik, ze heeft veel dormicum gehad. Dat heb ik geweten, uren later was ik nog looney.
Om kwart voor vier was ik weer op zaal, het hielp niets, ik hoorde alles maar mijn ogen wilden niet open. Voordeel... de 6 uren die ik nog op mijn rug moest blijven liggen gingen snel voorbij.
Tegen twaalf uur, natuurlijk, wilden mijn ogen opeens wel open. De mannen op zaal deden de ogen dicht enne.......hun mond open. Allerkoeien wat kunnen mannen snurken!!! Hele bossen zagen ze om.
Om het uur deed ik een rondje zaal. De uren kropen voorbij. De afgebonden lies deed niks pijn maar het voelde wel heel apart. Ook van mijn hart voelde ik niets.
De volgende ochtend net toen ik weer wat slaperig werd gingen de lampen aan. Infuusnaald verwijderd, druk verband eraf, bloeddruk en temperatuur en opstaan. Voor je knippert is het bed afgehaald voor de volgende patiënt. Vroege uit check daar in het mcl. Ik kreeg nog een broodje en koffie, nu nog wachten op de dokter. Net toen ik naar huis wilde gaan en luid verkondigde dat hij mij kon bellen kwam de dokter binnen. Alles was goed gegaan, 10 dagen rustig aan en tot over twee maanden, nou dat had hij wel op de voicemail in kunnen spreken.
Mij verwonderend over het feit dat ik mijn hart niet voel zit ik thuis. en nu? Niks dus.
Tien dagen niks is wel heeeeeel lang, heeel lang. s, middags ging mijn hart zijn gang weer, het was mooi geweest. Gatver, dat was balen. Het litteken weefsel moet nog gevormd, dus..
Vele uren later is mijn hart weer stil, heel stil. Bijzonder zoveel stilte in mijn hart.
Ik moet er toch echt even aan wennen.

Hart

Morgen is het zover. dan word ik geholpen aan mijn hart. Ik word behandeld, niet geopereerd dat klinkt direct een stuk prettiger.
Nee, ik ben niet nerveus en ik vind het ook niet spannend. Die cardioloog weet vast wat hij doet. Ik ben de tweede aan de beurt dus na de koffie, dat komt goed.
Wel heb ik last van de rand voorwaarden, nee niet dat nuchter daar kan ik wel tegen en trouwens, goed voor de lijn.
Ik heb net gedoucht en geschoren, je moet wel een beetje fris zijn nou.
Dat scheren was niet helemaal oke, ik voel de uitslag al opkomen, lekker charmant.
Misschien had ik toch even een nieuw mesje moeten nemen.
Om half negen melden, dan bloedprikken en dan kunnen ze los.
Zonder onderbroek op zo,n tafel, dat vind ik wel wat. En ook niet even, nee, uren!!
Je zal toch een scheetje moeten laten.
Daarna nog uren op je rug met drukverband in je lies, bah.
Ik kom vast op een kamer met drie zeurende krakende stinkende oude mannetjes, ga dr maar aan staan. Had ik toch een koptelefoon moeten kopen.
Ik geef me er maar aan over, tien uren, als je vliegt land je dan in Amerika.
Ga ik daar maar aan denken!!!

Malle Rocky

Verleden jaar  kreeg ik de verassing van mijn leven, mijn Rocky had een ei gelegd!!!
Een EI!!! Rocky, mijn soulmate, al 16 jaar een mannetje, had een ei gelegd. Hmm, waarschijnlijk geen mannetje? Nee, mannetjes leggen geen eieren. Rocky broedde 28 dagen en gaf het op, geen baby papegaai. Ik gooide de eieren weg, rocky kreeg mooi nieuw speelgoed voor de afleiding en ik noemde hem gewoon weer mijn mannetje. Verleden week donderdag gebeurde het weer, ...............een ei.  Ik hield de dagen bij en liet het ei waar het was, binnen anderhalve dag komt er gewoonlijk weer een ei, na vijf eieren kan het broeden beginnen. Ik turf de dagen, na 28 dagen is de cyclus weer voorbij. Drie dagen later viel Rocky van zijn stok, verschrikt kijken we elkaar aan, jee nog een ei.
Het ei was flink gebutst, dat kan ook niet anders als er een papegaai op valt. Ik bleef alert en telde de dagen, waar blijft het derde ei? Weer een paar dagen later valt Rocky nog eens van zijn stok, verhip, weer een ei!! Ik moet er om lachen, het is echt een man, dat kan niet anders, welke vrouw valt nou van schrik van haar stok bij het leggen van een ei. Maf beest. Tien dagen verder en drie gebroken eieren, het is een echte die Rocky van mij!!! Misschien is hij gewoon toe aan nieuw speelgoed en is dit zijn manier om het te vertellen. Mannen logica!

Dat was zweten!!

SOCIALISATIEVERSLAG

 Verleden tot Heden.

Ik ben geboren in Leeuwarden als tweede kind  in een traditioneel gezin, mijn vader was vrachtwagen chauffeur en mijn moeder werkte deeltijd in een slagerij, ik heb een twee jaar oudere broer.

Ik kwam net als mijn broer twee maanden te vroeg ter wereld.

Mijn ouders waren nog erg jong, we woonden in het huis dat bij de drukkerij van mijn opa hoorde.

Na mij, hebben mijn ouders nog een zoontje gekregen, ook hij werd te vroeg geboren en stierf enkele uren na zijn geboorte.

We hebben enkele jaren in dit huis gewoond, toen ik drie was zijn we verhuisd naar een flat drie hoog.

Deze wijk staat nu bekend als “achterstandswijk”, ik moet zeggen, ik heb er goede herinneringen aan. Ik speelde met de buurkinderen en kon bij de buren terecht als mijn moeder niet thuis was.  Kleur deed er niet toe, ik kwam voor het eerst in aanraking met “bruine” kinderen en ze waren oké . De mama’s van deze kinderen konden ook nog eens heel lekker koken!

Hier ging ik ook naar de kleuterschool, dit ging zonder problemen, mijn broer zat ook op deze school en al snel liepen we samen naar school. Ik ontwikkelde mij cognitief en motorisch goed, ik hield van knippen, kleuren en knutselen, buitenspelen was favoriet want dingen moesten wel een beetje up tempo.

De overstap naar de basisschool was makkelijk gemaakt. Hier vond ik het niet meer zo leuk, de juf bepaalde, en het tempo moest in mijn beleving flink omhoog. Ik was slordig en druk. In de tweede klas mochten vier leerlingen naar een andere klas om hun eigen leerlijn te volgen, de “oude” klas was te groot, ik hoorde bij de vier “uitverkorenen” en het leven werd weer aangenaam voor mijzelf en mijn omgeving.

Op mijn achtste zijn we nogmaals verhuisd, van de flat naar een “gewoon” huis. Ik was daar erg gelukkig, we mochten er zonder toezicht buiten spelen, het was aan de rand van Leeuwarden, in mijn beleving lag de wereld aan mijn voeten. Ook mijn nieuwe basisschool beviel goed, men was er minder strikt en leerlingen mochten zich binnen hun eigen mogelijkheden ontwikkelen.

Ik kon goed sporten en deed dit ook volop, wedstrijd zwemmen en atletiek. Hier had ik ook mijn vrienden groep. Op school was ik geliefd omdat ik mezelf durfde zijn en opkwam voor anderen.

Ik ging met Havo advies naar de Mavo, mijn ouders vonden dit geen probleem. Ik wilde al mijn tijd aan sporten besteden en haalde de mavo dan ook zonder problemen. Ik had op de Mavo leuke vrienden omdat de meesten uit een dorp kwamen ging ik buiten school niet veel met deze vrienden om.

Op het voortgezet onderwijs, ging ik nadenken over wie ik was en wilde zijn. Was ik eigenlijk wel      iemand?? 

 

Op mijn zeventiende ging ik als uitwisseling student naar Amerika.

De reden dat ik naar Amerika ging was mijn frustratie over wat ik moest en de normen van de maatschappij. Ik was een “braaf” kind, ik ging naar school haalde redelijk goede cijfers, sportte op hoog niveau en was erg zelfstandig en zelfredzaam. In Amerika voelde ik mij vrij, ik woonde in een leuk gezin met drie andere kinderen. Ik werd geprezen om wie ik was en de talenten die ik liet zien.

 Na terug komst, mijn vader had ondertussen een huis gebouwd in Beetgum, heb ik havo examen gedaan, daarna ben ik weer terug gegaan naar Amerika. Ik ging daar naar een junior college waar ik twee jaar heb gestudeerd en gebasketbald. Na mijn “ graduation “, kon ik gaan basketballen en studeren aan de Universiteit van Kansas. Op de Universiteit van Kansas heb ik social work gestudeerd.

Uiteindelijk ben ik toch terug gegaan naar Nederland. Ik wilde niet meer bij mijn ouders wonen en heb een huisje gehuurd in Leeuwarden. Ik kreeg een baan in de zorg en mijn Amerikaanse vriend kwam naar Nederland.

In deze periode kreeg ik een betere band met mijn moeder, ik had geleerd dat ik er mocht zijn en mijn eigen leven kon en mocht leven. Ik ben de confrontatie aangegaan en tot mijn verbazing begreep mijn moeder wat ik wilde en ook niet wilde.

Er volgde nogmaals een verhuizing, deze keer naar Sint Jacobi parochie, ik trouwde met mijn Amerikaan,  we werden ouders van twee meiden. Ik had een baan in de zorg ,mijn jeugddroom. Het huis werd te klein en nu vertrokken we naar Beetgum, het dorp waar ook mijn ouders woonden, binnen dezelfde straat zijn we nogmaals verhuisd, naar het huis van mijn ouders. Hier werd ook onze zoon geboren.

Onze dochter bleek een autistische stoornis te hebben, mijn onregelmatige werk gaf veel  onduidelijkheid, ik veranderde van baan,  en  kreeg een baan in de kinderopvang.

Alles was mooi en goed.

In oktober 2005 kwam aan er een donkere wolk boven ons zonnig bestaan. Onze zoon werd ziek, kanker!! We leefden in een andere dimensie. Dit proces heeft veel genomen en ook gegeven.

Mijn broer kreeg een ernstig ongeluk en lag in België in coma.

Jaren van (over)leven volgen, de impact is enorm. Onze oudste dochter ziet het leven niet meer zitten.

Na ruim twee jaar  is ons mannetje klaar met zijn behandeling, de onrust is voorbij, het blijft nog even spannend. Mijn broer leeft, hij woont weer op zijn heuvel in de Ardennen. Het leven is voor altijd veranderd.

Rustige jaren volgen, we drijven weer mee op de golven van de  maatschappij.

 Na een prachtige vakantie samen met mijn moeder horen we  dat mijn moeder alvleesklier kanker heeft met uitzaaiingen. Ik neem samen met mijn vader de zorg op mij. Na zeven maanden is zorgen en werken niet meer te combineren, ik ga de ziektewet in. In Maart overlijd mijn moeder, de oma van mijn kinderen. Het leven voelt als onrechtvaardig.   Het proces tijdens de ziekte en het overlijden van mijn moeder heeft mij erg geraakt, ik heb het goed begeleid en daar mijn hart in gevolgd, het was goed. Verstandelijk blijf ik met veel vragen. 

In Mei gaan we de as van mijn moeder uitstrooien op Kos. Mijn vader gaat niet mee en op het laatste moment besluit mijn man ook dat hij niet mee gaat. Daar ga ik, de as van mijn moeder in mijn rugzak, drie verdrietige beschadigde kinderen aan mijn zij. Het is zwaar, verdrietig, mooi en bijzonder, de zon schijnt.

Bij thuiskomst vertel ik mijn man dat we gaan scheiden, I am better of alone.  Het duurt nog even, mijn dochter gaat verhuizen, mijn tweede dochter midweek wonen. Mijn toekomstige ex houd hoop en ik bikkel door. In 2015 ga ik naar NLP begeleiding, hoe moet ik verder? De scheiding wordt een feit, ik laat alles achter en vertrek met mijn zoon naar Leeuwarden.

Dat alles achter laten was misschien niet slim, het was juist. Het leven werd niet moeilijker, het is aanvaardbaar, sommige dingen kun je niet in woorden uitleggen. 

Ik ben meer gaan werken en weer minder gaan werken, meer gaan zorgen, dingen weer loslaten, mijn leven leek een chaos, dat was het ook. Ik zoek losse eindjes, knoop dingen weer aan elkaar, de meeste draadjes zijn zinloos, ik gooi ze weg. Ik zie het licht en dan weer niet, volgens mij leef ik. Dat wil ik ook maar soms ook niet. Een vriendin stelt een limiet, na twee jaar de balans opmaken. Ik ben anderhalf jaar verder. Wat gister zwart was is vandaag grijs, the future is orange. Ik werk, ga naar school en deel mijn geluk en liefde met mijn kinderen. Ik heb vrienden laten gaan en vrienden gemaakt. Ik weet het zeker, ik ben er klaar voor!!